Vikan - 24.01.1980, Blaðsíða 44

Framhaldssaga
LÓÐRÉTT
STRIMLA-
PTJÖLD
PÓSTSENDUM
íúrvali
Z-brautir
með tré-
kappa
BRAUTIR &
GLUGGATJÖLD
ARMULA 42 SÍMAR
83070 og 82340
MÆLUM OG
SETJUM
„Við getum ekki skilið barnið okkar
eitteftir.”
„Carole Federico ntyndi örugglega
vilja sitja hjá Ivy í klukkutíma."
Janice fann áfall Bills þegar hann
komst að raun um hve Hoover gjör-
þekkti einkalíf þeirra.
„Ég skil,” heyrði hún Bill stania.
Bill og Janice stóðu á þröskuldinum á
bar klæddum dökkum viði og leituðu að
Hoover.
„Hr. og frú Templeton, ég er Elliot
Hoover.”
Þau sneru sér við. Fyrir framan þau
var andlit sem þau hefðu getað svarið
fyrir að hafa séð áður.
Vel rökuð húðin. hrein og slétt, gat
tilheyrt manni um tvitugt. Gat þetta
verið fjörutíu og sex ára gantli maðurinn
sem þau höfðu lesið um i Hver er hver?
Hoover tók eftir undrun þeirra og bros
hans breikkaði þegar hann kom með
uppástungu sína: „Það er rólegt borð
þarna í horninu. Við getum talaðsaman
þar.”
Bill og Janice sátu saman en hann
settistá móti þeim.
„Ég vil þakka ykkur báðum fyrir að
samþykkja að hitta mig i kvöld,” hóf
Elliot Hoover máls lágri röddu. „Ég vil
einnig afsaka hegðun mina siðustu tvær
vikur. Þú hafðir fullkominn rétt til að
fara til lögreglunnar, hr. Templeton. En
öll undanbrögðin og klaufalegt dular-
gervið voru nauðsynleg skref sem varð
að taka. Í raun og veru hefur undir-
búningur minn tekið sjö ár. 1 sjö ár hef
ég ferðast um, rannsakað og athugað.”
Bill fann kaldar hendur Janice taka
fast um sinar undir borðinu og Hoover
hélt áfram að tala. Hann var að segja
þeim að i leit sinni hefði hann farið til
Indlands, Nepal og Tibet. þegar Bill
greip fram i fyrir honum.
„Afsakaðu, hr. Hoover, en um hvað
ertu að tala?”
Hoover þagnaði. „Veit annað hvort
ykkar eitthvað um endurholdgun?”
Þétt grip Janice um hönd Bills
slaknaði þegar hún hristi höfuðið rólega.
Bill starði aðeins orðlaus á Hoover.
„Allt uppeldi mitt,” hélt Hoover
áfram, „hefur haldið mér frá þeirri trú.
„En eftir sjö ára leit og hugleiðingu
byrjaði ég að reyna að komast að raun
um raunveruleika endurholdgunar og ég
trúi núna að guð geti af sér verur og
sendi þær til baka aftur og aftur þar til
þær koma aftur til hans.
Ég vil að þið skiljið að ég býst ekki
við að þið samþykkið þetta frekarenég
gerði i fyrstu. Það sem ég bið um er að
þið opnið huga ykkar fyrir þvi sem ég
ætla að segja ykkur.
„Allt i lagi," sagði Bill. „Haltu
áfram.”
„Fyrir tíu árum varðslys. Konan min
og dóttir biðu bana. Lengi á eftir
lamaði það huga minn. En um það bil
einu og hálfu ári eftir slysið var ég i
simann með þær upplýsingar sem hann
hafði beðiðum.
„Já. Hoover, Elliot Suggins er i
útgáfum okkar frá 1960—61,1962—63
og 1964—65. Það litur út fyrir að hann
'nafi fallið úr eftir 1966—67 útgáfuna.”
„Geturðu sagt mér hvers vegna?”
„Ég býst við að hann hafi dáið.”
„Hvernig fréttið þið yfirleitt þegar
fólk deyr?” spurði Bill.
„Við lesum annaðhvort um það
eða fjölskyldan tilkynnir okkur það —
og stundum vitum við það þegar bréf
okkar til fólksins eru endursend óopnuð
og án annars heimilisfangs.”
„Þakka þér kærlega fyrir hjálpina.”
Þar sem Elliot Suggins Hoover var
lifandi og hann og Kjálkaskeggur voru
einn og sami maðurinn, hvers vegna
hafði hann þá kosið að hirða ekki um
áskriftina af Hverer hver?
Jæja. Bill fannst að minnsta kosti eitt
vera komið á hreint. Einhvern tima
kringum 1967 hafði eitthvað gerst sem
olli því að Elliot Suggins Hoover vildi
láta lítiðá sér bera.
Hávaðinn var ærandi. Janice heyrði i
bilflautum eins og i fjarska. Hún sat í
göturæsinu. Andlit komu og fóru
kringum hana, samúðarfull, áhyggju-
full.
Hún hafði lent í bílslysi. Hún var viss
um það. Hún var i leigubil á leið-
inni. . . . eitthvert. Hún mundi eftir að
heyra járn gegn járni, stansað snögglega
með ískri sem sendi hana þjótandi inn í
meðvitundarleysið.
„Guð minn góður!” stamaði Janice og
brölti á fætur. Ivy! Hún hlaut að bíða
eftir henni viðskólann. Meðmanninum!
Ó guð minn góður!
„Slappaðu af, frú,” sagði lögreglu
þjónn við hana. „Sjúkrabillinn kemur
bráðlega.”
„Ég verð að fara,” öskraði Janice.
„Dóttir min er ein, biðandi eftir mér
fyrir utan skólann.”
Tár hennar höfðu áhrif. Lögreglu-
þjónninn náði i leigubíl með flautunni
sinn og kom henni inn i hann.
Skólanum var lokið hálftíma áður en
Janice komst loksins þangað. Hún sá að
skólinn var algjörlega auður og þegar
hún hringdi hjá Dominick húsverði
sagði hann henni að Ivy væri heldur
ekki komin heim.
Ekki í skólanum! Ekki heima! Hvaða
möguleikar voru eftir? Ó, guð minn
góður!
Allt í einu mundi Janice eftir að einu
sinni áður hafði henni seinkað og Ivy
hafði beðið eftir henni í garðinum.
Hún hljóp að garðinum og kallaði
örvæntingarfull á Ivy: „Ivy! Þetta er
mamma!”
„Ivy er heima,” sagði róleg karl-
mannsrödd við hliðina á henni. „Hún
beið í tuttugu og fimm mínútur eftir þér,
síðan fór hún.”
Ég má ekki líta á hann , skipaði Janice
sjálfri sér. Ég má ekki á nokkurn hátt
kannast við að ég hafi séð hann.
Hún fann að hún var skelfingu lostin.
„Við verðum að tala saman,” sagði
maðurinn. „Ég er viss núna. Viltu vera
svo væn að segja manninum þínum að
ég hringi i hann i kvöld.”
Siminn hringdi klukkan hálfátta. Bill
gaf Janice merki um að hlusta í hinum
símanum.
„Hr. Templeton? Ég heiti Elliot
Hoover. Ég held að við ættum að tala
saman. Mynduð þú og frú Templeton
hitta mig niðri á barnum á veitinga-
húsinu?”
44 Vikan 4. tbl,