Vikan - 29.12.1983, Blaðsíða 43

FRAMHALDSSAGA
Lash klæddi sig í sloppinn og
hellti sér í glas, sat svo þegjandi
um hríö, staröi fram fyrir sig með
yggldri einbeitingu meöan Dany
horföi á hann og sagöi ekkert.
Loks stóö hann snöggt á fætur,
lauk úr glasinu í einum gúlsopa,
setti frá sér tómt glasið og fór
aftur inn í svefnherbergið.
Hann var f jarverandi í svona tíu
mínútur og þó Dany heföi fegin
viljaö fara á eftir honum, ein-
göngu af hræðslu viö að vera skilin
eftir ein, komst hún aö því að hún
var of uppgefin til aö hreyfa sig.
Hún einblíndi hrædd á opnar dyrn-
ar og sá á endanum skugga hans
færast á ný yfir vegginn.
Hann kom aftur inn í stofuna,
yggldi sig þungbúinn og blandaði í
annaö glas sem hann rétti Dany.
„Það er best aö þú drekkir þetta.
Þú lítur út fyrir að þurfa eitthvað
sterkara en vatn og þú mátt ekki
láta bugast núna. Mig langar aö
tala viöþig.”
Hann hellti öðrum og töluvert
sterkari sjússi í glas handa sjálf-
um sér og settist svo í sófann and-
spænis henni.
„Ég er að komast á þá skoðun,”
sagði Lash, „að þetta sé flóknara,
en virðist við fyrstu sýn. Það lítur
út fyrir að náunginn þarna inni
hafi lagt heilmikið á sig. Og hann
ætlaði ekki að ná í peninga. ’ ’
„Égsagðiþér. . ,”byrjaðiDany
aftur.
„Uss! Nú er ég að segja þér frá
þessu. Hann kom ekki inn um
gluggann á svefnherberginu.
Hann braut gluggann á baöinu og
kom inn þá leið. Það var töluvert
af mínum eigum og flestar þínar í
búningsherberginu og hann
hefur heldur betur skoöað þaö,
sprengt upp alla lása sem ekki
voru opnir og rótað í öllu klabbinu.
En að því er ég best fæ séð hefur
hann ekki tekið neitt — nema þá
aö þú hafir verið með gimsteina-
safn eða eitthvað. Varstu með
mikla peninga í töskunni þinni?
Eða skartgripi?”
„Nei,” hvíslaði Dany. „Ég á
ekki marga skartgripi. Ekki nema
næluna þarna og úrið og perlu-
festi, demantsnælu og eitthvað af
gerviskarti sem var í snyrtitösk-
unni minni.”
„Og er þar enn,” sagði Lash.
„Það hefur ekki verið hreyft við
því. Og heldur ekki perluerma-
hnöppunum mínum og svolítið
áberandi ermahnappasafni eða
gull- og platínukveikjara og sígar-
ettuveski og fáeinum öðrum langt
frá því ódýrum smágripum. Að
ekki sé nefndur góður slatti af
feröatékkum. Hvað af þessu sem
vera skal eöa það allt er einmitt
heppileg stærð í buxnavasa
manns. Þó tók hann það ekki. Af
skyldi þaðvera?”
„Ég sagði þér þaö,” sagði Da/iy
ífjórða sinn.
„fieyrðu, hættu nú að tala, gerðu
það. Þetta er eintal, ekki sam-
ræöur. Ég er að flokka stað-
reyndirnar. Búningsherbergið og
allt sem í því var var yfirfarið ná-
kvæmlega. Leitin var á þann veg
að aðeins var leitað að einhverju
einu: einhverju alveg sérstöku.
Og ég get þess til aö hefði þetta
eina fundist hefði gesturinn þinn
fariö út sömu leið og hann kom og
það hefðu ekki orðið meiri vand-
ræði. En af því að hann fann ekki
það sem hann var að leita að kom
hann inn í svefnherbergið þitt. Þar
sem ekki er hægt að leita gaum-
gæfilega í svefnherbergi meðan
einhver sefur í rúminu ætlaöi hann
að grípa til klóróformsins. Ef þú
hefðir ekki vaknað þegar þú
vaknaðir hefðir þú ekki vitað í
þennan heim eða annan: Þú hefðir
verið í roti og þegar þú vaknaöir
seint og um síðir hefði þér kannski
verið svolítið óglatt — en það hefði
verið allt og sumt. Nema hvað
meöan þú heföir legið í rotinu
heföi svefnherbergið þitt fengiö
sömu meðferð og búningsher-
bergið. Jæja, hef ég á réttu að
standa eða ekki?”
Það fór hrollur um Dany og hún
vafði teppinu þéttar utan um sig
og Lash svaraði eigin spurningu:
„Ég þori aö veðja að ég hef á
réttu að standa! En hvað gerum
við nú? Það er sex hundruð þús-
und dollara verðlaunaspurningin.
Jæja, ég skal segja þér það. Aftur
á bak.”
Hann drakk djúpt og Dany sagði
fýlulega og horfði á glasið í
höndum hans: „Já, ég get séð
það.”
Lash glotti til hennar. „Ég skil
við hvað þú átt, ljúfan. En þú þarft
ekki að hafa áhyggjur. Eg hef í
hyggju að vera fullkomlega ódrukk-
inn. Þetta er bara lyfjafræðilegt:
Hjálp til að hugsa. Og þessa
stundina þurfum við að hugsa
hratt og tilþrifamikið því ég sé aö
ég var langt frá því rétta í fyrsta
mati mínu á aðstæöum.”
„Ég veit ekki við hvað þú átt,”
sagði Dany. Viskíið sem Lash
hafði gefið henni gerði hana
svolítiö ringlaöa í kollinum og
henni leið betur. En ekki mikið.
„Þú einbeitir þér ekki,” sagöi
Lash. „Manstu hvernig viö
hittumst? Þú varst læst úti og á
meöan þú varst ekki í herberginu
umsneri einhver öllu þar. En sá
hinn sami hirti ekki peningana
þína eða skartgripina. Það sýnir
að hann var að leita aö einhverju
öðru.”
„Vegabréfinu mínu,” sagði
Dany óþolinmóö.
„Ég hef ekki trú á því — ekki
lengur þó ég játi að ég trúði því
einu sinni. Það virtist augljóst þá
og þar held ég að okkur hafi orðið
á í messunni. Af hverju skyldi
einhver umsnúa öllu við aö leita
að einhverju sem er nákvæmlega
þar sem búast má við að finna
það? I töskunni þinni, beint fyrir
framan nefið á honum. Við
hefðum átt að gera okkur grein
fyrir því. Það liggur í augum uppi.
Það var allt of andskoti auðvelt að
komast inn í þessi svalaherbergi á
Airlane — svo fremi sem maður
bjó þar. Það ætlaði eflaust einhver
að reyna að nota klóróformið á þig
um sexleytið að morgni. Það er
auðveldara en fálma sig um í
myrkri og flestir eru steinsofandi
á þeim tíma nætur. Viðkomandi
var eflaust þegar kominn á sval-
irnar eða stóð bak við gluggatjald-
ið þegar þú sparaðir honum heil-
mikla fyrirhöfn með því að fara að
sækja blaöið og læsa þig úti. Það
að taka vegabréfið og koma
byssunni þarna fyrir var eflaust
nokkuð sem honum kom í hug eftir
á þegar hann fann ekki þaö sem
hann leitaði að. Svo þú færir ekki
úr landi með eitthvað sem hann
vildi fá og þú hefur undir höndum.
„En ég er ekki með neitt! ” and-
æfði Dany, var aftur byrjuð að
skjálfa.
„Þaó hlýtur að vera. Og ég er
reiðubúinn að veðja við þig
fimm þúsundum á móti tyggjó-
plötu að ég veit hvað þaö er! Hvað
gerðir þú við bréfið sem lög-
fræðingur Tysons lét þig fá — ná-
unginn sem var skotinn?”
Augu Dany þöndust þar til þau
virtust risastór í náhvítu andliti
hennar og hún stóð skjálfandi og
hélt teppinu þétt aö sér. „Nei! Nei,
það getur ekki hugsast. Það var
bara bréf. Þaö gæti ómögu-
lega. . .”
, „Auðvitað er það það. Það getur
ómögulega verið nokkuð annað!
Spurningin er, ertu ennþá með
það?”
„Já. Ég — ég held það.” Dany
var hás og andstutt.
„Hvar?”
„Ég held að það sé enn í kápu-
vasa mínum. I kamelullarkápunni
sem hangir í skápnum.”
Lash stóð á fætur og fór inn í
svefnherbergið, kom aftur með
Ijósa, víða kápu. „Er þetta hún?”
Dany kinkaði kolli og hann
stakk hendi niður í annan djúpan,
silkifóðraðan vasann og dró upp
krumpaðan bréfmiða, tvo bleika
strætómiða, reikning sem búið var
að kvitta á og þrjá smápeninga. I
hinum vasanum var fleira bita-
stætt. I honum var, ásamt andlits-
þurrku og spjaldi með nælum,
venjulegt umslag sem áritað var
„Tyson Frost, Esq. Boðsendist”.
Lash lét kápuna falla á gólfið,
skar umslagið upp og dró út inni-
haldið.
Þetta var annað umslag, af
annarri gerð. Þetta var gert úr
handgeröum pappír, gulum af elli,
samanbrotið og innsiglað að sið
þeirra tíma þegar enn voru til
menn sem ekki notuðu tilbúin um-
slög. Á því var engin utanáskrift,
ekki annað en þunglamalegt inn-
sigli með skjaldarmerki Frost-
ættarinnar og hrokafullum
einkennisorðunum „Ég tek það ég
vil”, talan 74389 og upphafs-
stafirnir E.T.F. ritaðir með upp-
lituðu bleki.
„Konur!” sagöi Lash. „Og þú
varst allan tímann með þaö í vas-
anum!”
Hann settist á sófann og starði á
hana, hristi höfuðið og leit svo
aftur niður á innsiglað umslagið.
„Það sem ég get ekki skilið er af
hverju hann fann það ekki þegar
hann rótaði í dótinu þínu á Air-
lane. Ég býst við að hann viti ekk-
ert um kvenfólk, annars skyldi
maður ætla. — Heyrðu, bíddu
aðeins! Sagðir þú ekki eitthvað
um að þú hefðir skilið einhverja
kápu eftir á kvennaklósetti? Var
þaðþessi?”
„Já,” svaraði Dany og átti enn í
erfiðleikum meö rödd sína. „Ég —
ég gleymdi henni. Hún var þar
alla nóttina.”
„Það er ástæðan. Þetta kemur
allt heimog saman.”
Hann starði á litla, innsiglaða
böggulinn sem hann hafði í
höndunum og þagði að því er virt-
ist ákaflega lengi.
Það var svo hljótt í herberginu
að Dany gat heyrt dauft tifið í
úrinu hans og letilegar loftbólurn-
ar springa við barminn á glasinu
52. tbl. Víkan 43