Vikan - 19.05.1983, Blaðsíða 45

FRAMHALDSSA GA
og rautt satínhjarta. „Ég mundi
ekki hvort súkkulaöiö eöa rósirnar
komuáundan.”
„Ég vissi þaö aldrei. Þaö eina
sem ég heyrði var „súkkulaöi
semur, en séniverinn kemur”.
Mætti ég því bjóöa þér áfengan
drykk?”
Hann hristi höfuðið.
„Hvað þá um mig? Mætti bjóöa
þér mig? Þú mátt sleppa matar-
>oöinu, kvikmyndunum, skyggnu-
sýningum, dansleikjum, veislum,
ollum þessum gömlu undan-
'örum. Þaö líöur yfir mig viö
olóm og sælgæti. Ég er reiðubúin
aö fórna dýrmætustu eigu hverrar
konu. Núna á stundinni.”
„Þú ert ómöguleg,” sagði hann
hlæjandi þegar hún þrýsti sér nær
honum, breyttist í vafningsvið,
festist og óx út úr honum.
„Ég elska bros þitt,” kurraði
íún. „Elska handleggi þína,
overnig háriö liðast hérna. Elska
bakvööva þína, bogann niöur aö
þessum næstum frumstæöa bak-
hluta.” Hún losaði belti hans. „Ó,
og magann þinn, ég elska hann og
ég elska. . . Coby? Ætlaröu aö
standa fast á þessu veitingahúsi
núna?”
„Hvaða veitingahúsi? Hver?”
„Sló þetta gamaldags kjána-
skapnum ekki alveg viö?” Hún
varpaði af sér lökunum og fór
fram, kom aftur meö súkkulaöiö.
Hún setti hjartalagaðan kassann á
rúmiö og opnaði lófann. „Ég
keypti gjöf handa sjálfri mér í
dag. Mig langar að sýna þér
hana.” Hún rétti honum litla tré-
mynd af austurlenskum manni
meö grett andlit, sem hvorki sýndi
gleöi né hryggð. „Er hann ekki
indæll? Hann er „til-hamingju-þú-
ert-á-réttri-leið” gjöf. Nýr frí-
dagur sem ég fann upp. Ég hef
alltaf veriö hrifin af netsúkum.”
Hann setti upp gleraugun og
skoöaði fyrst litla manninn, síöan
Suzannah.
„Á réttri leið hvert?”
Hún valdi sér mola með mokka-
kremi. „Til dimmgræna landsins.
Til smaragösborgarinnar. Ég sé
frjósaman sjóndeildarhringinn
jafnvelmeöan viðtölumsaman.”
Hún valdi annan mola. Hún gat
dekrað við sjálfa sig eins og hana
lysti. í dag hafði hún fjárfest fyrir
helminginn af láninu, vildi ekki
lengur neina töf vegna þess að
T&R virtist ekki ætla aö láta
deigan síga. Verðið hafði veriö 8
þegar hún byrjaði að kaupa fyrir
hálfum mánuöi. í dag hafði hún
með tvöföldun 76.000 dollara í
gangi og T&R voru í 13 1/2. 38.000
dollara innleggið var nú aö mjak-
ast í 100.000 dollara og skiptin,
yfirtakan, tvöföldunin var enn
framundan.
„Og hvað ætlarðu að gera við
milljónirnar?” Hann rétti henni
netsúkann aftur.
„Hvað myndi þér þóknast?
Hvað myndir þú vilja vera eða
gera?”
„Þú vilt ekki glitrandi alhæf-
ingar?”
„Nei. Ég vil vita um hvað þig
dreymir. Nákvæmlega.”
Hún hallaði undir flatt og
hugsaði. „Gamalt fágað hús í
bænum. Hátt til lofts og gamall
viður. Éallegt, bæði að utan og
innan. Ferðalög. Frí. Heimurinn.
Þegar ég er komin með höfuðstól,
sjálfstætt fyrirtæki sem sér um
fjárfestingar. Mitt fyrirtæki.
Og. . . . hús á ströndinni. Gler og
sedrusviður á stöngum yfir
sandöldu. Og —”
„Fólk?”
„Hvernig spurning er þetta?
Auðvitað. Áttu viö þig? Ertu að
reyna að vera ástleitinn? Þú
hefðir ótakmarkaðan aögang, opið
heimboð. O, ég get ímyndað mér
þig leika tónlist viö arineld, synda
meö mér í sjónum og svo. . .” Hún
hallaði sér nær honum, dró lakið
neðar og kyssti á harða blettinn
við beinið í miðju brjósti hans.
Sem varð til þess að hún missti af
ygglibrúninni á honum. Hún tók
eftir að hann þagði og settist upp
aftur. „Af hverju ertu svona þung-
búinn? Hvað er að? Síöbúið þung-
lyndi eftir samfarir? Ertu ekki
hamingjusamur? Skemmtirðu þér
ekki?”
„Núna í svipinn?” Hann strauk
fláúelsblett á rúmteppinu. „Ég er
meira en hamingjusamur meö
þér. Allt er hreinlega of mikið í
lagi og þannig er það alltaf.”
Hún kyssti aftur dökka lokkana
á bringu hans. „Er það svona
dapurlegt a ð ég verði rík ? ”
„Það skiptir ekki máli.”
„Af hverju þá þennan heims-
endasvip? Hérna, fáðu þér meira
konfekt. Kannski er blóðsykurinn
lágur.”
„Ég braut mikið heilann í gær-
kvöldi. Ég veit aö þetta er of
snemmt. Ég ætla mér ekki svo
mikiö að vilja segja fyrir um við-
burði eða tilfinningar. En það sem
ég sagöi, það sem ég veit með
vissu, er að ég vil fá lífiö til baka.”
„Heyrðu, Coby? Viö skulum
hætta svona tali. Ertu til í að
borða?”
„Og — ég vil ekki setja mig í
stellingar. Ég er ekki aö safna
eymd og volæði. Þannig að ef ég
get, jafnvel þó ég ýti á eftir því,
jafnvel þó það sé of snemmt —
langar mig til að tala. Vegna þess
að ég er hræddur um að við
stefnum í árekstur, að fyrr eða
síðar lendum viö saman og við
fullkomnum hvort annað. ”
„Andskotinn!” Hún þrammaði
fram úr rúminu og fór í bómullar-
kjólinn. „Þú ert að eyöileggja
allt!”
„Það er ekki það sem ég vil. Ég
vil bara tala.”
„Jæja.ég vil þaöekki!”
„Vandinn er sá aö að svo miklu
leyti sem þaö er hægt svona strax
elska ég þig.”
„Ekki tala um ást!” Hún
kreppti hnefana og hörfaöi í mitt
herbergiö.
Hann dró af sér ábreiöuna og fór
framúr, leitaði að fötunum sínum
og klæddi sig meðan hann talaði.
„Hvað á ég aö kalla það?” spuröi
hann um leið og hann renndi upp
buxnaklaufinni. „Þarf ég að finna
upp nýtt orð?”
Þau mjökuðu sér frá kuðluðum
rúmfötunum, opinni hjartalaga
öskjunni í því miðju, súkkulaði-
molunum sem voru dreifðir um
lökin.
Hún stappaði niður fæti. „Þú ert
aðeyðileggjaallt!”
„Eyðileggja? Vegna þess að ég
elska þig? Eyðileggja? Af hverju
finnst þér það ógna þér svona mik-
ið?”
„Það er ekkert ógnandi. ”
„Rangt. Eitthvað er það. Hvað
er það?”
Hún hörfaöi eitt skref enn. „Þú
vilt of mikið. Það er það sem er
að. Of mikið.”
„Viltu ekki vera elskuö? Ekki
aöeins að elskast, heldur aö vera
elskuð?”
„Ég er ekkert viðrini. Ekki gera
mig að — allir vilja —”
„Þú ert búin að fá þaö. Eða
kýstu heldur að láta þig bara
langa? Er þaö auðveldara en að
kljást viö það? Hvað með þaö þó
þaö sé of snemmt að nefna töfra-
orðiö? Að þekkja þig lengur bætir
bara við það sem mér finnst. Ég
veit þegar að þú ert ekki fullkom-
in. Ég veit að þú hleypur hratt, að
þú... ”
„Hættu þessu... ”
„Ekki grípa fram í fyrir mér.
ZO. tbl. Vikan 45