Vikan - 24.06.1982, Blaðsíða 46

Höfundur:Hildegard Kraus
Smásaga
Sjáffsmorð
fyrir gam/an elskhuga
Hann hafði veríð sjö ár í fange/si. Nú var hann frjáis og hringdi strax í Lindu.

„ /\uðvitað hringi ég fyrst i þig. Þú veist
hvers virði þú ert mér.” Linda kreisti
símtólið. Hún þekkti strax þessa mjúku,
hálfsönglandi rödd. Óhugnanlegur
kuldahrollur fór um hana alla.
„Ertu hissa?” hélt röddin áfram með
nístandi sjálfbirgingi.„Einnig hve fljótur
ég var að finna þig? Segðu já. Sjö viður-
styggileg ár hefur mig dreymt um þig."
„Heyrðu Ronald." sagði Linda um
leið og hún sneri sér við til þess að full-
vissa sig um að hún væri alein i stofunni.
„Þú hlýtur að hafa uppgötvað að ég er
gift kona. Mér líður ágætlega. Það sem
skeði hér áður fyrr er algjörlega gleymt
og grafið. Mér þykir leitt hafir þú gert
þér einhverjar vonir í sambandi við mig.
Að sjálfsögðu mun ég reyna að hjálpa
þér yfir byrjunarörðugleikana."
„Linda,” greip hann fram í, „þú sem
ert svo greind stúlka ættir að vita það
best allra að Ronald lætur sér ekki
nægja að hent sé i hann einhverju skitti
af peningum. Ætlist þú til að halda þinni
gullnu hjónasæng áfram þarftu að gera
mun meira fyrir mig.” Hann rak upp
andstyggilegan hlátur. „Ég hef komist
að því að maðurinn þinn ferðast mikið
atvinnu sinnar vegna. Þetta gerir allt
auðveldara. Þ?ð ætti að vera auðvelt að
hittast. Best væri að ég kæmi til þín. Þá
sér okkur enginn utanaðkomandi og það
er hentugast fyrir okkur bæði. Ég er
strax farinn að hlakka til að sjá þig.
Hlakkarðu ekki til að sjá þinn gamla
góða vin Ronald?”
„Ég er ekki sú sama og áður, Ronald.
Við skulum ræða saman og gera út um
okkar mál og þar meö er öllu lokiö okk-
ar á milli. Næstkomandi þriðjudag fer
maöurinn minn í nokkurra daga feröa-
lag. . .”
„Allt í lagi, ástin mín. Ég kem á
þriðjudagskvöld."
Þegar Linda lagði tólið á nötraði hún
og skalf eins og hrisla. Hann var
sloppinn úr fangelsinu. Svo að dagur
óttans og hryllingsins var staðreynd.
Hann var aftur kominn í nálægð
hennar. Áður en hann var settur i
fangelsið var hann hreinn glæpamaður,
þrunginn óþverrainnræti,og í fangelsinu
hafði hann örugglega ekki breyst til
batnaðar. Með manni sínum hafði hún
lifað hamingjusömu og heiðarlegu lifi.
Var allt til einskis? Allt eyöilagt? Þaö
sem Ronald vissi um hana myndi hann
nota miskunnarlaust sér til hagsbóta.
Þegar hún fór að jafna sig áttaði hún
sig á því að eitthvað varð hún að gera til
þess að losna við hann. En hvað gat hún
gert? Það var staðreynd að hún hafði
verið ástmey hans og hún hafði marg-
sinnis logið að lögreglunni og bjargað
honum með lognum fjarvistar-
sönnunum. Hún var algjörlega varnar-
lausgagnvart honum.
Nóttin var erfið og Linda svaf lítið.
Undir morguninn datt henni i hug að
það eina sem duga myndi væri að koma
honum úr landi. Hún gæti greitt far-
miðann og best væri að koma honum til
Ástralíu. Hún var farin að róast og nú
kom kjarkurinn smám saman aftur.
Peninga átti hún sjálf því maðurinn
hennar hafði ávallt verið rausnarlegur
við hana hvað fé áhrærði. Nauðsynlegt
var að sannfæra Ronald um hvar í
veröldinni hans bestu möguleikar væru.
Tækist það ekki varð að nota eitt-
hvert bellibragð.
Þriðjudagskvöldið hafði hún
undirbúið með alls konar drykkjum og
Ijúffengum kræsingum.
„Ertu örugglega ein?” spurði Ronald
tortryggnislega þegar Linda opnaði
dyrnar. Hún brosti og fullvissaði hann
um að enginn væri í húsiriu. Þá gekk
hann inn, geysilega stoltur, í splunku-
nýju fötunum sinum.
„Þú ert alltaf jafnfalleg, elskan mín,”
sagði hann um leið og hann tók utan um
hana og virti um leið fyrir sér fallegu,
verðmætu húsgögnin i ibúðinni.
„Mér finnst þú líta Ijómandi vel út,
aðeins dálítið fölur,” svaraði Linda og
var ákveðin að standa sig og guggna
hvergi.
Hún hellti i glasið hans. Við hliðina á
þvi var flugfarmiði til Ástraliu ásamt
vænum bunka af peningaseðlum.
Ronald dreypti varlega á viskiinu og
naut þess að finna bragðið aftur.
„Elsku Linda mín, ég verð að venja
mig við svona munað.” Hann fékk sér
snittu af silfurbakkanum.
„Mikið er ég ánægð að það versta er
liðin tíð,” sagði Linda. „En hvað er
framundan? Til hvers ætlastu af mér?”
„Ó, góða, láttu ekki svona. Það veist
þú örugglega sjálf," sagði hann skæl-
brosandi um leið og hann fyllti glösin
aftur.
„Ertu svo grannvitur að halda að það
gæti gengið til lengdar. Um leið og
maðurinn minn fréttir eitthvað verð ég á
samri stundu rekin út úr þessu húsi. Þvi
er langbest að þú byrjir nýtt lif og þá
helst þar sem enginn þekkir þig. Ég hef
keypt fyrir þig flugmiða til Ástralíu og
svo gef ég þér alla þá peninga sem ég á
til þess að hjálpa þér yfir byrjunarörðug-
leikana.”
„Ástralía," sagði Ronald i hæðnistón
og leit á farmiðann og peningana með
fyrirlitningu. „Þar myndi ég fljótlega
sálast af þrá til þín. Nei, mín elskanleg.
Við tilheyrum hvort öðru, er það ekki
rétt? Og þinn fina eiginmann notum við
til þess að fjármagna fyrirætlanir
okkar.”
Linda fölnaði.
„Úr því að þetta er vilji þinn,” sagði
hún rólega, stóð upp og gekk út úr
herberginu. Hún kom aftur og hélt á
lyfjaglasi. Hún opnaði það og hellti
hvítu dufti i glasið hans. „Hvaða kúnstir
eru þetta?” spurði hann um leið og hann
horfði á mynd af hauskúpu á glasinu og
las viðvaranirnar um hve hættulegt
eitur innihaldið væri.
„Þú ætlast þó ekki til að ég fari af
frjálsum vilja aðgleypa þennan fjanda?”
„Eitrið er fyrir mig, elskan min,”
sagði hún. Áður en hann áttaði sig var
hún búin að tæma úr glasinu.
„Ertu hringavitlaus, helvitis fíflið
þitt?” æpti hann alveg ringlaður. Linda
settist aftur í stólinn.
„Kallaðu i lækni,” hvíslaði hún.
„Hann sér um að lögreglan komi.”
„Það myndi henta þér, kvikindið
þitt,” öskraði Ronald froðufellandi af
illsku. „Láta grun um morð falla á mig.
Nei, takk. Þú getur drepist hvenær sem
þú vilt, en án min.” Hann leit
rannsakandi yfir stofuna. „Flýttu þér,”
umlaði Linda, „vinnukonan min hlýtur
að koma á hverri stundu."
Hann flýtti sér að hirða flugmiðann
og peningana og þaut út úr húsinu. Allir
tryðu því að hann hefði myrt hana.
Hefnd og afbrýði að sjálfsögðu orsökin.
Þess utan voru fingraför hans út um allt.
Linda horfði á klukkuna. Flugvélin til
Ástralíu átti að fara eftir hálfa aðra
klukkustund. Ronald gat örugglega náð
að komast til flugvallarins í tæka tíð.
Hræðslan við að verða bendlaður við
morð yrði til þess að hann kæmi aldrei
aftur.
Hún stóð upp, tók eiturglasið og hellti
sódaduftinu sem eftir var i sitt rétta glas.
T'veim tímum seinna hringdi hún til
flugvallarins og fékk þar staðfest að
Ronald Wex væri á leiðinni til Sidney.
iS
46 Vlkan 25- tbl.