Vikan - 17.05.1979, Blaðsíða 18

m J Ipt f / M'X - í^xÉ. i,v' < mM v &
Ty V-T. ’" ^ Kí ' ■ - í|%'J
Kólombíu-samböndin
Þar sem
grasið grær
og Mafían
hlær
Það var árið 1973 sem loks tókst að vinna á fransk-bandaríska
eiturlyfjahringnum sem vanalega gekk undir nafninu „french-
connection". 1 dag eiga bandarísk yfirvöld í höggi við annan
hring, ekki ósvipaðan, nema hvað í staðinn fyrir að einbeita
sér að heróíni heldur hann sig við marijuana, kólombískt gras,
sem þykir það besta í heimi. Starfsemi þessi gengur undir nafn-
inu„colombian-connection" eða kólombíska sambandið. Grasið
er ræktað af kólombískum bændum í norðurhéruðum landsins,
kaupendur eru 40 milljónir bandarískra neytenda en seljendurnir
eru bandaríska Mafían.
Kólombíska hernum hefur nú verið gert að vinna bug á þessari
starfsemi en það gengur bæði seint og illa því ræktunarmenn
eiga hauk í horni þar sem Mafían er.
Fyrstu daga októbermánaðar sl. ákváðu
yfirvöld í Kólombíu að hefja baráttu gegn
marijuana-smyglurum með því að herða
allt eftirlit með flutningum á sjó, landi og í
lofti, sérstaklega þó í Guajira-héraðinu sem
um langan aldur hefur verið þekkt sem
smyglarabæli. Hérað þetta, sem er á landa-
mærum Venesúela og Kólombíu, er hálf-
gerð eyðimörk þó sjá megi einn og einn
kofa á stangli og nokkra bæi. Af þeim eru
Maicao og Riohacha langstærstir.
í vissum skilningi er Maicao eins og vin i
eyðimörkinni. Þar fæst allt sem vestrænn
hugur girnist, radíóvörur af öllum gerðum
og stærðum, spilakassar frá Hong Kong,
svissnesk úr, amerískar sígarettur, frönsk
vín, indverskar slæður og japanskar
myndavélar svo eitthvað sé nefnt. Smyglar-
arnir og útsendarar f>eirra keyra um götur
bæjarins í þeim fínustu amerísku bílum sem
völ er á, göturnar eru eins og einn allsherjar
öskuhaugur en um það hugsar enginn á
meðan fínu bílarnir festast ekki í honum.
Riohacha var aftur á móti aðeins lítill
fiskimannabær, og hefði líklega haldið
áfram að vera það ef fellibylurinn hefði
ekki skollið á — en sá bylur var marijuana-
smyglið. Til gamans má geta þess að á
t>essum slóðum gengur marijuana undir
nafninu „marimba”.
Fyrir um 10 árum voru það einvörðungu
ungir hippar sem heimsóttu héraðið því þar
gátu þeir gengið um göturnar í ró og næði
og reykt sitt gras án þess að nokkur væri að
skipta sér af því. Svo kostaði það næstum
ekki neitt. En „marimba”-ræktendur fengu
lítið fyrir sinn snúð og yfirvöld sýndu þeim
engan áhuga, hvað þá stuðning. Þá kom
fellibylurinn: Ameríkanar sem vildu kaupa
mikið, gera stórar pantanir og greiða í
reiðufé með dollurum. Ameríkanarnir áttu
nóg af peningum og voru sólgnir í grasið.
Peningar tóku að streyma í stórum stíl inn í
héraðið, þetta var líkast ævintýri fyrir
bændurna. Aldrei áður hafði neinn sýnt
framleiðsiu jjeirra viðlika áhuga. Fjöldi
bænda fór út í að rækta lúxus-afbrigði af
marijuana sem er ljósara á lit, milt og
sterkt, og miklu dýrara. Gengur það undir
nafninu „mona”.
Nú gerðist margur maðurinn nýríkur á
Bandaríska Mafían
styður kólombíska
bændur með ráðum
og dáð í því að rækta
marijuana.
skömmum tíma. Það voru þeir sem voru
tengiliðir Ameríkananna við ræktunar-
menn og nefnast „marimbero”. Þeir
lögðu fram fé, vopn, sambönd og vernd.
Bændurnir sáu um ræktunina. Nú varð allt
í einu nóg að gera fyrir einkabílstjóra, líf-
verði og þess háttar fólk en áður fyrr voru
þær starfstéttir ekki til í Guajira-héraði.
18 Vikan 20. tbl.