Vikan - 19.05.1983, Blaðsíða 34

örugglega
björgvin gíslason
Með þessari nýju plötu sinni
hættir Björgvin Gíslason sér út á
úfin mið íslensks poppmarkaöar.
A fyrri plötunni, Glettum, var
fremur um að ræða plötu gítar-
leikara og minni áhersla lögð á
lagasmíðar. Björgvin steig þó þar
sín fyrstu skref á söngbrautinni og
nú skipar Björgvin Gíslason
söngvari og lagasmiður fyrsta
sætið en gítarinn annaö. Sjö lög
eru sungin en f jögur instrumental.
Björk í Tappa tíkarrassi syngur
eitt laganna. Aðstoöarmenn
Björgvins eru þeir Pétur Hjalte-
sted hljómborðsleikari og Asgeir
Oskarsson trommuleikari. Hljóm-
borðin eru mjög áberandi á plöt-
unni og útsetningar bera margar
keim af tölvupoppi. Eru þetta
vissulega grátleg örlög fyrir fyrr-
verandi gítarhetju. En Björgvin
hefur næga hæfileika til að geta
kastað gítarnum (að mestu)
ógrátandi frá sér. Söngurinn er aö
vísu ekkert mjög aðlaöandi en
lagasmíðar eru ýmsar vel yfir
meöallagi. Sérstaklega er lagið
L.M. Ericsson fyrst á hliö 1 vel
gert. Önnur lög á þeirri hliö eru
ekki eins góð. Maöur hefur á til-
finningunni aö í lögum eins og I
takt viö tímann og Lukkutröll
hefðu mátt vera markvissari
Eríc
Clapton
Money and
Cigarettes
Crístopher
Cross —
Another Page
Örugg/ega
Björgvin Gís/ason
hljómborösútsetningar. Þessi
sömu lög hljóma líka svolítið
stressuð, viðlagið tekið of oft í
fyrrnefnda laginu og yfirleitt of
mikið að gerast. I minningu. . .
síðast á hlið 1 er ljúft gítarlag og
vel gert.
Hliö tvö byrjar með því aö Björk
syngur lagiö Afi. Hún gerir þaö
mjög vel og lagiö er gott. Næst
kemur Xylophone sem minnir á
Trúbrot. Það er ekki leiðum að
líkjast. Afgangurinn af hliöinni er
tvö instrumental og eitt sungiö
lag, allt góð og gild lög en ná þó
ekki verulegu flugi.
Textarnir eru flestir eftir Bjart-
mar Gíslason. Þeir eru innihalds-
miklir en falla ekki alls staðar vel
aötónlistinni.
Platan er í heild misjöfn, meö
góðum sprettum. Björgvin reynir
aö höföa til tveggja kynslóöa,
sinnar eigin og ungu kynslóðarinn-
ar sem alin er upp við diskó og
tölvupopp. Mér finnst gaman að
bera saman þá Björgvin og Eric
Clapton, aðra gítarhetju sem ný-
búin er að senda frá sér plötu.
Plata Björgvins er ferskari og
skemmtilegri, meiri djörfung í
lagasmíöum og meiri áhætta tek-
in. Þaðernúþað.
Útgefandi Steinar hf.
Þessar tvær plötur
tilheyra þeim hluta tón-
listarmarkaðarins sem
kallaður er Adult Orient-
aded Rock, AOR eða full-
orðinsrokk. Það táknar að
vænst er að fólk eldra
en 20, jafnvel aðal-
lega 25 ára, kaupi þessar
plötur. AOR-tónlistin er
yfirleitt frekar róleg,
nokkuð gamaldags og í
þeim skilningi heldur lítið
spennandi. AOR-tónlistar-
menn fara troðnar slóðir og
hirða lítt um nýjungar.
Þetta á við um báðar plöt-
urnar sem hér eru til
umræðu.
Eric Clapton varð frægur
á 7. áratugnum, sérstak-
lega fyrir veru sína í hljóm-
sveitinni Cream. Hann var
þá aðallega þekktur fyrir
gítarleik sinn sem þótti frá-
bær. Seinna stofnaði hann
hljómsveitina Derek & the
Dominoes og lék með henni
lagið Layla sem líklega er
þekktasta tónsmíð hans. Er
leið á 8. áratuginn varð
Clapton æ háðari eiturlyfj-
um en læknaðist að lokum
af því. Eftir það fór hann aö
spila rólegt blúsrokk meö
fáguðu yfirbragði. Nýja
platan, Money and Ciga-
rettes, kemur eftir þriggja
ára hlé en lítil breyting
hefur orðið á tónlistinni.
Clapton spilar rokkið af
mikilli kunnáttu, litlum
krafti og litlum frumleik.
Sum laganna eru gamlir
blússtandardar eftir aðra
en Clapton en flest semur
hann sjálfur. Að flestu leyti
er þetta þægileg plata og
vönduð og hæfir sínum
markaði vel. Mér finnst
hún hundleiðinleg.
Cristopher Cross fer
nokkuð aðrar leiðir. Tónlist
hans hljómar ferskari og
hann er færari lagasmiður.
Þetta er róleg og falleg
músík sem svo að segja
lyktar af Los Angeles, sól
og hita. Another Page er
önnur plata Cristophers. Sú
fyrsta náði metsölu og
fjölda Grammy-verðlauna.
Ég hef ekki heyrt þá plötu
svo að ég get ekki dæmt um
hvor er betri, en í rauninni
er mér alveg sama. Hvorug
þessara hljómplatna nær
að vekja snefil af áhuga hjá
mér.

V
34 Vikan 20. tbl.