Vikan - 13.03.1980, Síða 25

Eftir þrjátíu ára fjarveru kom faðir
Susan aftur. Hún hafði aldrei á ævi
sinni hitt hann eri var ákveðin að
taka ekki á móti honum.
minnsta spurningartón að finna i rödd
hans. Susan var orðlaus.
„Áfall fyrir hann!” stundi hún loks.
„Hvað með mig? Hann hafði ekki hitt
mömmu í þrjátiu ár! Hann hefur aldrei
litið mig augum! 1 öll þessi ár hefur hann
aldrei hugsað til okkar!”
„Hann sendi kort á afmælisdegi
mömmu þinnar, Susan,” áminnti hann
hana. „Og litla gjöf á hverju ári,
undantekningarlaust i öll þessi þrjátíu
ár.”
Susan þagði. Það þurfti ekki að ntinna
hana á gjafirnar.
Hún mundi vel hve hamingjusöm
móðir hennar var i hvert sinn sem hún
fékk þær — og hve ánægð hún var í
marga dagaáeftir.
En allt frá þvi hún var nógu gömul til
þess að vita sannleikann hafði hún hatað
þessar litlu ómerkilegu gjafir. Því Greg
Bates hafði aldrei eytt nema smáræði í
móður hennar — hann sendi henni vasa,
armband. brjóstnælu, alltaf eitthvað
sem ekki hafði kostað hann meira en
nokkur pund!
„Það er sama hvað hann hefur gert,"
sagði Ron blíðlega, „eða öllu heldur
hvað hann hefur ekki gert — þú mátt
ekki gleyma hver hann er.”
Ég man það, hugsaði Susan. Ég
gleymi því ekki. Og þó hún hefði aldrei
fyrr sagt þáu orð, ekki einu sinni við
sjálfa sig, þá sagði hún þau núna.
„Hann er faðir minn."
Orðin færðu henni engan létti á
innibyrgðum lilfinningum. þau komu
henni ekki í neina geðshræringu.
Þau höfðu ósköp lítið að segja fyrir
hana. Susan hafði aldrei hugsað sem svo
að hún ætti föður. Hann var einfaldlega
hr. Bates, bandariski hermaðurinn sem
hafði gert móður hennar rangt til á meira
en einn hátt — og haldið að hann gæti
bætt það upp með því að senda henni
eina gjöf á ári!
Hún gekk yfir stofuna og leit út I
garðinn. Hún horfði á hvítar liljurnar
sem voru i blóma fyrir utan glugga
móður hennar. Þær minntu Susan á
uppáhaldslag móður hennar. Það -var
eitt af þessum lögum sem voru vinsæl á
stríðsárunum. „Viðsöfnum liljum þegar
vorar á ný . . .” Það virtist hafa haft
eitthvert sérstakt gildi fyrir hana.
Jafnvel sem táningur hafði Susan
dáðst að því sem hún taldi vera einfald-
leik móður sinnar. Hún sneri sér nú frá
glugganum og leit á eiginmann sinn.
„Veistu það,” sagði hún hljóðlega,
„að mamma trúði því statt og stöðugt að
hann kæmi aftur einhvern daginn!
Jafnvel þegar mörg ár voru liðin og
aðrar konur hefðu verið búnar að gefa
upp alla von, þá trúði hún þvi
raunverulega að einn góðan veðurdag
myndi hann birtast i dyrunum með
blómvönd og — og þau ættu svo eftir að
leiðast hamingjusöm eftir enskuin
sveitavegum að eilífu eftir það!”
Hún gat ekki komið i veg fyrir beiskju
i rödd sinni. Móðir hennar hafði alltaf
lagt svo mikið traust á þennan mann —
algjörlega óverðskuldað traust að áliti
Susan. En Ron var kominn með sama
þolinmæðisvipinn og hann setti alltaf
upp þegar börnin voru hvað barna-
legust.
Brátt, hugsaði Susan, fer hann að nota
einföld tveggja atkvæða orð. Henni
fannst hann vera ósanngjarn.
„Það sem þú virðist gleynta. Susan,”
sagði hann, „er að hann er að koma
aftur. Það er ekki honum að kenna að
móðir þín er ekki hérna lengur þegar
hann kemur.”
Þetta var rétt hjá honum. hún gat
ekki mótmælt þessú.
„Nú, jæja, það eina sem ég get sagt er
að ég vona að hann búist ekki við
hlýjum fagnaðarviðtökum hjá dóttur
sinni — því hann fær þær ekki.”
Hún var I sama skapinu þegar hún
vaknaði daginn eftir. Ron leit hugsandi
á hana þegar hann var að fara.
„Sue,” sagði hann rólega, „ég hef
verið að hugsa. Þú hefur komið sjálfri
þér í uppnám, samt veistu ekki hætis-
hót um Greg Bates.”
„Ég veit allt sem ég þarf að vita!”
greip hún fram í.
„Þú veist EKKERT um hann" hélt
hann ákveðinn áfram, „aðeins það að
hann var hérna í bandaríska hernunt, að
hann er faðir þinn og að hann sendi
móður þinni gjöf á hverju ári.
Þú ættir að fara og ræða við hann
Bill gamla Simpson í bankanum. Hann
er frá sama bæ og móðir þin var og hún
minntist einu sinni á að þau hefðu öll
leikið píluspil saman.”
Ron leit á hana og andvarpaði. „Þetta
er bara uppástunga,” sagði hann svo.
Susan ætlaði að fara að svara honum
með einhverju hárbeittu, en þá sá hún
svipinn á andliti hans. Ron hafði
verulegar áhyggjur af komu föður
hennar. Hún ákvað að gera eins og hann
sagði til þess að honum liði betur en fékk
ekki séð hvaða gagn það gerði.
Hún kyssti hann á kinnina. „Það er
kannski rétt hjá þér,” sagði hún. „Ég
skal fara og hitta hr. Simpson. Það er
jtegar komið fram yfir þann fimmtánda
— símskeytið ætti að koma þá og
þegar.”
Hr. Simpson hallaði sér aftur í
stólnum. Hann var rólyndur gráhærður
lítill maður, hann svaraði spurningu
Susan ekki strax. í stað þess leit hann
upp frá borðinu sinu og horfði. að henni
fannst í langan tíma, á skýin svífa hjá.
Að lokum sagði hann: „Ég var farinn
að furða mig á því hvenær þú ætlaðir að
koma og spyrja, mig um hann, Susan.”
Hann brosti dauflega. „Meðan móðir
þin lifði var það ekki milt að segja þér
þetta.en nú ...”
„Er eitthvað sem þú getur sagt mér?”
greip Susan snöggt inn í.
Hr. Simpson kinkaði kolli. „Mér liefur
öft fuhdist að þú ættir að fá að heyra
alla söguna. NÍi,,|^proihy og Greg voru
stórkostleg saman. Þáu'V'ðrú.ljka góðir
skemmtikraftar. Þausungu yfirleitt..."
„Ég veit — „Við söfnum liljum",”
sagði Susan.
Hún hat'ði ekki vitað |rað — ekki fyrr
en núna. Rödd hennar var ísköld.
Hr. Simpson leit hvasst á hana. „JJjá
þeim komu aldrei nein önnur til greina. i
öll þessi ár sem hann var hérna, Susan.”
sagði hann.
„En hvers vegna fór hann þá í burtu?”
„Greg hafði skilið unnustu eftir
heima hjá sér," útskýrði hann rólega.
„Það var stúlka i næsta húsi. Þau höfðu
vaxið úr grasi saman og trúlofast rétt i
þann niund sem hann fór að heiman.
Þegar stríðinu lauk fór hann aftur til
Bandarikjanna til þess að hitta
fjölskyldu sina og segja unnustu sinni
frá því að hann hefði hitt aðra stúlku.
Sjáðu til, liann hafði aldrei hugsað séi
annað en að kvænast móður þinni.”
Susan gat ekki að því gert að hún var
full efasemda.
„En þegar Greg kom heim,” hélt hr.
Simpson áfram, „þá komst harm að því
að stúlkan hafði lent í bílslysi — hún var
alvarlega bækluð til frambúðar. Urn
tíma var henni varla hugað líf. Það var
ekki fyrr en eftir að Greg kom sem hún
fór að sýna batamerki. Hún treysti
algerlega á harin ...
Móðir þín skildi að eftir þetta gæti
hann ekki farið fiá henni. Dorothy vildi
ekki að hann gerði það.”
Þetta er allt saman mjög göfugt,
hugsaði Susan, en ...
„En hvað með ntig?” hrópaði hún
svo. „Meginskylda hans hefur vissulega
verið að sjá um konuna og barnið sem
hann skildi eftir hér.”
Hr. Simpson var mjög hljóður. Susan
+

Viöhaldslitill
RAFGEYMIR
Sonnenschein minicare
betri tenging milli sella meiri ræsikraftur
minni sjálfsafhleðsla -k minni vatnsuppgufun
Utanmál 260 mm x 170 mm x 220 mm
70 ampt og 315 amp við - 18°C
GERI AÐRIR BETUR
Allar nánari upplýsingar um þennan óvenju öfluga
rafgeymi hjá okkur.
SMYRILL H.E
Ármúla 7 — Reykjavík — S. 84450
11. tbl. Vikan 2S