Vikan - 28.08.1980, Page 45

*«il ^
Inga unni bróður minum heitt og
þegar hún hugsaði til þess að hann
kvaldist, þessi veikbyggði maður. úti á
snævi þöktum ökrunum að brjóta grjót,
barinn og jafnvel dauðvona. þá brast
jámvilji hennar. Hún greip höndum um
höfuð sér og grét lágt.
Muller settist á móti henni á rúmið
sitt og lagði höndina mjúklega á hné
hennar. „Ekki gráta. Ég skal hjálpa þér.”
Hún leit upp og blygðaðist sin fyrir
tárin. „Hvernig? Geturðu sótt um að
hann verði látinn laus?”
„Ég er bara liðþjálfi. En . . . Ég skal
færa honum bréf frá þér."
„Ætlarðu að gera það?"
„Og fara með bréfin hans út og senda
þér þau til Berlínar.”
„Ég myndi verða þér þakklát."
„Það er heiður að gera það fyrir þig,
Inga Helms." Hann lyfti höku hennar
með annarri hendi. Enn þann dag i dag
minnist Inga þess að af stórum manni
að vera og fyrrum verksmiðjuverka-
manni þá var hönd hans undarlega mjúk
— rétt eins og hóglífið siðustu árin hefði
breytt honum. Það var líka einhver
ilmvatnslykt af honum, rakspiralykt.
Svo kraup hann fyrir framan hana.
Hún hrökk frá.
„Ekki, gerðu það ekki," sagði hann.
Ég er ekkert skrimsli. Ég er bara að
vinna mitt starf, það er allt og suntt."
„Þetta er meira er. starf, það sem þið
gerið."
„Það sem þið gerið. Ertu að dæma
heila þjóð sem berst fyrir rétti sínum.
fyrir lífi sínu? Einhver verður að sjá um
innri óvini."
„Almáttugur Guð, Muller, hlifðu mér
við þessum flokkslínuræðum."
„Allt í lagi. Við skulum halda þessu á
persónulegum grundvelli. Þú hefur
þekkt mig lengi. Ég er gamall vinur
föður þins og bróður. Ég- var í
brúðkaupinu þinu. Ég horfði á meðan
þú giftist þessum fint ættaða gyðingi.
Og hvað með mig? Ég hef verið vélvirki
alla mína ævi og ómenntaður. Átti að
hæðast að mér og ganga framhjá mér
þess vegna? Inga, ég elskaði þig meira
en þessi... þessi...
„Segðu þaðekki, Muller."
„Það er satt. Ég leið helvitis kvalir
þegar þú skiptist á hringum við hann. Þú
áttir að verða konan mín."
„Vertu svo vænn að tala ekki um
þetta. Ég kom með bréf með mér.
Eærðu honum það frá mér.” Hún
opnaði bakpokann, tók upp bréfið og lét
SS-manninn fá það.
Muller horfði á það líkt og væri það
eitrað eða myndi springa i hendi hans.
„Skal gert. Það er hættuspil, Inga. En
fyrir þig. . . fyrir fjölskyldu þína. . þá
tekur Heinz Muller áhættuna.”
Þegar hér var komið sögu hneppti
hann frá sér jakkanum og lagði hann á
stól. Inga stóð upp og ætlaði að fara.
Hann stóð í gættinni og varnaði henni
útgöngu. Siðan neyddi hann hana að
færa sig að rúmstokknum.
„Karl, maðurinn þinn," sagði hann.
„Ég sá hann í gær. Hann lítur hræðilega
út. Eáeinir daga enn í grjótinu gætu
orðið hans bani."
„Þú sagðir að hann þraukaði.”
„Ég vildi ekki koma þér i uppnám. En
nú segi ég þér sannleikann. Þeir deyja
daglega þarna úti."
„Hjálpaðu honum, ég grátbæni þig."
Muller tók að hneppa frá sér
skyrtunni. „Ég hef heldur meiri áhrif en
ég vil vera láta. Ef við getum komist að
einhverju samkomulagi þá skal ég koma
honum úr grjótnámunni og í vinnu sem
er jafnvel léttari en vinnan á sauma
stofunni. Þeir eru með teiknistofu
hérna. Hann væri alveg á réttri hillu
þar."
„Hvernig samkomulag?"
„Ég held að þú vitir það.” Hann tók
af sér beltið.
„Svínið þitt."
„Vika enn þarna að berja steina í
kuldanum og hann verður einn dauður
júðinn í viðbót."
Hann kom til hennar, nýrakaður og
þefjandi af ódýrum rakspira og tók að
þekja andlit hennar blautum
smellkossum. Hún datt vegna þungans af
likama hans og leyfði honum að lyfta
upp kjólnum. Hann reyndi að vera
bliður en heitar titrandi hendur hans
sýndu hráan lostann.
Eull viðbjóðs fann hún leið að berjast
gegn hatri sínu á honum og andstyggð
sinni á því sem hann neyddi hana til.
Hún starði i loftið í skálanum, hlustaði á
stunur hans, andvörpin, tók á móti
klunnalegum hreyfingum hans. hafði á
honum ógeð. Þetta var vélræn athöfn,
sagði hún við sjálfa sig — eins og minni-
háttar skurðaðgerð eða þegar tekið var
mál fyrir eitthvert hjálpartæki,
Þó einkennilegt megi virðast lauk
hann sér af eftir fáeinar sekúndur. Hann
saup hveljur, kjökraði, féll frá henni. Já,
.sagði hún við sjálfa sig, algjörlega
vélrænt, eitthvað sneytt mannlegum
eiginleikum, langt frá jafnvel lægstu
likamsþörfum.
„Ég elska þig, andskotinn hafi það.”
hvíslaði Muller. Hann skjökti inn i litið
baðherbergi. „Ég elska þig. Þú kemur
aftur. Og þú skalt elska mig.”
Hún svaraði honum ekki en hugsaði:
Kannski drep ég þig áður.
Ég hef enga hugmynd um það hversu
lengi við Helena reyndum að komast til
einhvers lands sem ekki laut nasistum.
Við vorum aftur komin á flakk. Mála-
kunnátta hennar var ómetanleg —
tékkneska, þýska og loks ágæt
rússneskan hennar. Ég lék heimskan
bóndastrák og talaði eins lítið og ég gat.
Framhald í nœsta blaði.
Einkaróttur á Íslandi —
IGerald Green — Bookman AgencyJ
ÞAÐ SKIPTIR HÖFUÐMÁLI
að vanda valið.
«lÉKiF? "4 \alanj>
i JANESj SpHv
1 „RlNSÉS JAN’
’mkaniA
SHAMPOO og HÁRNÆRING frá JANE HELLEN
Svíkur engan ihiíhr.
35. tbl. VIKan 45