Vikan - 14.02.1980, Síða 23

í líkama þínum að linast og losna. Fljót-
lega verðurðu svo þeytt, svo þreytt að
þér er sama þótt þú sofnir. Er þér sarna
þótt þú sofnir, Ivy?”
„Já, það er allt í lagi,” svaraði Ivy.
Já, Ivy var sama, hugsaði Jancie.
Jafnvel þótt sálfræðingarnir með allri
sinni visku litu á hana sem barn hafði
Ivy strax skilið tilgang rannsóknarinnar.
„Þeir vilja dáleiða mig til að vita
hvort Audrey Rose lætur mig gera alla
þessa brjálæðislegu hluti."
„Þú þarft ekki að gangast undir
þetta,” sagði Janice henni.
„En ég vil það,” hafði hún svarað og
augu hennar voru alvarleg og áköf. „Ég
verð að vita hvað er rangt við mig.”
Það var satt að segja undravert, hafði
Janlee hugsað, hvernig Ivy hafði líka
orðið viljandi hluti af samsæri Audrey
Rose. Fyrst Scoti Velie, siðan Bill, siðan
Hoover, siðan Langley dómari og núna
sjálft fórnarlambið. Var það mögulegt
að aðeins hún, Janice, hefði séð fyrir
meininguna á bak við við siðasta leik
Audrey Rose?
Hún hafði talað við Langley dómara,
hún hafði talað við læknana. Þeir höfðu
allir farið með hana eins og hún væri
móðursjúk kona og fullvissuðu hana unt
aðekkert myndi koma fyrir Ivy. Enginn
þeirra vildi samþykkja að hætta við til-
raunina.
Sem síðasta úrræði hafði hún læðst án
þessaðsjást inn i herbergi lvy.
„Náðu í kápuna þína,” hafði hún sagt
við lvy. „Við ætlum út. Ég ætla ekki að
láta þig ganga í gegnum þetta!”
„Mamma!” Orðið hafði sprungið i
táraflóði. „Mamma. ég verð! Skilurðu
ekki? Ég verð að gera það! Gerðu það!
Gerðu það!! Rödd hennar brast i
þungum ekka.
Janice starði blinduð á útgrátið andlit-
ið og reyndi að viðurkenna þá staðreynd
að það var engin hjálp til fyrir lvy,
enginn möguleiki um hjálp fyrir barnið
hennar. Það var ekki hægt að stöðva
Audrey Rose.
„Ég vil að þú slappir af," hélt Perez
læknir áfram þýðum rómi.
Perez læknir var með vasaljós og
smám saman lyfti hann geislanum upp
með hægri hendisinni.
„Horfðu á ■ Ijósið núna, lvy. Haltu
áfram að horfa á það. Núna byrjarðu að
finna að augnlokin þyngjast. þér finnst
erfiðara og erfiðara að halda augunum
opnum. Þau vilja lokast.. . byrja að
lokast. . . "
Janice heyrði hjarta sitt slá meðan
hún horfði á dóttur sína yfirgefa smáni
saman vilja sinn að boði þessa ókunnuga
manns.
„Farðu nú aftur að þriggja ára af-
mælinu þinu. Einn . . . tveir. . . þrir. Þú
ert núna í þriggja ára afntælinu þinu,
Ivy.”
Bros þirtist á vörum Ivy og á eftir
fylgdi hávært barnamál sem endaði í
skellihlátri.
„Ég vinn! Ég vinn!”skrækti hún.
„Mjög gott, Ivy,” hrósaði læknirinn
henni. „Farðu nú svolítið aftar i timann.
Þú ert tveggja og hálfs árs gömul og þú
átt erfitt með að sofa. Farðu aftur að
nóttinni þar sem slæmu draumarnir
byrja. Þig dreymir núna sama drauminn
og þigdreymdi þessa nótt.”
Svipur Ivy harðnaði smárn saman.
Hún byrjaði að titra. Hún andaði ótt
og títt. Kjökrið kom næst. „Mamma,
pabbi, mamma, pabbi, heitt, heitt. ”
„Allt í lagi, Ivy! Farðu úr slæma
draumnum!” skipaði Perez læknir. „Það
er morgunn, draumurinn er búinn!”
Kjökrið hætti. Andlitið byrjaði að
slaka á.
„Gott, Ivy, gott. Slakaðu nú á, slakaðu
á, vertu róleg. Ég vil að þú farir aftar og
aftar í tímann núna. Farðu aftur i
timann, Ivy, að timanum áður en þú
fæddist. . . áðuren þú fæddist.”
Endurtekningin, hljóðfallið sem
smeygði sér inn, ákveðin óviðráðanleg
skipunin olli smám saman yfirþyrmandi
sinnuleysi í barninu. Augun voru
klemmd saman, höfuðið hvildi á
öxlinni. hendur hennar spenntust hægt
saman eins og þegar maður biðst fyrir og
hnén drógust upp að bringunni. Þetta
var uggvænlega likt fósturstellingum.
Augnablikið var rafmagnað.
„Aftur. aftur, aftur í tímann,” héldu
orðin táktföst áfrani. knýjandi, biðjandi.
ýtandi, „aftur til þess tíma áður en þú
varðst til sem þú sjálf. Aftur i tímann
þegar þú varst ekki lvy, aftur til þess
tima þegar þú varst einhver önnur. . .
ekki lvy heldur einhver önnur — aftur í
tímann þar til þú getur munað, munað,
munað. . . þú ert ekki Ivy heldur
einhver önnur. Hver ert þú?”
Þetta var rangt hugsaði Bill. Ef þetta
var ekta þá var það rangt. Hvað hafði
hann gert barni sínu. þessari elskulegu
prinsessu? „Ég vil að þessi tilraun sé
stöðvuð. hr. Velie!” Hann var staðinn
upp.
..Hverert þú?"
„Ég vil að þetta verði stöðvað!”
skipaði Bill. „Hr. Velie, Langley dómari
— heyrið þið í mér?”
En jafnvel þótt þau heyrðu gat enginn
hreyft sig því þau sátu öll dáleidd, þögul
af geðshræringu. Barnið sat núna
teinrétt á sófanum með augun galopin
og starandi. Hún var skelkuð á svipinn
og sveimaði á milli ótta og gleði, leitandi
varlega að manneskju sem var rétt hjá.
„Hver ert þú?" hélt röddin
miskunnarlaust áfram, knýjandi,
kastandi henni áfram á leið hennar.
Allt í einu fraus andlit hennar. Augun
urðu ennþá stærri, ntunnurinn slakaði á
og bros breiddist smám saman yfir
andlitið sem lýsti af daufri gleði eins og
hún væri á heimleið. Hún var komin —
loksins.
„Mamma?” kallaði rödd barnsins.
skær og hvöss. Hún hló hátt af fögnuði.
„Mamma! Mamma!”
Það var á þessu augnabliki sem Janice
lokaði augunum og byrjaði að biðja fyrir
þeim sem voru látnir.
„Ó gud. eiginleiki þinn er alltaf ad
hafa miskunn og þyrnta. vid sárbœnum
þig audmjúklega fyrir sálu þjóns þins,
lvy Templeton. sem þú hefur á þessum
degi skipad ad fara burtu úr þessum
heimi. . .
„Mamma, mamma, mamma,” sagði
barnaleg röddin aftur og aftur en tónn
inn breyttist. Tónninn, sem hafði verið.
glaðlegur, breyttist smánt saman í kvíða
og móðursýki. . „Mantma, mamma,
mamma!" skrækti röddin og hækkaði
frá hræðslu í hávært skelfingaróp.
.... aö þú afhendir hana ekki
óvininum né gleymir lienni en skipir svo
fyrir ad hinir heilögu englar taki á móti
henni.. .
„Mammaaaa!” Orðið endaði i öskri
sem var svo mikið að hljóðneminn á
veggnum brast.
„Það er allt í lagi, Ivy!” sagði Perez
læknir. „Þú munt yfirgefa þessa
minningu núna! Skilurðu mig, lvy!”
„Ekki Ivy!” hvíslaði Hoover rántur.
„Hún er ekki Ivy!”
„Mammaaa!”
Óp hennar skárust í gegnum loftið og
likaminn kastaðist upp úr sófanum eins
og rekinn áfram af einhverju óviðráðan-
legu afli. loks skall hún í gólfið.
Allt í kringum Janice marraði í
stólum. Fólk stóð upp. Dauðaþögn vará
meðan allir biðu eftir hræðilegum
afleiðingunum.
„Ó. drottinn. frelsadu hana frá hörku
réttlcelis þíns. Ó. drottinn. frelsaöu hana
frá langvarandi harmi. . .
Perez læknir, sem var mállaus af
undrun, fann aftur fyrir nálægð
embættis sins og lagði titrandi fingur
sína á púls barnsins.'
„Þú munt vakna núna, Ivy!” skipaði
hann með rödd sem var óörugg. „Þegar
ég tel upp að fimnt munt þú vakna og
verður úthvíld og þér mun líða vel.
Einn. . . . tveir. . . .þrír. . . fjórir. . . .
fimm. . . . Vaknaðu Ivy!”
„Ekki Ivy, ekki Ivy.” ntuldraði
Hoover kvíðafullur,
„Einn,. . . tveir. . . . þrir.. . ”
„Frelsaöu hanafrá logunum."
Augu hennar opnuðust. Hún sat
teinrétt. Það var ótti í augunum. sem
opnuðust betur, nasavængirnir titruðu,
andlitið afmyndaðist í hviksjá svipbrigða
— hræðsla, ótti, skelfing.
Ópið braust út eios.og byssuskot, og
hún skipti sér ekki af þrábeiðni
læknisins. Líkami hennar snerist og
rann svo úr höndum hans.
Hún brölti á fætur og sá spegilinn.
Hún hljóp strax að spegilntynd sinni.
Hún leit snöggt á óttaslegið andlitið. í
staðinn fyrir ópið kjökraði hún:
„Mamnta, pabbí. mamma, pabbi, heitt,
heitt. heitt!”
Ó drottinn. J'relsaöu hana frá þessu
hræðilega veini. . .
„Mamma pabbi, mamma, pabbi, pabbi,
pabbi, heitt. heitt, heitt!” Veinið sem
barst í gegnum hljóðnemana. vein
sprottið af kvölum og skelfingu, kom
skriðunni af stað og fréttamennirnir
flýttu sér uppstigann.
Janice stóð upp. Það var kominn tími
til að fara. Það tæki hana aðeins
tvær mínútur að komast. Hún hafði
tekið tímann fyrr. Þá yrði það búið.
1 áhorfendaherberginu beindust augu
allra að því sem var að gerast hinurn
megin við rúðuna. Hún lamdi i rúðuna
en dró hendurnar grátandi til baka. Hún
öskraði, barðist um og klóraði: „Pabbi,
pabbi, pabbi. heitt, heitt, heitt!”
Hoover kallaði: „Ég er hér!” Hann
brölti yfir stóla og menn og reikaði að
rúðunni.
Bill var sem frosinn. hann starði
þögull meðsekt i svipnum.
„Heitt. heitt, heitt!" Tryllingsleg
röddin varð daufari, fölvinn á andlitinu
breyttist i roða, hún rak upp hræðilegt
óp, hóstaði, hún var alveg að kafna,
greipum hálsinn.
„Pabbiiir Kvölin i sál hennar braust
út i einu löngu og endanlegu kvalaópi.
Hoover hrópaði: „Audrey!” þreif stól,
sveiflaði honum af afli að þeim hluta
rúðunnar sem var lengra frá og braut
hana í mola.
Gangurinn fyrir framan áhorfenda
herbergið var troðfuilur af fréttamönn-
um
„Leyfið mér að komast frant hjá,” bað
Janice. I>egar þeir sáu hver hún var
þögnuðu þeir og viku fyrir henni.
Hálfdimmt hérbergið huldi hana i
kæfandi loftleysinu, þegar hún nálgaðist
hægt fólkið sent hafði safnast saman í
hálfhring. Þetta voru andlit sem hún
þekkti vel: Scott Velie, Brice Mack,
Langley dómari. vörður Hoovers,
kviðdómendurnir tólf. hvert andlit end-
urspeglaði dapurleika, ótta og vantrú.
Og Bill — að lokurn Bill — stóð einn,
starandi út i loftið.
Höfuð snerust. Stigur ntyndaðist.
Janice þrengdi sér. Einhver greip um
upphandlegg hennar, stöðvaði hana.
Hún leit niður á barnið sitt, á sina eigin
yndislegu Ivy sem lá núna svo kyrr og
án þess að anda í örmurn Elliots Hoover.
„Það er allt í lagi.” sagði Hoover.
„hún er róleg núna.” Rödd hans var
róleg og undarlega sannnfærandi.
„Það er allt í lagi núna,” endurtók
hann og bauð henni styrk og huggun
trúar sinnar, léði orðunum endanleg
úrslit sönnunar. orð sem voru svo kraft-
mikil að þau voru óvefengjanleg. á
meðan hann þrýsti að sér kyrrum, lif-
lausum líkama — barns þeirra.
ENDIR
7. tbl. Vikan 23