Vikan - 13.03.1980, Síða 47

byggingu og það bíður þægilegt herbergi
eftir þér á sjúkrahúsinu."
Þeir voru í þann veginn að halda
áfram þegar dr. Muir lagði höndina á
handlegg Peters. „Við erum ekki komnir
i gegnum fréttamannahópinn ennþá."
tautaði hann.
„Þú ert dr. Muir, er það ekki?” Allt í
einu stóð karlmaður fyrir framan þá.
Hann var á svipuðum aldri og Peter, vel
klæddur en kæruleysislegur og vingjarn-
legur. „Ég er vinur Janet Collins, Chris
Jennings frá PTV.” Hann brosti og tók i
höndina á lækninum áður en hann sneri
sér að Peter. „Velkominn til gamla
Bretlands, hr. Blake!” Janet sagði mér
hve þú kæmir langt að.”
Peter tók I framrétta höndina. En
hugur hans var víðsfjarri. Af illri
nauðsyn byrjaði heili hans að vinna
hraðar en nokkru sinni áður. Hann sá að
kvikmyndatökumaðurinn var þama rétt
hjá. Stór vélin hvíldi á öxl hans.
Blaðaljósmyndarar voru nógu slæmir
út af fyrir sig. En það var ekki líklegt að
neinn myndi þekkja hann aftur af blaða-
Ijósmyndum. Hann hafði breyst og sú
breyting var ekki aðeins móður náttúru
aðþakka.
En um sjónvarpið gegndi öðru máli.
Myndavélin myndi sýna hann. hreyf-
ingar hans og kæki, göngulag og vaxtar-
lag. Einhvers staðar langt í burtu myndi
einhver sem einu sinni hafði þekkt hann
sperra upp augun og segja:
En. svei mér þá. ef þeila er ekki
Michael Hodgson.'
En hvað hann hafði hegðað sér kjána-
lega! Hann hefði getað tekið það fram
strax að hann vildi ekki koma fram opin-
berlega á neinn hátt. Hann hefði getað
sagt Janet Collins það strax í Waverley
en honum hafði ekki dottið það í hug.
Myndavélin var byrjuð að suða en
sennilega hafði hún ekki verið í gangi
nógu lengi til að neitt gagh væri að þvi
fyrir þá.
Ekki enn.
Eftir að hann var búinn að heilsa
Chris Jennings var hann búinn að taka
ákvörðun. Hann gat ekki leyft þetta.
„Okkur þætti vænt um að fá stutt
viðtal, ef þú hefur ekkert á móti þvi,”
sagði Jennings einmitt í þessu. „Aðeins
örstutt viðtal?”
Þeir vildu lika fá rödd hans. Það yrði
til að koma alveg upp um hann. Hann
var viss um að rödd hans hefði ekki
breyst.
Dr. Muir leit á Jennings og kinkaði
kolli. „Við getum séð af tíu minútum.
Hvaðfinnst þér, hr. Blake?”
„Nei!" sagði Peter hörkulega. „Ég vil
ekki taka þátt í neinum viðtölum. Ég vil
ekki koma fram i sjónvarpinu."
Hann hvorki afsakaði sig né útskýrði
mál sitt nánar. Hann sá að mennirnir
tveir litu hvor á annan. En það hafði
engin áhrif á ákvörðun hans. Hann
hefði átt að taka þetta fram fyrr, en það
hafði hann ekki gert. Það var nógu
slæmt svo að hann gerði þetta að skil-
yrði frá og með þessari stundu.
Rödd dr. Muir var róandi. „Hr.
Blake," sagði hann, „við fáum ekki oft
svona tækifæri. Þáttur hr. Jennings er
mjög vinsæll. Hann gæti orðið til þess
að við fengjum stóraukna hjálp í a.m.k.
næstu sex mánuði."
„Ég er kominn hingað til að hjálpa
litlu stúlkunni." sagði Peter. Hann sagði
þetta kæruleysislega, eins og þetta skipti
hann ekki svo miklu máli þrátt fyrir allt.
„Ég mun verða sjúkrahúsinu til ráðstöf-
unar eins lengi og þörf krefur — með því
skilyrði að ég þurfi ekki að koma fram i
sjónvarpinu.”
Það varð óþægileg þögn. Enginn
hreyfði sig né taiaði.
Að lokum andvarpaði dr. Muir. „Allt
k í lagi, hr. Blake. Aðgerðin er það sem
skiptir mestu máli.” Síðan sagði hann
ákveðinn: „Þú verður að hafa okkur af-
sakaða, hr. Jennings. Við verðum að
koma okkur af stað til sjúkrahússins."
Chris Jennings færði sig ekki um set.
Hann starði á Peter.
Peter mætti augnaráði hans. Hann
hafði unnið og Chris Jennings frá PTV
gat hoppað i Thames hans vegna. Ef
einhverjum fannst hegðun hans undar-
leg þá var ekkert við því að gera. Það var
ekki um annað að ræða en að sætta sig
við þá staðreynd að þessi Ástralíumaður
væri ekki mikið fyrir að koma fram
opinberlega.
En hann vissi að hann myndi ekki
gleyma þessum manni því að augnaráð
Jennings gerði hann órólegan. Hann
hafði búist við að maðurinn yrði ef til
vill sár og reiður atvinnu sinnar vegna
en hann sýndi þess engin merki.
Peter gat aðeins séð örla fyrir áhuga í
augum Jennings — og sá áhugi gat
reynst honum hættulegur...
Peter Blake elti dr. Muir og hann fann
að hann hafði ákafan hjartslátt.
Læknirinn stansaði fyrir utan. „Svo
virðist sem þú hafir mikið á móti þvi að
koma fram í sjónvarpi?” Rödd hans var
vingjarnleg en neter vissi að hann hefði
viljað getað nýtt þennan fjölmiði! vegna
þess að það hefði getað hjálpað honum i
starfi hans við að fá fólk til að bjóða
fram hjálp sina. Hann þurfti á hjálp al-
mennings að halda við þetta starf sitt.
„Ég hata þess konar sýningar.” sagði
Peter. Honum varð hugsað til sjónvarps
fréttamannsins Chris Jennings og
vingjamlegrar framkomu hans. Honum
leið illa þegar hann minntist þess hve
forvitinn fréttamaðurinn hafði orðið
þegar hann hafði neitað. „Ég hefði sagt
frá þvi fyrr ef ég hefði vitað um þetta."
„Það er ekkert við því að gera.” Dr.
Muir sneri sér við og benti á stóran
bílskúr hinum megin við götuna. „Bíll-
inn minn er þarna." sagði hann.
Þeir gengu yfir götuna á milli bilanna
og fimm mínútum seinna voru þeir á
aðalbrautinni sem lá til London.
Peter velti því fyrir sér hvort gamli
maðurinn væri jafnundrandi yfir þessari
hegðun hans. Hvað hugsaði dr. Muir?
Hann gaf honum hornauga.
Framhald í næsta blaði.
II. tbl. Vikan 47