Vikan - 19.05.1983, Blaðsíða 42

FRAMHALDSSAGA
4. HLUTI
Judith Greber
Auðveldsvör
& Y.J ,
„Ég — ég var aö gá hvort þaö
væri vel lokað.” Coby hélt um
hnefann meö hinni hendinni.
Adam sneri sér að Boots. Talaði
lágt. „Nú spilar hann á píanóiö.
Attli þakki.”
„Af hverju talarðu við hund? Af
hverju leyfiröu hundinum að slefa
yfir þig allan? Af hverju í ósköp-
unum ætti ég að spila á píanóið? ”
„Af því að þegar þú ert reiður
spilarðu á það, Crashy.”
Coby talaði í gegnum saman-
bitnar tennur. „Ég er ekki
reiður.”
Augu Adams voru dökk og gáfu-
leg. „Verð ég að vera einn heima í
kvöld?”
„Hef ég nokkru sinni, í nokkurt
einasta skipti, skiliö þig eftir
einan að kvöldlagi? Hvaö gengur
að þér?” Sonur hans faðmaði
hundinn. „Ég myndi aldrei skilja
þig eftir einan heima,” bætti hann
viö, heldur blíðari á manninn.
Suzannah heilsaði syfjulega og
ringluð.
„Ráðskonan mín,” útskýrði
hann. „Magakveisa. Ég kemst
ekki frá, í kvöld aö minnsta kosti.
I sóttkví. Stórt skilti til að fæla fólk
frá á útidyrahuröinni. Faðir inni.
Hættulegt tilfelli. Haldið ykkur í
burtu. Tekur á kraftana og dregur
úr máttinn. Endist heila kynslóð. ”
Geispi Suzannah leyndi sér ekki.
„Ég var sofandi. Hvað varstu aö
segja?”
Hann endurtók söguna. Aö út-
skýra þessa hlið mála fyrir
Suzannah var líkt og að bera sam-
an Matisse og Picasso við Helen
Keller.
„Æ,” sagði Suzannah. „Ég
hlakkaðimikiðtil. . .”
„Ég líka. Ég líka.”
„Ætli það sé þá ekki. . .”
Suzannah virtist vera að vinna úr
einhverju flóknu ,,. . .best að þú
komir meöhann.”
„Takk, en ég held eiginlega ekki
að það væri. . Coby roðnaöi af
blygðun. Þetta var sonur hans,
ekki sýki eða líkamslýti. Sonur
hans, ekki einhver óvelkominn.
Þetta var sonurinn sem hann
haföi langaö svo mikið til að eign-
ast, sonurinn sem vildi hann svo
mjög. Eilífur hluti af raunveru-
leika hans. Öbreytanlega bundinn
lífi hans.
Ef Suzannah átti einhvern tíma
að veröa hluti af lífi Cobys þá
hlaut allt sem Coby átti — þar með
talinn Adam — að vera viöriðið
það. Þetta kvöld kom of snemma,
var á vitlausum tíma, en þar sem
náttúran haföi breytt hraðanum
meðveirum. . .
„Væri þér þá sama?” spurði
hann.
„Nú, hinn kosturinn er — ég á
við, við skulum gera það besta úr
því sem mögulegt er.”
„Við verðum komnir eftir þrjú
kortér.” Hann þakkaði henni aftur
og lagðiá.
„Við? Ég? Áttu viö mig?”
Adam virtist ekki síöur á báöum
áttum en Suzannah.
„Við. Þú og ég. Við erum að
faraástefnumót.”
„Mér þykir fyrir því hvað við
erum seinir,” sagöi Coby í dyra-
gættinni.
„Ekkert mál. Komið inn, báöir
tveir.” Sá styttri horfði upp eftir
henni. Ljósrauðir og koparlitir
lokkar, risaaugu. Hann leit til
skiptis á Coby og Suzannah. Beið.
Athugull.
Hún sleppti því að kyssa föður-
inn í kveðjuskyni og stóð teinrétt
og hreinlíf. Ákaflega töfrandi.
Siðgæðiseftirlitið í íbúðinni allt
kvöldið. „Hæ,” sagði hún. Hún
rétti fram höndina.
Hann greip hana og þrýsti ákaft.
„Jæja!” sagöi Suzannah og los-
aði sig. „Látið fara vel um ykkur.
Ég þori að veöja aö þiö eruö
svangir. Ég verð tilbúin eftir
andartak.”
„Er ekki fallegt hérna?” spurði
Coby son sinn.
Adam sat í hvíta sófanum með
litla tösku með bókum og litum í
kjöltunni. „Það er tómlegt. Og
borðstofuborðið er í stofunni. ”
„Þetta er kallaö borðkrókur. Af
hverju bíðurðu ekki hér meðan ég
fer og gæti aö hvort ég get eitthvað
hjálpað Suzannah. ”
Suzannah var að ausa upp súpu.
„Þarftu aðstoö?” Coby kyssti
hana aftan á hálsinn.
Hún hætti og brosti til hans.
„Hann er indæll, Coby. Eins og
krakki í kornflex-auglýsingu.”
Hún meinti þetta sem hrós en
hún haföi búist við, einhvern veg-
inn haft þörf fyrir, eitthvaö sem
líktist föðurnum meira. Augun
voru þau sömu, vantaði ekki
annað en dökku umgjarðirnar
42 Vikan 20. tbl.