Vikan - 28.08.1980, Qupperneq 39

Dr. Haefer kinkaði kolli. Hann var
mjög kurteis. „Ef til vill get ég eitthvað
aðstoðað. Það er stofnun við Hadamar
sem ég hef stundum sent svipuð tilfelli."
„Við værum mjög þakklátar. læknir.”
Á þeirri stundu hafði Inga enga hug-
mynd um hvort hún var að gera rétt. En
þegar hún kom auga á Önnu húkandi i
horninu, tóm og blinduð augun, hand-
leggina spennta yfir brjóstin, þá sann-
færðist hún um það að hér væri ekki um
neitt að velja. Þetta kvaldi Ingu. Þessi
grimmdarlegi og tilgangslausi atburður.
Meðferðin sem Anna hafði þurft að
sæta af hendi þriggja landa hennar —
það hefðu getað verið menn sem hún
þekkti — fyllti hana af máttvana við
bjóði. Hún gat ekki gert sér í hugarlund
svona grimman og blindan heim, heim
sem allur vildi valda þjáningum og auð-
mýkingu.
Að eyðileggja einhvern jafnkátan og
góðan og mágkonu hennar ungu? Hver
var tilgangurinn? Hver hagnaðist á því?
Inga var ekki vel menntuð kona en hún
var hreinlynd að eðlisfari. Og nú sá hún
Ijúfa unglingsstúlku eyðilagða, orðna
að eins konar plöntu, ófæra um að gæta
sín sjálf. Inga tilkynnti lögreglunni glæp-
inn. Þegar varðstjórinn komst að því að
hér var um gyðingastúlku að ræða hafði
hann sent Ingu burt og glott ógeðslega.
„Hún var áreiðanlega hóra, frú Weiss,
þó hún hafi kannski haldið því leyndu
fyrir fjölskyldunni."
Inga hlífði móður minni við þessari
sögu. Hún laug því að henni að lögregl-
an myndi leita að nauðgurunum.
„Og hvaða gagn gerir það?" spurði
móðir min. Henni fannst hún sigruð.
baráttuþrek hennar var á þrotum. „Það
færir barninu minu ekki vitið aftur eða
gerir hana heilbrigða. 0. við erum glat-
aðar, Inga.”
Meðan lnga hugsaði til móður
minnar, einnar og loksins við það að láta
bugast því stálvilji hennar var að brotna
undan öllum þessum áföllum sem fjöl-
skylda hennar varð fyrir, heyrði hún dr.
Haefer segja hjúkrunarkonunni að
hringja á hælið í Hadamar og vita hvort
þeir gætu bætt við sjúklingi. Það virtist
vera ágætt fólksflutningakerfi þangað á
vegum stjórnarinnar.
„Verður farið vel með hana?" spurði
Inga. „Þér skiljið við hvað ég á.”
Hún átti auðvitað við það að Anna
vargyðingur.
Haefer skeytti ekki um broddinn í
spurningunni. „Að svo miklu leyti sem
fjárhagurinn leyfir á stríðstimum.”
„Þér segið að hún fari i dag?”
„Eftir fáeina klukkutíma. Hún getur
verið hér á stofunni þangað til vagninn
kemur.”
Mágkona min fann skyndilega til of-
boðshræðslu. Hún hal'ði aldrei heyrt
minnst á Hadamar. Nú reri Anna fram
og aftur, hægt og með hendur spenntar
um brjóstið. Það var eins og hún væri að
reyna að halda inni djöflum. bæla niður
óviðráðanlegan sársauka. fannst Ingu.
Öll sú ást sem hún og nióðir mín höfðu
ausið yfir Önnu eftir eldraunina hafði
ekki getað losað hana úr einka-hclviti
hennar.
Læknirinn fullvissaði lngu um aðsér-
þjálfaðir sjúkraliðar myndu lita eftir
Önnu á hælinu. Hún fengi meðferð.
Viss ný lyf gætu hugsanlega hjálpað.
Hjúkrunarkonan kom inn til að fylgja
Önnu á biðstofuna.
lnga faðmaði hana að sér og kyssti
hana á kinnina. En systir mín sýndi
engin viðbrögð. „Anna, Anna, barnið
mitt, ég er lnga, konan hans Karls. Þú
hlýtur að þekkja mig. Manstu ekki eftir
Rúdí? Eftir brúðkaupi i garðinum? Hús-
inu í Groningstrasse?”
Augu Önnu voru hulin og fjarri heim-
inum.
Þegar þú ert orðin betri kem ég og
sæki þig. Við mamma sækjum þig.
heim.”
Og enn sýndi systir min engin við-
brögð. Inga kyssti hana aftur.
„Læknir, ég skil ekki hvað hefur
gerst,” sagði hún. Hún var farin að
gráta. „Hún var hugrökkust og kátust af
öllum. Og núna . . ."
„Svona tilfelli eru furðuleg. frú
Weiss.”
„Er ég að breyta rétt? Segið mér það.
læknir. Kannski ætti hún að vera kyrr
hjá móður sinni og mér. En hún virðist
bara versna. getur minna gcrt.”
„Stúlkan er mikið trufluð. næstum
sjálfhverf. Þessi sérkennilega rugg-hreyf-
ing er dæmigerð og örugg vísbending um
djúpar geðflækjur. Þér gerið best í þvi að
eftirláta hana læknismeðferð.”
Orðið efiirláta olli því að hroll setti
snöggvast að Ingu.
„Yður verður sagt frá liðan hennar,”
sagði læknirinn. „Og skilið kveðju til
tengdamóður yðar. Hún er mjög fær
píanóleikari, eftir þvi sem mig minnir
best.”
Hann gat ekki verið vondur maður,
hugsaði lng’a, eða maður sem gerði
Önnu mein. Kurteis og fullur samúðar
og hann mundi eftir móður minni. Þegar
öllu var á botninn hvolft þá hafði hann
þekkt föður minn fyrr á árum.
„Vertu sæl, Anna,” sagði Inga.
Andartak leit Anna upp — eins og
einhver hugsanatengsl hefðu orðið í
flæktum huga hennar og hún skynjaði
að einhver sem elskaði hana væri á
förum út úr lifi hennar. En augun voru
sljó og munnurinn slappur.
Hjúkrunarkonan sagði fáein huggun-
arorð meðan hún leiddi hana út úr her-
berginu.
Dagbók Eiríks Dorfs
Varsjá
í ágúst 1940.
Hans Frank er landstjóri í þeim hluta
Póllands sem við erum ekki formlega
búnir að tengja Ríkinu. Dökkur, ákaf
lyndur maður með nautnalegar varir.
Hann reynir að vera sterkur, harður, en
ég sé visst varnarleysi í fari hans, veik-
leikamerki. Eins og hann væri greindi
strákurinn i bekknum sem reyndi að
vera meiri en hrekkjusvínin með þvi að
grobba.
Heydrich sendi mig til Póllands til að
sjá hvernig flutningaáætlunin okkar
gengi. Við flytjum hundruð þúsunda
gyðinga austur á bóginn og söfnum þeim
saman á stöðum eins og Lublin og Var-
sjá.
Frank komst siður en svo i mjúkinn
hjá mér með þvi að hæðast að mér fyrir
að vera „nýi strákurinn hans Heydrich”.
Mér likaði ekki orðið slrákur og það
sagði ég honum.
„Ekki móðgast, majór Dorf. Augu
hans og eyru ef svo má að orði komast.
Sjálfsagt sendi hann þig til Varsjár til að
njósna um mig. Til að sjá hvernig mér
fersi stjórn nýju svæðanna úr hend’ ”
„Já, það er nokkuð rétl ul getið. I
fyrsta lagi vegna þess að þú kvartaðir
um að þig vantaði l'jörulíu þúsund rikis
starfsmenn í viðbót til að annast inn-
streymi gyðinga og pólsku verkamenn-
ina og í öðru lagi vegna fullyrðingar
þinnar um að i Póllandi sért þú fyrir
valdameiri samtökum en SS.”
Frank pírði augun. „Svo því er þá
þannig varið. Ég veit hvað þeir kalla
mig. „Lénskónginn í Póllandi”. Ræn-
ingja, bragðaref.”
„Snúum okkur beint að efninu,”
sagði ég. Ég sá strax að hann þurfti ég
ekki að óttast. „Fjörutiu þúsund rikis-
starfsmenn koma ekki til greina. Láttu
gyðingana og Pólverjana stjórna sér
sjálfa. Við viljum láta útrýma pólska
aólinum, menntastéttinni og áhrifamikl-
um trúarleiðlogum. Pólski múgurinn
verður notaður i nauðungarvinnu,
sömuleiðis gettó-gyðingarnir.”
„Þú ert nokkuð sjálfsánægður af ttitt-
ugu og átta ára krakka að vcra.” ^igði
Frank. „Þú hlýtur að hafa villt
Heydrich rækilega sýn.”
3S-tbl. Vikan 39