Vikan - 24.02.1983, Side 8

Héðan eru
fíestar
minningarnar
— segir /ngeborg Einarsson
Ingeborg Einarsson ólst upp á Norður-Jótlandi en ung gift-
ist hún Friðriki Einarssyni lækni og fluttist með honum til
Íslands. Siðan eru nær 40 ár. Þá var margt öðruvisi i Reykja-
vik en það er i dag, fisksalinn stóð í klofstígvélum i miðri
fiskkösinni og mjólkin var borin heim i mjólkurbrúsum úr
búðinni.
Texti: Fríða Björnsdóttir
Myndir: Ragnar Th. og fleiri.
Dökkgræn, gróskumikil
grenitré, sem standast fyllilega
samanburð við jólatrén sem við
flytjum hingað á hverjum jólum
frá jósku heiðunum í Danmörku,
rauðmálað hús, dökkbrúnir viðar-
veggir og garður sem er á-
reiðanlega engu líkur á sumrin
þegar allt er í blóma; þetta var
það sem við okkur blasti þegar við
lögðum leið okkar um Hvassa-
leitiö í leit aö Ingeborg Einarsson.
Hún er einmitt komin frá Jótlandi
eins og jólatrén okkar og ef til vill
er það þess vegna scm hún hefur
alla tíð lagt sig svo mjög fram um
að rækta, gróðursetja og hlúa að
viðkvæmum gróðri og tekist að fá
hann til að vaxa hér norður á
Islandi í þau hartnær fjörutíu ár'
sem hún hefur nú búið hér.
„Eg óx upp a stóru heimili er
mamma og pabbi ráku fyrir sein-
þroska stúlkur. Heimiliö var
nánast eins og húsmæöraskóli.
Stúlkunum var skipt niður í hópa.
Sumar voru 1 eldhúsinu, aðrar á
saumastofu, sumar önnuðust
hreingerningar og einn hópurinn
vann í garðinum. Það var gríðar-
lega mikill garður við húsiö og þar
var mikið af sjaldgæfum runnum
og trjám. Kannski er það dálítið
þess vegna sem ég hef svona
mikinn áhuga á garðræktinni, ég
býst við því,” sagöi Ingeborg þeg-
ar við dáöumst að gróðrinum sem
var bæði innan dyra og utan a
heimili hennar.
Mig langaði til að
stofna mitt eig-
ið barnaheimili
„Eg ólst upp í Holstebro sem er a
vesturströnd Jótlands, fyrir
noröan Esbjerg. A heimilinu sem
pabbi og mamma ráku voru
unglingsstúlkur, 14 ára til tvítugs.
Þær komu frá barnaheimilum eöa
þá barnaverndarnefnd hafði
ráöstafað þeim á heimilið. Allt
voru þetta seinþroska stúlkur og
tilgangurinn með dvöl þeirra
þarna var að kenna þeim þaö sem
hægt var svo aö þær gætu hjálpað
sér sjálfar þegar þær kæmu út í
lífiö.
Mamma dó þegar ég var sjö
ára. I nokkur ár vorum við börnin
ein meö pabba, og þá fannst mér
alltaf ég bæri ábyrgð á bræðrun-
um. Annar þeirra var eldri en ég
en hinn tveimur árum yngri.
Pabbi giftist aftur, mikilhæfri
konu, sem ég leit alltaf á sem
mömmu mína, og þá eignaðíst ég
þriöja bróðurinn.
Þessi ábyrgðartilfinning min
gagnvart bræðrunum og uppvöxt-
urinn á stúlknaheimilinu varð til
þess að mig langaði til aö stofna
mitt eigiö barnaheimili. Eg var
enn of ung til þess að fara í fóstru-
skóla en ég fór á námskeiö á
spítalanum í Vejle. Námskeiöin
voru þar á barnadeildinni og þar
hitti ég Friörik. Það voru okkar
fyrstu kynni, bara hálfur
mánuður.”
I bókinni Læknir í þrem
löndum segir Friðrik Einarsson
frá lífi sinu og starfi og segir
meöal annars: „Eg var hálfs-
mánaöartúna á sjúkrahúsi í Vejle.
Fyrsta daginn átti ég afar
annríkt; fékk sextán sjúklinga til
meðferðar á skurölæknadeildinni;
þurfti aö taka af þeim skýrslur,
hjálpa til við skuröaögeröir og
gera að smásárum þess á milli.
Eg varð að hafa þrjár til fjórar
sjúkraskýrslur í kollinum í einu,
þar til tími vannst til að skrifa þær
niður.
Mér til aðstoðar var undur-
falleg stúlka, sem var aö læra
barnahjúkrun þarna á
spítalanum. Hún hét Ingeborg
Korsbæk og var átján ára gömul,
dóttir forstjóra unglingaheimilis í
Holstebro á Norður-Jótlandi.
Henni þótti víst nóg um hama-
ganginn í mér, því aö eitt sinn
ætlaði hún að læðast út frá mér í
miðju annríkinu.
Þá kallaöi ég til hennar — alltof
hranalega:
„Nei, fröken. Þér eigiö að
hjálpa mér!
Og það hefur hún gert síðan, því
að þessi stúlka varö konan mín. ’ ’
„Ætiaði ekki að iáta
karimann ráða
yfirmér"
Ingeborg heldur áfram:
„Friörik fór nú aftur til Odense,
þar sem hann var í fastri vinnu, og
þar hittumst við aftur þegar ég
kom þangað hálfu ári seinna og
vann þar á barnaheimili. Pabbi
hafði útvegaö mér starf á þessu
heimili, sem var mjög
nýtískulegt. Mikiö var gert til að
reyna að finna hvað átti best við
börnin og þau látin ganga í
venjulega skóla og reynt að koma
þeim til mennta eftir því sem
hæfileikar þeirra stóðu til. Þarna
vann ég 3—4 mánuði á hverri deild
til að kynnast sem best starfinu.
Einn daginn hafði ég verið á
gangi i bænum þegar Friðrik sá
mig. Hann vissi ekki hvar ég vann
eða bjó svo aö hann skrifaði mér
heim til mín á Jótlandi og baö mig
aö hafa samband viö sig. Þaö
gerði ég og við áttum þarna
saman mjög skemmtilegt sumar.
Eg var nú ekki nema 19 ára og
haföi þær hugmyndir að ég ætlaði
8 Vikan 8. tbl.