Vikan - 19.05.1983, Síða 21

I
Landeigendur smáir og stórir
GIRÐING ER VÖRN
FYRIR VIÐKVÆMAN GRÓÐUR
Þú færð allar tegundir af
GIRÐINGAEFNI í BYKO
Járnstaurar, tréstaurar,
gaddavír og girðinganet af öllu tagi.
„O’Neil hefði aldrei gert þennan
samning hefði Josephine ekki
veriðþví samþykk.”
„Eg — ég veit ekki hvað skal
segja, David.”
„Það er ekkert hægt að segja.
Nema að ég var næstum búinn aö
gera mestu mistök ævi minnar.”
Kate gekk að skrifboröinu og tók
upp listann yfir umsækjendurna.
Hún byrjaði hægt aö rífa hann í
sundur.
Vikurnar sem á eftir fóru sökkti
David sér á kaf í vinnu, reyndi að
gleyma beiskju sinni og sársauka.
Hann fékk þó nokkur bréf frá
Josephine og O’Neil og hann
fleygði þeim öllum án þess aö lesa
þau. En hann gat ekki slitið
hugann frá henni. Kate, sem vissi
vel af því hvernig David leið, lét
hann vita að hún væri til staðar ef
hann þyrfti á henni að halda.
Það voru liðnir sex mánuðir
síöan David fékk bréfiö frá Tim
O’Neil. Á þeim tíma unnu Kate og
David áfram náiö saman, ferðuð-
ust saman og voru mikið ein
saman. Kate reyndi að þóknast
honum á allan hátt sem hún gat.
Hún klæddi sig fyrir hann, lagði á
ráðin um ýmislegt sem hann hafði
gaman af og geröi allt sem henni
var unnt til að gera líf hans eins
hamingjuríkt og hægt var. Að því
er hún best fékk séö hafði þetta
hreint engin áhrif. Og loksins
missti hún þolinmæðina.
Þau David voru í Rio de Janeiro
að skoða nýja námu. Þau höfðu
snætt kvöldverö á hótelinu og voru
í herbergi Kate til að fara yfir
útreikninga seint um kvöld. Kate
var komin í þægilegan slopp og
inniskó. Þegar þau voru búin
teygði David úr sér og sagði:
„Jæja, þá er það búiö í kvöld. Það
er best að ég komi mér í rúmiö.”
Kate sagöi hljóðlega: „Er ekki
tími til kominn aö þú kastir af þér
sorgarklæðunum, David?”
Hann leit undrandi á hana.
„Sorgarklæöum?”
„Vegna Josephine O’Neil.”
„Hún er horfin úr lífi mínu.”
„Hagaðu þér þá þannig.”
„Hvað er það þá sem þú vilt að
ég geri, Kate?” spuröi hann
stutturíspuna.
Nú var Kate orðin reið. Reið yfir
blindu Davids, reið yfir öllum
tímanum sem varpað hafði verið á
glæ. „Eg skal segja þér hvaö ég
vil að þú gerir — kysstu mig.”
„Ha!”
„Andskotinn hafi þaö, David!
Eg er yfirmaður þinn, fjandinn
hirði það!” Hún færði sig nær
honum. „Kysstu mig.” Og hún
þrýsti vörum sínum aö hans og
lagöi handleggina um hann. Hún
fann að hann streittist á móti og
byrjaði að hrökkva frá. Og svo
lögðust handleggir hans hægt utan
um líkama hennar og hann kyssti
hana.
„Kate...”
Hún hvíslaöi upp við varir hans:
„Eg hélt aö þú ætlaöir aldrei að
spyrja...”
Þau giftust sex vikum síöar.
Þetta var veglegasta brúðkaup
sem haldið hafði verið í Klipdrift
eöa myndi vera haldið þar.
Athöfnin var í stærstu kirkju
bæjarins og á eftir var móttaka í
ráðhúsinu og öllum boðiö. Þar
voru fjöll af mat og óteljandi
kassar af bjór, viskíi og
kampavíni, tónlistarmenn léku og
veislan stóö til morguns. Þegar
sólin kom upp laumuöust Kate og
David burt.
„Eg fer heim og lýk viö að
pakka,” sagði Kate. „Sæktu mig
eftir klukkutíma.”
I fölu ljósi dögunarinnar fór
Kate ein inn í stóra húsið og upp í
svefnherbergið sitt. Hún gekk yfir
að málverki á veggnum og þrýsti
á rammann. Myndin flaug frá og í
ljós kom peningaskápur í
veggnum. Hún opnaöi hann og tók
fram samning. Hann var um kaup
á Three Star Meat Packing
Company í Chicago, kaupandi
Kate McGregor. Þar næst kom
samningur Three Star Meat
Packing Company við Tim O’Neil
um kaup á rétti til afnota af
frystiaðferð hans fyrir tvö
hundruö þúsund dollara. Katc
hikaöi sem snöggvast, svo setti
hún skjölin inn í skápinn og læsti.
Nú tilheyröi David henni. Hann
hafði ávallt tilheyrt henni. Og
Kruger-Brent hf. Saman myndu
þau gera úr því stærsta og voldug-
asta fyrirtæki í heimi.
20. tbl. Vikan 21