Vikan - 14.02.1980, Qupperneq 25

brotnir og aðrir meðlimir mannkynsins.
Og alveg jafnhnýsnir og óþolandi!
Hún sá það á svip þeirra og skildi á
orðum þeirra að þeir voru þegar farnir
að undrast hvers vegna hún var ekki
orðin vanfær, hvers vegna Dave fékk
ekki soninn sem hann þráði svo. Hún fór
hjá sér og hún varð óörugg. Þeir virtust
aðeins líta á hana sem stóðhryssu.
hugsaði hún beisklega með sér,
frjósemislind sem ætti að nota til þess að
koma með nýtt blóð i hjörðina.
Sonur. Anne hristi af sér tilhugs-
unina. Sonur til þess að halda nafni
Sheriffættarinnar við og taka við býlinu
þegar Dave yrði gamall.
Sonur, hugsaði Anne í örvæntingu, til
þess að binda hana ævilangt við þetta
einhæfa og gleðisnauða líf.
Hugurinn reikaði aftur til Jakes og
föður hans, Berts, fjósamannsins. Bert
var eini vinur hennar meðal þorpsbúa.
eini Ijósgeislinn á dapurlegum tíma.
„Bert, bíllinn fer ekki í gang!”
,,Ég skal líta á hann, frú, um leið og ég
er búinn að reka kýrnar.”
„Bert, hvaðer að hænunni? Bert, það
er allt í sóti í eldhúsinu. Bert — Bert!"
En nú lá Bert í rúminu heima hjá sér
ásamt gömlum óvini sinum, flensunni.
„Ég fæ hana alltaf í janúar, frú. Það
er vist best að ég leggist í rúmið með
heitt toddi og sinnepsbakstur. Jake litli
mun koma til ykkar og hjálpa húsbónd-
anum við kýrnar.”
Hún velti því brosandi fyrir sér hvort
Bert hefði skítugu húfuna sina á höfðinu
i rúminu; hún hafði aldrei séð hann án
hennar.
Svo hætti hún að láta hugann reika og
kaldur raunveruleikinn blasti nú við
henni. Ær að bera í þessu veðri og
hvorki Bert né Dave til þess að bregðast
við þvi. Aðeins hún, borgarstúlkan sem
vildi ekki bleyta á sér hárið og var
dauðhrædd við skepnur. En kannski
kæmi Dave fljótlega til baka. Það var
þegar farið að rökkva — brátt yrði ekki
næg birta til þess að hann gæti haldið
áfram að vinna.
Þá mundi hún að hann hafði talað um
að líta inn hjá Beerhjónunum í
vinnumannabústaðnum hinum megin á
landareigninni. Hann yrði þar i minnst
hálftíma. Hann sæti þar við skíðlogandi
eld frú Beers, sem aldrei ósaði, og
borðaði kökumar hennar, sem alltaf
lyftu sér og litu út eins og verðlauna-
kökur. 1 huganum sá Anne fyrir sér
bollurnar sem hún bakaði sjálf, þær
komu alltaf út úr þessum Ijóta ofni flatar
og óætar.
Ærin gæti dáið meðan Dave sæti
þarna og æti bollur. Það væri óntögulegt
fyrir hana að loka einfaldlega dyrunum
og snúa sér aftur að deiginu á eldhús-
borðinu. Ég er kannski sjálfselsk,
hugsaði Anne, en ég get ekki látið neitt
deyja.
Skyndilega tók hún ákvörðun, hún
skellti á eftir sér hurðinni. Hún flýtti sér
að setja deigið í bökunarmót og setti það
svo inn í ofninn. Þar gæti það svo
eyðilagst meðan hún færi og liti á ána.
Með hjartslátt og skjálfandi hendur
dró Anne sjalið þéttar að öxlum sér og
fór í stígvél. Hún gekk út í rökkrið og
tók með sér vasaljósið sem alltaf var í
gluggakistunni.
Anne bjástraði við hliðið. Grindin var
alveg að detta i sundur. — Bert, hvað
meðgarðshliðið?
Hún öslaði djúpa forina, sem ekki hafði
enn náð að frjósa þrátt fyrir snjóinn.
Hún stansaði skyndilega, hún vissi
ekkert hvert hún ætti að fara. Gráir
skuggar risu upp og kindurnar styggðust
þegar þær sáu hana. Sauðburður hafði
byrjað í lok desember. 1 fyrstu hafði hún
verið spennt og litlu hrokknu verurnar
höfðu snortið hana þegar þær kölluðu
titrandi röddu á ljótu og vitlausu mæður
sínar. Hún hafði haft eitt lamb i
eldhúsinu í nokkra daga meðan móðir
þess var veik. En Dave hafði algjörlega
litið eftir því, hitað handa því pelann og
gefið því og hún hafði ekki gert annað
en klappa þvi stöku sinnum á hrokkinn
kollinn.
Hún hafði aldrei séð dýr fæðast. Hún
vissi varla við hverju hún mætti búast.
Hásar stunur komu hjarta hennar til
þess að slá hraðar. í skoti nálægt henni
lá eitthvað sem líktist gráu ullarhrúg-
aldi. Anne gekk hratt þangað og lýsti
með vasaljósinu á ána sem var að bera.
Kringlótt augu litu upp og horfðu i
augu hennar og hún fann hvernig
hrollur fór um allan líkama hennar.
Einhvern veginn hafði hún ekki búist
við að skepnan hefði einhverjar
tilfinningar . . . og hún var alls ekki
reiðubúin að sinna skepnu sem var í svo
augljósri neyð. Hún hafði imyndað sér
að hjálpin yrði allt öðruvísi, hún hafði
alls ekki gert ráð fyrir blóði, svita eða
tárum. Hún vildi ekki blanda sér í þetta.
Anne sneri til baka og reyndi að
gleyma þessum biðjandi augum. Hún
gekk aftur að hliðinu, óð forina á ný og
sagði ákveðin við sjálfa sig að hún ætlaði
að hringja í dýralækninn. Það var hlut-
verk dýralæknis að taka á móti lömbum,
en alls ekki borgarstúlku.
En forin togaði í stígvélin hennar og
snjókornin féllu niður um hálsmál
hennar og minntu hana á að hún var
ekki lengur borgarstúlka.
Hún bjó uppi i sveit núna og lifði
öðruvísi lifi. Hún var langt frá borgar-
Ijósunum og þægindum borgarinnar.
Var hún ekki eiginkona Daves? Átti hún
ekki ást hans örugga? Hann vann fyrir
hana og lét sér annt um hana. Og hvað
gaf hún í staðinn?
„Ekkert!” hrópaði Anne skyndilega
þegar allt stóð nú allt i einu Ijóst fyrir
henni. „Ég hef þegið en ekkert gefið,
fylgst með atburðunum án þess að taka
þátt i þeim."
„Taka þátt í þeim." Orðin nístu hana,
hún snerist á hæli og gekk aftur aðánni.
Hér var nokkuð sem hún gat gert.
Verk sem hún hræddist. En hún ætlaði
að gera það. Fyrir Dave, fyrir hjóna-
band þeirra. Og síðast en ekki sist fyrir
ána sjálfa.
Anne skalf í hnjáliðunum og fingur
hennar voru ískaldir en hún var ákveðin
ogskýrí hugsun.
Hún kraup á raka jörðina. Tíminn
leið án þess að hún tæki eftir því, meðan
hún hlúði að ánni og hvatti hana. Loks
gaf ærin síðasta átakið, slakaði siðan á
og andaði ótt. Eins og af eðlishvöt lyfti
Anne nýfæddu lambinu varlega upp og
lagði það við höfuð móður þess. Aldrei
fyrr hafði hún fundið til slíkrar sigur-
gleði.
Ærin lá dauðþreytt en um leið og
henni barst þefur ungviðisins að vitum
lyfti hún höfði, nasaði af því og tók siðan
að sleikja það. Hún karaði lambið
gróflega og hressti það til lífsins. Hún
blés yfir það til þess að halda því heitu
og Anne fylgdist með, djúpt snortin.
Hún kraup stirð á jörðinni og tárin
runnu niður kaldar kinnar hennar.
Kraftaverk fæðingarinnar bræddi hjarta
hennar og hún gladdist af heilum hug.
Hún fylltist gleði og grét um leið.
Kalt blautt trýni vakti hana til veru-
leikans. Hundurinn Bess hafði hlaupiðá
undan Dave. Hún heyrði hann kalla
utan úr myrkrinu á bak við hana og hún
lyfti höfðinu hægt. Hún hafði gleymt
Dave, rétt eins og öllu öðru á jörðinni.
„Anne? Anne . . .” Og svo var hann
kominn að hlið hennar og þreytulegur
og áhyggjufullur svipur hans hvarf í
brosi. Anne rétti honum hönd sína og
hann tók í hana og dró hana á fætur.
„Er allt i lagi með þig, vinan? Ég
vissi ekkert hvert þú hefðir farið.” Hann
angaði af fjósalykt og vélaoliu og hún
elskaði hann af allri sál og líkama. Hún
brosti voteyg og tók þétt i hönd hans.
„Það er allt í lagi með mig. Það var
ærin . . . það var alveg að koma . . . Jake
sagði mér að hún væri byrjuð. Og þú
varst ekki tilstaðar.”
Dave sleppti hönd hennar blíðlega og
kraup niður. Æfðir fingur hans þreifuðu
á nýtæmdum kviði kindarinnar, sem
var að kara nýfætt lambið sitt. „Ég vissi
að það var að konta að þessu en ég
komst ekki fyrr. Það verður allt í lagi
með hana núna.”
Hann stóð upp og lagði handlegginn
yfir hana og skýldi henni fyrir vindinum
sem blés á þau. Hann starði út i myrkrið
sem var allt i kringum þau. „Þaðer hætt
að snjóa. Áttin hefur breyst. Það rofar
bráðum til.”
„Dave . . ." sagði Anne skjálfrödduð,
en þagnaði svo.
Hún reyndi aftur. „Ég vissi ekki að . .
. ég á við . . . ég hef aldrei séð fæðingu
áður. Það er — þaðer dásamlegt.”
Dave dró hana til sín og horfði inn í
sindrandi augu hennar. Hún hafði
Þýtt: Emi! Örn Kristjánsson
breyst. Eins og henni hefðu veriðgefnar
milljón krónur. Eða eitthvað ennþá
betra. Hann kyssti nefbrodd hennar með
köldum vörum sínum.
„Ég veit ekki hvað það er dásamlegt,"
tautaði hann, glaður og undrandi í senn.
„Það er allavega óþrifalegt. Þú verður
fyrirtaks Ijósmóðir — það er heill hópur
kominnaðburði."
Anne hló og tók i handlegg hans
meðan þau gengu heim að húsinu. j
einni svipan hafði allt í heiminum snúist
til hins betra. Hún sá nú fyrir sér mikil-
væga framtíð. Bærinn varðað blómgast.
Skepnurnar urðu að fjölga sér. Kornið
varð að vaxa. Og hún, Anne, borgar-
stúlkan, varð að breytast í dæmigerða
bóndakonu. sem æli af sér feita og sterka
syni sem hjálpuðu Dave þegar hann færi
aðeldast.
Sonur. Orðið söng i huga hennar eins
ogfagnaðarhljómur.
Dave opnaði dyrnar fyrir hana, Anne
gekk inn og fór að draga af sér forug
stígvélin.
„Mmmmm." Dave þefaði út í loftið.
„Varstu að baka? Eitthvað er það sem
lyktar vel.”
„Æi, brauðið!" Hún reif upp
ofndyrnar. Það var örugglega allt
brennt.
En hún fylltist gleði þegar hún tók
mótið út úr gamla ofninum. Brauðið var
fallega brúnt og lostætt að sjá. Það var
án efa stórkostlegt dæmi um heima-
bakstur.
Dave sparkaði af sér stígvélunum,
hengdi upp úlpuna sína og lét sig svo
falla i stólinn við eldinn, þar sem faðir
hans og afi hans á undan honum höfðu
hvilt sig frá erfiði dagsins.
Og eins og allar bóndakonur höfðu
gert á undan henni gekk Anne að gamla
svarta suðukatlinum og tekatlinum, sem
alltaf var við höndina.
„Viltu te, góði?” spurði hún blíðlega
og hann umlaði: „Ummm, já takk,”
áður en hann lokaði augunum í tíu
mínútur: tiu minútur áður en hann
yrði að fara aftur út og líta á nýfædda
lambið og harðgera og rólynda móður
þess.
Klukkan fyrir ofan arininn tifaði
hljóðlega og lífið í sveitinni hélt áfram á
sinn ævagamla hátt. ★
Skop
Loksins koma fræin sem ég
pantaði í fvrra!
7- tbl. Vikan 25