Vikan - 19.05.1983, Blaðsíða 44

FRAMHALDSSAGA

mi
Adam birtist meö bláu töskuna
sína í fanginu. „Þakka þér fyrir.”
Hann teygöi sig eftir hendi Suz-
annah og hún kraup til aö vera í
sömu hæð og hann. Hann virtist
dvergvaxinn, að vera sonur svona
hávaxins manns.
Hún sá litlar spegilmyndir af
sjálfri sér læstar í augum barnsins
og hún hristi höfuöiö og kyngdi
ákaft. Kurteislegar veislulygar,
lokaorð á hræöilegu kvöldi, þorn-
uöu upp í hálsi hennar.
„Afsakaðu,” hvíslaöi hún. „Af-.
sakaðuaö. . .afsakaðu. . .”
Ef til vill aö hún haföi ekki talið
hann meö. Að láta sem hún væri
aö skemmta honum og ætlast til
að hann tæki þátt í skrípaleiknum.
Að hafa ekki horft á hann fyrr en
þetta andartak. Adam. Núna i
fyrsta sinn Adam. Ekki sonur
Cobys, ekki þriöji maður sem kom
óboöinn, heldur Adam. Lítill
drengur. Manneskja.
„Mér þykir þetta leitt.” Hún leit
burt frá litlu Suzannah-myndun-
um í augum hans. „Fyrirgeföu.”
Þaö hvernig allt var, þaö sem hún
vildi og þaö sem hún var og það
sem hún vildi ekki vita. „Ég vildi
óska. . .” Hún vissi ekki hvaö. En
hún vissi aö minnsta kosti aö bros
hennar var ekta í fyrsta skipti
þetta kvöld.
Augu Adams gleyptu hana
næstum. Munnur hans opnaöist af
undrun og með litlu gleöihrópi. En
svo hristi hann höfuðið, pírði
augun og brosið bliknaöi og dó.
Þau endurspegluöu rugling
hvort annars þegar þau buðu góða
nótt. Þegar þeir voru farnir sat
Suzannah og hugsaöi.
Coby ók gætilega í gegnum
rigninguna, dáleiddur af taktföst-
um smellum og skellum rúöu-
þurrkanna. Hann tók til máls til aö
rjúfa dásvefninn. „Hvað fannst
þér umSuzannah?”
Þögn, svo geispi og svo: „Þekkti
ég hana einu sinni?”
„Nei. Af hverju spyröu að því?”
„Þegar við vorum aö fara,
þegar hún brosti. . . ég hélt aö
kannski. . . . égmanþettaekki.”
En allt í einu mundi Coby þaö.
Þegar hann sá hana fyrst í
gamlárskvöldsveislunni áöur en
konan varð Suzannah og engin
önnur. Lögun hökunnar, litaraftiö
og aðallega brosiö og hvernig
honum fannst eldingu ljósta niöur
viö kunnugleikann.
Hann hugsaði um myndir
Adams, um andlitiö sem Adam
hélt fram að hann myndi ekki eftir
og hann hafði ekki hugmynd um
hvort minningarnar sem bærðu á
sér boðuðu friö eða stríð.
Hann leit yfir öxlina og sá son
sinn samanhnipraðan í aftur-
sætinu, sofandi, dreymandi um
svör.
Coby ók áfram.
Coby var á leiöinni í íbúð
Suzannah og síaöi með sjálfum sér
ofurskammt síöustu daga af til-
finningum, hugmyndum, skoðun-
um. Þekkti hann hana yfirleitt
eitthvaö? Hann fann engin orð til
aö lýsa henni, ekki einu sinni í
djúpum huga síns. Engin orð,
heldur hljóö. Hlátra, lágar stunur
og andvörp. Og liti, hlýja og
mjúka. Kertaljós og flautuleik,
logasleikt platínum. Fljótandi ís,
frosinn hiti, ilmur, bragö. . .
Suzannah.
Og hún var þetta allt þegar hún
lauk upp.
„Þú ert ekki búin til aö fara út
að skemmta þér,” sagöi hann.
„Hvaö kallarðu þetta? ”
„Eitthvað.” Hún hringsnerist í
skósíöum bómullarbol, hélt
höndunum yfir höföinu.
Hann hneigði sig og klappaði.
„Já,” sagöi hann. „Ég tek eftir aö
nærfötin eru engin, eftir
allsnægtum þínum.”
„Sú var hugmyndin.” Hún hætti
aö vera Salóme. „Þú sagöir ekki
hvert viö værum aö fara og ég
vissi ekki hvað var viðeigandi.
Þaö var svo þreytandi aö ákveða
þaö aö ég sleppti því.” Hún
hjúfraöi sig að honum. „Ég get
alltaf klætt mig. Eg er nýþvegin
og búin aö setja ilmvatn á undar-
legustu staöi.”
„Ég kom með þetta handa þér.”
„Blóm! Og súkkulaðilíka?”
„Fullkomið afturhvarf til hefö-
anna.” Hann rétti henni blómvönd
Vapona og Shelltox:
Lyktarlausar flugnafælur
Lyktarlausu flugnafælurnar fást á
afgreiðslustöðum Shell. Þæreru til í tveimurstærðumog endast
í að minnsta kosti fjóra mánuði.
Skeljungur h.f.
Auðveld svör
44 Vikan 20. tbl.