Vikan - 24.02.1983, Qupperneq 41

FRAMHALDSSA GA
Þriðji hluti
LEIKSOPPUR
Hún stóö fyrir framan stóra
spegilinn í svefnherberginu og
grannskoöaði sjálfa sig frá öllum
hliðum. Spegilmynd. Gat nokkuö
verið jafnhreinskilið og ótvírætt?
Og þó. I rauninni var hún álíka
gagnleg og ummæli góðra vina.
„Alveg satt, elskan. Eg er ekki að
skjalla þig. Þú hefur yndislega
húð og vangasvipurinn er nánast
klassískur. Þú berð þig vel og þeg-
ar þú ert vel klædd ertu reglulega
sæt. Þaö eina sem þig vantar er
sjálfstraust. Nú, þú spurðir! Gall-
ar? Hvers vegna tíunda þá? Þú
hefur hvorki fleiri né færri en
annaö fólk. Meö tilliti til aldurs
finnst mér þú vera algerlega... ”
Innantóm orð. Utlitið var endur-
speglun tilfinninganna en ekki
ummæli annarra. Hversu sem
Lindy rýndi í spegilinn hafði henni
aldrei tekist að sjá sjálfa sig meö
augum annarra né heldur aö fella
hlutlausa dóma um hvern ein-
stakan líkamspart. Einu sinni eða
tvisvar fannst henni aðeins örla á
þessari tvískiptingu sjálfsins en
það var allt og sumt.
Hárið á henni. Hún varð að gera
eitthvað fyrir hárið á sér. Sólin
haföi þurrkað úr því alla lyftingu.
Það hékk dautt og litlaust niður
með vöngunum. Um leið og hún
skoöaði það gagnrýnum augum
var bankað.
Hún flýtti sér fram í forstofuna
og hugsaði um leiö hver það gæti
verið. Maureen? — Hefði kannski
ekkert sérstakt aö gera í kvöld? —
Gætu þær boröað saman? Ef til
vill eigandi Maxie á neðri hæöinni
að færa henni köku? — Jafnvel
hússtjórnarmaöurinn að fylgja
eftir málinu?
Hún dró læsingarjámið frá og
reyndi um leiö að draga úr eftir-
væntingunni. Vonbrigðin yrðu þá
minni.
Enginn var á stigapallinum.
Furðu lostin gekk hún yfir aö
stigagatinu og horfði niður. Síðan
gekk hún að stigaglugganum sem
sneri út að bílastæðunum. Enginn
bíll var sjáanlegur né nokkur
manneskja.
Hún yppti öxlum, fór inn í for-
stofuna og lokaði dyrunum.
Kannski hafði hún rekiö oln-
bogann í eitthvað á snyrtiborðinu.
Hún hafði ekki fundiö fyrir því en
eitthvað hefði getað dottið niður
og gert þennan hávaða. Vissulega
hafði heyrst líkt og barið væri að
dyrum þó venjulega væri bjallan
notuð.
Hún fór inn í svefnherbergið til
að athuga snyrtiborðið. Þar var
allt í röö og reglu.
Það var eftir ööru, hugsaði hún
meö sér hin rólegasta. Heimsókn
á besta tíma, sem er svo engin
heimsókn. Alveg í samræmi við
það sem á undan er gengiö en
engu aö síður dapurlegt. Gæti
einhverju hafa veriö stungið inn
um bréfalúguna. Hún vissi að ekk-
ert hafði verið þar að sjá en fór
samtaögá.
Ekkert var á gólfinu frekar en
við var að búast. Auglýsinga-
pésinn kom venjulega á laugar-
dögum, engar aukakosningar yfir-
vofandi og boðiö á útsöluna hjá
Daphne Modes var þegar komið.
Hún átti ekki von á öðrum pósti.
Meðan hún útbjó matinn bægði
hún frá sér hugsunum um drauga-
bankiö og í fyrsta skipti síðan
gauragangurinn að ofan hætti
kunni hún vitandi vits að meta
sína endurheimtu geðró. Væri hún
svipt henni yrði hin dýra og vist-
lega íbúð hennar eins konar opiö
búr. Guði sé lof fyrir strangar hús-
reglur. Nú gæti hún aftur breitt úr
sér í sófanum eftir kvöldmatinn
með uppáhaldsskáldsagnahöf-
undinn sinn, Angelu Somerby, og
sælgæti, dregið gluggatjöldin fyrir
þangað til tíu-fréttirnar byrjuðu.
Ef til vill gefið hugmyndafluginu
lausan tauminn og látið þaö dansa
kringum hárprúða fréttaskýr-
andann sem sat vinstra megin
við borðið, hann sem stundum
gæfi henni hýrt auga þegar hann
leit upp úr fréttalestrinum.
Auðvitað vissi hún að tveir þriðju
hlutar kvenáhorfenda voru
haldnir þessari firru ef trúa skyldi
blööunum. Þetta vissi hún mæta
vel en hún hafði ánægju af því rétt
eins og að lesa stjörnuspána sína.
Aðeins eitt atvik brá skugga á
kvöldiö. Tiltölulega smávægileg
truflun. Enn einn dynkurinn aö
ofan, greinilegur en óskýranlegur.
Ekki eins þungur og oft áður en
samt ákveðinn eins og fyrirferöar-
mikill skrokkur félli á gólfið.
Þetta var um níuleytiö. Hún hélt
niðri í sér andanum í nokkrar sek-
úndur en dynkirnir urðu ekki
fleiri. Eftir tíu-fréttirnar, sem
8. tbl. Víkan 41