Vikan - 14.02.1980, Blaðsíða 24

Smásaga
Smtasœla
eftir
Christina Green
Þegar Dave bað hennar hafði hann
um leið lýst fjörlega fyrir henni
nokkrum af skyldum bóndakonunnar
. . . Og hún hafði kysst hann bros-
andi og séð framtíð sína fyrir sér í
glæstum draumi.
Tiu ára gamli sonur hans Berts birtist í
eldhúsdyrum gamla sveitabæjarins og
Anne leit dauflega á hann meðan hún
synti upp úr hveitidjúpi brauðsins sem
hún var að reyna að baka.
Snjórinn hafði komið í veg fyrir að bíll
bakarans kæmist áfram svo hún stóð nú
fyrir framan gömlu matreiðslubókina
hennar tengdamóður sinnar og hveiti-
forðann sem Dave hafði keypt síðast
þegar hann fór í kaupstaðinn. Gamli
fornfálegi bakarofninn leit út eins og
svart skrimsli.
Hún dró hugsanir sinar frá stökkum
brauðhleifum og geri; hvað var hann nú
aftur kallaður þessi drenghnokki sem
tvísté við dyrnar og sagði eitthvað á
þýðri sveitamállýsku sinni sem hún
skildi ekki fullkomlega? Jim — John —
Jake — einmitt, já, Jake var það vist.
„Fyrirgefðu, Jake. Ég heyrði ekki vel
hvað þú varst að segja.”
Snjórinn fauk yfir tröppurnar. Jake
brosti feimnislega og reyndi aftur. „Ég
verð að fara núna, frú. Teið er tilbúið
hjá mömmu. Ég er búinn að gefa
kálfunum. Æ, já — það er gömul ær í
garðinum, sem er komin að burði . .
Hann brosti, dró hettuna yfir dökkan
kollinn og gerði sig líklegan til brott-
farar.
Anne stöðvaði hann. „Jake! Bíddu
augnablik — ærin — hvað með ána?"
„Hún er rétt að byrja, frú. Það er ekki
langtaðbíða.”
„En — getur þú ekki verið kyrr? Ég á
við.að ég veit ekki . . . og hr. Sheriff er
ekki hérna. Hann bjóst ekki við að ærin
bæri strax ...”
„Það er liklega kuldinn,” sagði Jake
tvistigandi um leið og hann velti þvi
fyrir sér hvernig hann ætti að komast
undan þessari einkennilegu borgarkonu
hans hr. Sheriffs.
„Jake, hjálpaðu mér!"Húnvar hrædd.
„Mamma er tilbúin með teið, frú .. .”
Hann hörfaði og jók hraðann.
Anne Sheriff sá að hún hafði tapað.
Hann var bara krakki og það var ekki
hægt að búast við of miklu. Hún kastaði
sjali yfir herðar sér, stóð lengi I dyra-
gættinni og starði tómlega út i rökkrið.
Það snjóaði enn en ekki mikið. Stórar
snjóflygsur féllu mjúklega til jarðar og
bráðnuðu við fætur hennar.
1 hundraðasta sinn síðan hún gifti sig á
siðasta ári velti Anne því fyrir sér hvort
ástin ein væri nóg til þess að koma henni
I gegnum það sem eftir væri ævinnar,
niðurbeygð eins og hún var, borgarstúlk<
sem skyndilega er komin upp I sveit og
þarf að sinna störfum bóndakonunnar.
Þegar Dave bað hennar hafði hann
um leið lýst fjörlega fyrir henni nokkrum
skyldum bóndakonunnar: „Gefa
hænsnunum, sjá um eggin, sjá um
pappírsvinnuna. Nú, það verður víst
nóg, elskan min, ég vil ekki að þú missir
áhugann..
Og hún hafði kysst hann brosandi og
séð framtíð sína i glæstum draumi. Hún
myndi ganga I ullarfötum og fallegum
sveitakjólum og það yrði alltaf grænt og
hlýtt I svcitinni.
Fyrsti veturinn var harður og Anne
hafði strax orðið fyrir vonbrigðum.
Kuldinn i gamla húsinu nisti hana inn
að beini. Gegnumtrekkur og lausir
gluggar þöndu enn frekar spenntar
taugar hennar. Hún reyndi að gera
húsið nýtiskulegra en gamlir siðir deyja
ekkisvoglatt.
„Mamma var alltaf vön að gera þetta
I höndunum,” var Dave vanur að segja
þegar hún stakk upp á að þau fengju sér
þeytivindu eða nýja ryksugu. Og svo var
sveitavinnan erfið, I hennar augum fólst
skemmtileg vinna ekki I þvi að burðast
um I forinni með mjaltaáhöld.
Og svo var það þorpið. Þorpsbúarnir
voru alls ekki þetta einfalda lifsglaða
fólk sem hún hafði gert sér I hugarlund
eftir að hafa horft á sjónvarpsþætti um
sveitalif. Hún uppgötvaði fljótlega að
þeir voru alveg jafngreindir og marg-
24 Vikan 7- tbl.