Vikan - 17.05.1979, Síða 48

PÍLAGRÍMSFERÐ
TIL FORTÍÐARINIMAR
voru smáir og jörðin svört af sóti. Það
voru aðeins þökin. sem glitruðu j
sólskininu og skáru sig úr gráu
umhverfinu.
Luke fór frani hjá nokkrum kirkjum
og bænahúsum, áður en hann kom að
kirkju Sharonar og litla bænahúsinu við
hliðina. Hún liktist i engu umhverfinu,
hvítkölkuð byggingin var öll lögð smá-
steinum, og umhverfis var lítill,
snyrtilegur garður, þar sem bleikar og
bláar liljur lýstu upp unthverfið. Luke
bankaði á dyrnar og hélt fast um bibliu
föður síns.
Hann beið hugsandi og reyndi að
ímynda sér hvernig Abermorvent hefði
verið, þegar faðir hans var ungúr og
bærmn fullur af lifi. Og Morlais
Jenkins? Luke fannst sem hann fálmaði í
myrkri, en einhvers staðar varð hann að
byrja. Dyrnar opnuðust.
K.ONAN, sem stóð i dyrunum,
kom Luke á óvart. Hann hafði búist við
góðlegri eldri ráðskonu, eða einhverju
sliku. En þetta var glæsileg ung kona.
Hún var há og grönn. í hvitum erma-
lausum kjól. Ljós, hrein húðin skar sig
mjög greinilega frá dökku síðu hárinu.
„Halló." Hún brosti vingjarnlega.
„Halló. Býr sr. Morlais Jenkins hér
ennþá?”
„Já, þaðgerir hann." Rödd konunnar
virtist vingjarnleg, og Luke kunni vel við
framkomu hennar og vökul augu.
Hann andvarpaði feginsamlega.
„Gæti ég haft tal af honum núna?"
Hún hikaði viðaðsvara.
„Hr. Jenkins er heima. En hann á
ekki von á gestum, og hann hefur verið
veikur undanfarið."
Luke hikaði. „Mér þykir fyrir því.
Ég kem auðsjáanlega á óhentugum
tíma. Gæti ég komið því þannig fyrir, að
ég gæti hitt hann seinna?”
Hún lyfti höfðinu og grandskoðaði
hann. „Eru vinur hans? Eða starfs-
Luke varð hugsað til bibliunnar, sem
hann hélt á í hendinni. „Ég þekki hr.
Jenkins alls ekki. Ég kom hingað mest af
tilviljun.”
Það varð óþægileg þögn.
„Ég vona, að hann sé ekki mjög
veikur,” hélt Luke áfram.
Konan brosti. „Nei, honum líður
betur núna. En hann er að verða gamall.
Mér þykir fyrir, að ég skuli ekki geta
verið til frekari hjálpar, en mér er mjög
illa við að trufla hann. Hann er líka
vanur að hvíla sig á þessum tima. Get ég
komið einhverjum skilaboðum til hans,
hr. — ?”
Luke hikaði. Hann vildi helst ekki
gefa upp nafn sitt. „Gætirðu sýnt
honum þessa biblíu? Þá myndi hann
kannski vilja hitta mig. Ég skal bíða á
meðan.”
„Auðvitað. Komdu inn á meðan þú
bíður."
Luke rétti henni biblíuna, og hún af-
sakaði sig og útskýrði, að Jenkins væri
inni i bókaherberginu.
Nokkrum mínútum síðar kom hún
aftur, undrandi og full afsökunar. Hún
lækkaði röddina svo að hún varð að
hvísli.
„Hr. Jenkins langar til að hitta þig.
Hann virtist svolítið. . . undrandi? Þú
kemur vonandi ekki með slæmar fréttir,
er það?”
„Nei, það held ég ekki.”
Móða kom í augu hennar. „Þú verður
ekki lengi, er það? Hann er ekki sterkur
fyrir, og allur æsingur.. .” Hún þagnaði
og brosti afsakandi. „Ég er aðeins hér
vegna veikinda ráðskonunnar. Ég verð
inni í eldhúsi. Ef ykkur vantar eitthvað
„Þakka þér fyrir, frk.?
Hún brosti. „Ég heiti Rhiannon.”
„Ég er Luke, og ég skal ekki vera
lengi."
Hún kinkaði kolli, opnaði dyrnar fyrir
honum og gekk siðan niður ganginn.
Luke bankaði kurteislega og gekk siðan
inn i herbergið.
Morlais Jenkins var há-
aldraður. Hann sat i stól við gluggann
með ullarteppi vafið um fæturna. Andlit
hans var fölt og magurt, og hár hans var
þétt og grátt. Hann horfði á Luke yfir
gleraugun. Biblía Enochs lá í skauti
hans. Hann hélt um hana með löngum
grönnum fingrunum.
Herbergið var ósnyrtilegt, en hlýlegt
og þægilegt, og bókahillur þöktu
veggina. Á gólfinu stóð gamalt skrif-
borð, slitið gólfteppi og við gamaldags
arininn var lágt kaffiborð og skákborð,
dreifðir skákmennirnir báru þess vitni,
að hætt hefði verið í miðju tafli.
„Hr. Jenkins?”spurði Luke.
Gamli presturinn kinkaði kolli og
horfði rannsakandi á Luke.
Rödd hans var hás. „Ég er Morlais
Jenkins, herra minn. Hver ert þú?”
„Mér þykir fyrir að trufla þig, hr.
Jenkins. Ég er sonur Enochs Owens.”
„Sonur hans?” Gamli maðurinn hristi
höfuðið hægt og rólega. „Eignaðist
Enoch Owen son?”
„Þú manst þá eftir föður minum?”
„Auðvitað geri ég það. En það er svo
langt siðan. Ég gaf honum biblíuna,
áður en hann — áður en hann fluttist
frá Abermorvent.” Hann lokaði gömlu
bilblíunni varlega og rétti fram harða og
þurra höndina.
Þeir tókust sem snöggvast í hendur.
en gamli maðurinn sleppti ekki hönd
Lukes á eftir, en hélt henni, á meðan
hann rannsakaði Luke með reykgráum
augunum.
„Já, nú get ég séð það.... þú ert sonur
Enochs Owens. Skær, blá augun, og
herðarnar. Þú ert jafn sterklegur og
faðir þinn var, þegar hann var upp á sitt
besta....”
Luke kyngdi. „Ég varð að finna þig,
hr. Jenkins. Biblian var það eina, sem ég
hafði til aðfara eftir.”
„Fyrirgefðu mér, hr. Owen, en ég skil
þetta ekki. Hvers vegna þurftir þú að
finna mig? Hvernig hefur faðir þinn
það?”
„Faðir niinn lést fyrir nokkrum
vikum.”
Gamli maðurinn andvarpaði. Allt i
einu virtist hann enn eldri og
veiklulegri en áður. Hann talaði hljóð-
lega.
„Það þykir mér leitt að heyra. Mjög
leitt..."
Hann bauð Luke að setjast og opnaði
biblíuna aftur. Hann hristi höfuðið
angurvær um leið og hann las aftur það,
sem hann hafði skrifað fyrir svo löngu
síðan.
„Og móðir þin, hr. Owen?”
„Móðir min lést um leið og ég fæddist,
svo að ég þekkti hana aldrei. Faðir minn
ól mig upp á búgarðinum ásamt fjölda
aðstoðarkvenna. Hann flutti til Afríku,
þegar hann fór héðan. Ég býst ekki við,
að þú vitir það.”
Morlais Jenkins leit upp úr bibliunni.
„Þvert á móti, hr. Owen. Það var ég,
sem gaf föður þínum hugmyndina að
Afríku. Ég þekkti trúboða þar, sem gat
komið föður þínum í samband við
evrópska fjölskyldu. Það var ekki mikið,
en þó upphafið að einhverju nýju, i landi
gullinna tækifæra í þá daga. Það var
það. sem faðir þinn vildi, ekki satt?"
„Ég veit það ekki. Ég þekkti föður
minn raunverulega aldrei. hr. Jenkins.
bróðir?"
TCM LYFTARAR
RAFMAGNS-
LYFTARAR
frá 1 tll 3 tonn
Fyrir frystihús
með sérstakri
kuidavörn
DIESEL-, BENSÍN- og
GAS-lyftarar frá 1 til 15
tonn útvegum við frá
Japan.
Stuttur afgreiðsiutimi.
Hifteetí Föfk
Lcad Gmö For Block
Vélaverkstæöi SIGURJÓNS JÖNSSONAR
BYGGGORÐUM SELTJARNARNESI - SIMI 25835
: ' ^
mmmmrn
Bövoiving Paoer Roíi Ciamp
um
48 Vlkan 20. tbl.