Vikan - 28.08.1980, Qupperneq 37

Þýð.: Magnea Mattíiíasdóttír. (Ljóam. einkaréttur Vikan — Worldvision Enterprices Inc.) Sjötti hluti
„Almáttugur," sagði Weinberg. „Hann
er búinn að ná henni allri. nema Sviss
og Rússlandi. Þó hann geri ekki meiri
kröfur."
Hátalarinn gall áfram: „Enn á ný
leggur foringinn áherslu á hjartanleg og
bróðurleg samskipti sín við Sovétríkin og
sendir hlýjar kveðjur til félaga Stalíns.”
„Bíddu bara, Stalín,” sagði Weinberg.
Hann var að sauma bleikan undirkjól
með blúndum. „Röðin kemur að þér."
„Hvenær kemur hún að okkur?"
spurði Karl.
„Ekki spyrja mig. Weiss." Weinberg
hallaði sér l'ram úr efri kojunni og
hvíslaði: Ég frétti að einn náungi héfði
keypt sig út. Fimmtiu þúsund sviss-
neskir frankar, sem SS-foringinn fékk.
Konan hans smyglaði peningunum inn.”
„Konan hans,” sagði Karl. „Ég hef •
ekki séð mína I tvö ár. . . og engin bréf,
ekkert lífsmark."
„Þau eru búin að gefa okkur upp á
bátinn, drengur. En ekki láta það draga
úr þér kjarkinn." Weinberg stökk úr
kojunni og sýndi Karli flíkinu, sem hann
hafði verið að sauma. Hann hélt henni á
lofti eins og afgreiðslustúlka I verslun.
„Hvernig finnst þér? Handa SS-liðþjálf-
anum Kampfer, handa hórunni hans."
Karl brosti. „Ekki stríða mér,
Weinberg."
„Striða þér? Þetta er bara til að sýna
þér að þetta eru viðskipti. Ég bý til
falleg nærföt handa Kampfer og ég fæ
umbun.”
„Þú kemur mér á óvart, Weinberg.
Kannski hefurðu réttar hugmyndir. Lifa
af, hlæja, láta sem ekkert hafi breyst."
„Ekki hæðast að mér, drengur. Ég bjó
til blúndubuxur fyrir Kampfer í siðustu
viku — stundum dettur mér i hug að
hann sé afbrigðilegur og gangi i þessu
sjálfur en hann segir að nærfötin séu
handa pólsku hórunni hans — og sjáðu
hvaðhanngaf mér."
Skraddarinn dró upp hálfan rúg-
brauðshleif — ekta brauð og nýtt—
sem hann hafði geymt undir röndóttri
fangablússunni. Hánn bauð Karli með.
„Fáðu þér helminginn."
„É.g get það ekki, Weinberg. Þú
vannst verkið. Ég geri ekki annað en að
kvarta."
„Engan kjánaskap. Gerðu svo vel.
Rúgbrauð, rétt eins og ég var vanur að
kaupa í Bremen."
Karl þakkaði honum fyrir og braut
bita af brauðinu og þeir sátu þarna og
tuggðu hugsi. í þvi kom Melnik, kapó-
inn, röltandi.
„Fljótur að gleypa," sagði Weinberg.
„Feldu brauðið."
En Karl hafði breyst við veru sina í
Buchenwald. Það höfðu margir fang-
anna gert. Þeir komu þangað óttaslegn-
ir, fullir hugmynda um heiður og siða-
vendni — og svo urðu þeir seigir og ein
beittu sér að að þrauka af. Karl var
lengur. Ég hef það á tilfinningunni að ég
sjái þau aldrei framar. Ég þarfnast
einhvers sem er hjá mér á nóttunni.
Hlýrrar veru sem heldur utan um mig
þegar ég snerti hana. Þegar það er
dimmt og kalt."
„Ó, Rúdi — mig vantar lika
einhvern."
„Þú verður að sofa I heysátum. Stela
frá bændum.”
Hún brosti. „Ekki beinlínis neinir
hveitibrauðsdagar."
„Það væri verra að vera hér kyrr og
láta þá hirða sig. Þeir gefa manni enga
von. Þeir Ijúga bara. Þeir eiga enga
miskunn. enga samúð. og þeir vilja losna
við okkur öll. Sama hvernig."
Við héldum hvort öðru fast og svo
elskuðumst við aftur og við vorum
hamingjusöm.
„Þekkirðu söguna um Rut i
Biblíunni?" spurði hún.
„Ég er ekki viss um að ég muni hana.
Ég skrópaði alltaf úr hebreska
skólanum."
„Þú þarft ekki að muna nema einn
hlutann af henni." Hún kyssti mig á
kinnina. „Þangað sem þú ferð, þangað
ferég líka."
Karl var kyrr i Buchenwald.
Það voru ekki eyðingarbúðir en fólk
dó þar hundruðum saman daglega — af
barsmiðum, pyntingum, hungri. Hann
lifði af vegna vinnu sinnar á sauma-
stofunni og með þvi að hlusta á menn
eins og vin sinn. Weinberg. sem þekkti á
hlutina.
Það var ekki hægt að komast af einn.
Maður varð að vera hluti af hóp —
kommúnisti, síonisti, hvað sem var.
Mennirnir á saumastofunni áttu sér
kliku og þeir reyndu að deila með sér
umframmat og vernda hver annan. En
lifið var alltaf i hættu. Þeir lifðu á
þunnri súpu og svörtu brauði.
Hreinlætisaðstaðan var hræðileg. Grjót-
náman var verst og lika hinn svonefndi
„garður" þar sem menn voru barðir í hel
fyrir minnstu yfirsjón. Það var líka
vinsælt hjá vörðunum að grafa þrjóska
fanga lifandi.
Fyrrverandi foringi i austurriska
hernum, gyðingur, fór dag nokkurn til
yfirmanna búðanna og kvartaði yfir
þessum villimannlegu siðum. Honum
var sagt að vegna þess að hann væri
fyrrverandi hermaður myndu ráð-
leggingar hans íhugaðar gaumgæfi-
lega. Svo var farið með hann
út, hann látinn krjúpa á auða svæðinu i
búðunum miðjum, fyrir framan aðra
fanga. og skotinn i hnakkann.
Nótt nokkra var uppgjöf Frakklands
útvarpað I yfirfullum og ógeðslegum
svefnskálunum. Karl, Weinberg og aðrir
félagar þeirra hlustuðu á og var þúngt
um hjartað meðan fréttirnar bárust úr
hátalaranum.
„Þannig sameinast Frakkland
Hollandi, Belgiu, Noregi, Danmörku.
Austurriki, Tékkóslóvakíu og Stór-
Póllandi og verður hluti af nýrri skipan
Evrópu. Foringinn hefur afsalað sér
öllum kröfum til landsvæða og óskar
aðeins friðar og öryggis Evrópu til
handa. Svo slíkt megi verða verður farið
fram á að England gefist upp og...”
35. tbl. Vikan 37