Vikan - 24.01.1980, Blaðsíða 16

Framhaldssaga
George Markstein
Þýðandi Guðrún Axelsdóttír
Frú Miles hnussaði. „Það var
öðruvísi. Ég hafði ekki um neitt að
velja. Ég var ein með brotinn vagn og
dálitlar birgðir þegar eiginmaður minn
dó. Síðustu peningarnir fóru i útför
hans." Hún andvarpaði. „Ég leit í
kringum mig í Dawson og sá hvernig
mennirnir voru arðrændir, borguðu með
jarðveginum fyrir lúsug rúm og mat sem
maður myndi ekki gefa svini. Ég sagði:
Linda, þetta er tækifæri þitt. Ég hef
aldrei iðrast þess."
Hún var ströng og ægileg en Tara
dáöist að henni.
„Frú Miles," bað hún, „ég þarfnast
frítíma. Ég verð að fara á skráningar-
stofu námumannanna og spyrjast fyrir
um Daniel..."
Frú Miles leit hörkulega á Töru. „Allt
i lagi,” sagði hún, „en þú verður að
spyrja mig leyfis í hvert skipti sem þú
ætlar út,”
Að minnsta kosti fimmtíu menn
stóðu í biðröð fyrir framan skrifstofuna,
en með þvi að borga fimm dali við
hliðardyr þurfti Tara ekki að standa i
röð.
Ritarinn kom með risastóra bók.
„Hérna er það: 29. september, 1897.
Daníel Kane var skráður með skírteini
frjálsu námumannanna og borgaði
ákveðna upphæö fyrir það.”
„Leyfðu mér að sjá,” bað Tara æst.
„Hvar erkrafan?"
Hann hristi höfuðið. „Hann hefur
ekki fyllt hana út.”
„Það er að segja, þú hefur ekki hug-
mynd um hvar hann er?”
„Frú, fram að þessum degi hef ég
gefið út þúsundir skírteina. Sérhver
gullleitarmaður i Yukon er með slíkt
skirteini. Ég sé flesta þeirra ekki koma
aftur. Þeir koma aðeins til baka ef þeir
halda að þeir hafi fundið gull.”
Það var einn staður I viðbót þar sem
Daníel þekkist kannski. Tara tók á öllu
sínu hugrekki til að fara inn á Monte
Carlo krána sem var full af fólki, síðasta
staðinn sem hún hefði kosið að fara á.
„Fáum okkur snúning,” kallaði
maöur yfir ærandi hávaðann. Tara
reyndi að komast i burtu en hann þrýsti
einhverju I lófann á henni — merki úr
fílabeini.
„Hvaðer þetta?”
„Þú átt að dansa við spjátrunginn!
Hefur Sápi ekki sagt þér það?”
Hún starði á hann. „Mér þykir fyrir
þvi. Þú hefur farið mannavillt. Ég er ekki
á vegum þessa staðar eða Sápu-Smiths,”
( „Hvers vegna i andskotanum ertu
hérna?” spurði hann reiðilega. „Þú velur
mann og —”
„Ég held að það hafi verið öfugt, var
það ekki?” svaraði Tara hnyttilega og i
sama mund opnuðu tveir menn i
rauðum einkennisbúningum vængja-
hurðina.
Þeir komu i áttina að barnum og Tara
bar kennsl á Constantine umsjónar-
mann, en of seint. „Jæja, frú Kane,”
sagði hann þurrlega. „Þú eyðir tímanum
þá hérna ”
„Ég er aðeins hér af þvi að ég er að
leita að eiginmanni mínum,” muldraði
Tara.
„Þegar ég finn konu í þessum félags -
skap, á þessum tíma nætur, get ég aðeins
dregið eina ályktun, frú." Hann gaf lög-
regluþjónunum merki og þeir héldu á-
fram hringferðsinni um salinn.
Félagi hennar leit forvitnislega á
hana. „Hvað var um að vera?” spurði
hann.
Tara lét sem hún sæi hann ekki og
sneri sér að barþjóninum.
„Afsakið,” byrjaði hún, „ég er að leita
að manni — Daníel Kane. Hann var i
Dawson fyrir nokkrum vikum."
„Kane? Bíddu aðeins.”
Hjarta Töru tók kipp þegar hann kom
til baka með bréfsnepil. „Ég man eftir
manninum. Hann skuldar okkur
fjörutiu og fimm dali.”
Hún þreif bréfið af honum í æsingi.
Undirskrift Daniels var á því.
„Hvenær var þetta?” spurði Tara.
„Fyrir fjórum eða fimm
vikum.” Hann leit nánar á hana. „Hvað
kemur hann þér við?"
„Hann er eiginmaður minn,” svaraði
Tara.
„Við höfum mjög strangar húsreglur,
frú, og yfirmaðurinn gerir engar undan-
tekningar. Þar sem við getum ekki náö i
eiginmann þinn, þá er best að þú borgir
skuldina.”
„Þú skalt segja hr. Smith að hann geti
sagt mér það sjálfur.” svaraði Tara
ónotalega.
„Þekkir þú yfirmanninn?”
„Ó, já,” fullvissaði Tara hann um.
„Ég þekki hr. Smith vissulega mjög vel.”
Barþjónninn setti upp uppgerðarbros.
„Það mun þá gleðja þig að heyra að
hann kemur hingaðeftir fáeina daga.”
Næsta morgun, þegar gestirnir voru
farnir, kom frú Miles inn I eldhús. „Hr.
Constantine færði mér mjög leiðinlegar
fréttir af þér,” sagði hún kuldalega.
„Ef þú átt við Monte Carlo krána,
þá var ég þar að spyrjast fyrir um eigin-
mann minn,” sagði Tara.
„Kona verður að hugsa um mannorð
sitt —”
„Til helvítis með mannorð mitt! Mig
langar að finna eiginmann minn!”
• hrópaði Tara. „Skilurðu það? Ég myndi
fara hvert sem er, gera allt! Ég elska
hann.”
Frú Miles hopaði lítilsháttar. Þetta
var sú Tara, sem hún hafði ekki séð
áður, ákveðin, þrjósk og mjög stolt.”
„Engin ástæða til að tala svona,"
sagði hún móðguð. „Ég ber aðeins
velferð þína fyrir brjósti. Kona sem er
ein á ferð er auðveld bráð. Þú hefur ekki
hugmynd um hvað gæti komið fyrir
konu sem er ein á ferð.”
„Ég hef grun um það.”
1 búðinni var krafist eins dals fyrir að
hengja upp tilkynningar á töflu og Tara
lét setja eina upp í hvelli. Hún var
þannig:
Daníel Kane frá
San Francisco.
Vill sá sem veit um ferðir Daniels Kane
hafa samband við konu hans strax? Það
er haldið að hann sé aö ieita að gulli á
Dawson svœðinu. Verðlaun eru í boði
Hafið samband við frú Töru Kane. sem
býr í gisihúsi frú Miles.
Nokkrum dögum síðar fékk Tara
bréf:
Kæra frú Kane!
Ég gæti haft upplýsingar sem þú
hefðir áhuga á. Ég hlakka til að borða
með þér kvöldmat i kvöld. Ég mun
sækja þig klukkan sex.
Þinn einlægur,
Jefferson R. Smith.
„Það er ánægjulegt að sjá þig aftur,”
sagði Jefferson Smith þegar Tara kom
til dyra.
„Ég verð að koma fljótlega aftur,”
sagði Tara og lét sem hún sæi ekki
arminn sem hann bauð henni. „Hvert
förum við?”
„Til litils staðar sem ég á,” muldraði
hann.
Það hét Regina kaffi og var stærsta
byggingin í Dawson.
„Þegar ég hef opnað þetta allt, þá
verður það finasta hótelið i Dawson,”
montaði Smith sig og hélt hurðinni
opinni. Inni sá hún borð, lagt var
á borð fyrir tvo og það var búið að
kveikja á kertunum. Silfurborð-
búnaðurinn og kristalsglösin glönsuðu
og ljómuðu. Allur þessi munaður virtist
undarlega óviðeigandi I Dawson.
En maturinn kom henni mjög á óvart.
Hún furðaði sig á þvi hvernig Smith
gæti útvegað allar þessar kræsingar.
allar eldaðar og framreiddar af nýja
kokknum hans, sem sannarlega kunni til
verka. Hann var frá einu besta hótelinu í
San Francisco, fullvissaði hann hana
um.
Þau höfðu gaman af fjörlegum
samræðunum. Tara horfði gætilega á
Smith meðan á máltíðinni stóð.
„Þú sagðir að þú hefðir upplýsingar
um eiginmann minn,” sagði hún og rauf
langa og innilega þögnina.
Hann lauk við vinið og horföi
hugsandi á hana.
„Þú veist að ég dáist að þér, Tara. Þú
er lagleg kona og lika kjarkmikil. Mér
virðist sem við hæfum hvort öðru.”
„Hr. Smith,” sagði Tara hvassri
röddu, „mér er skitsama. Mig langar
aðeins að heyra um eiginmann minn.”
„Henn hellti rikulega af koniaki i tvö
glös og sagði henni síðan: „Það gengur
orðrómur um að maður sem heitir
Daníel Kane leiti að gulli hjá Fortymile.
Ég skal fara með þig þangað ef þú vilt.”
Hún horfði tortryggnislega á hann.
Hann andvarpaði. „Þú mátt ekki
halda að eina ástæðan fyrir þvi að ég
býð þér ferð til Fortymile sé að ég vilji
hafa uppi á týndum eiginmanni þínum.
Ég á viðskiptaerindi þangað.”
Tara ætlaði að fara að tala þegar
dyrnar opnuðust. 1 gættinni var glæsileg
kona í pels utan yfir þröngan svartan
kjól.
„Ungfrú Cad Wilson,” sagði Smith
letilega. „Frú Tara Kane.”
„Ég hef heyrt að hún sé nýja gæsin
þin,” sagði Cad móðgandi þar sem hún
stóð bak við þau.
Tara stirðnaði.
„Þú veist að þú átt ekki að trúa öllu
sem þú heyrir, Cad,” svaraði Smith
háðslega.
Cad brosti og leit ógnandi á Töru.
„Ég skal gefa þér heilræði vinan. Þú
16 Vikan 4. tbl.