Vikan - 28.06.1984, Síða 21

Ýtan jagast á heimilissorpinu. Mikið land fer undir
öskuhaugana og ekki er hægt að nota það til neins
um langa framtíð.
sú spurning vaknar hvort þetta sé ekki úrelt
skipan að banna fólki að hirða hluti sem nýti-
legir eru. Skipulag öskuhauganna í Gufunesi
er nú með þeim hætti aö hætta af völdum
sýkla og eiturefna er hverfandi. Raunar
virðist leikmanni að almenningi geti ekki
stafað neitt meiri hætta af því að taka með sér
nýtilegan hlut af haugunum en af sjálfri
feröinni. Viö skulum ekki dvelja lengur við
þessar hugrenningar heldur snúa máli okkar
til verkstjóra borgarinnar í Gufunesi, Þórðar
Eyjólfssonar. Við spyrjum hann hvernig það
sé að horfa á þessa eyðileggingu.
„Maður er orðinn ónæmur fyrir þessu. Ég
er nú búinn að vinna hér í 7 ár og þegar ég
kom fyrst fannst mér þetta ansi blóðugt. En
maður verður fljótt samdauna. Annars er þaö
auðvitað engin hemja hvernig hlutunum er
hent. Það var fyrir nokkrum árum að
Kristján heitinn Friðriksson kom því til leiðar
að gerð var athugun á því hvort hagkvæmt
væri að endurnýta pappírinn sem hér fellur
til. Við héldum þessu saman í nokkurn tíma
og það kom í ljós að það mundi vera grund-
völlur fyrir litla verksmiðju. En síðan
Kristján dó hefur enginn sinnt þessu. Það er
náttúrlega alveg víst að þetta yrði þjóðinni
hagkvæmt, þótt maður viti kannski ekki
hvernig þetta kæmi út fyrir borgina.”
Við fleygjum meira en Ameríkumenn
„Hingað koma 300—400 bílar á dag,
stundum upp í 700 bílar. Mér er sagt að íslend-
ingar hendi meira en Ameríkumenn, en þeir
koma næstir. Núorðiö eru haugamir þaul-
skipulagðir. Öll varasöm efni fara á sérstaka
staði undir eftirliti starfsmanna. Heimilis-
sorpið fer á sérstakan tipp og kemur aldrei
nálægt þessum almenna tipp. Svo förum við
með jarðýtuna á þetta mörgum sinnum á dag
og látum að síðustu fyllingarefni yfir. Þessi
tippur lengist um 2—3 metra á dag og hann er
200 metra langur. Þú sérð á því að þetta er
ekkert smámagn af rusli. Sorptippurinn er
álíka stór, jafnvel stærri. Bráðum kemur til
með að vanta land fyrir haugana. Það er ekki
auðfundið. Aðalvandamálið er hugsanleg
mengun grunnvatns.
Þú spyrð um undarlega hluti. Það er nú
ekki lengra síðan en í gær að það stóð til að
urða hérna listaverk. Það var auðvitað fyrir
misskilning. Sendibílstjórinn átti í rauninni
að fara með það suður í Fjörð en einhver að-
vífandi maður fór að skipta sér af því þegar
hann var að taka þaö inn í bílinn. Sennilega
hefur manninum fundist þetta ljótt því að
sendibílstjóranum, sem stóð í þeirri meiningu
að þarna væri eigandinn, skildist að hann ætti
að henda því á haugana. Hann var svo rétt
farinn héðan þegar þeir komu og vildu fá það
aftur. Jújú, það var búið að ryðja en ýtan
hafði ekkert skemmt það. Listaverkið er nú
loks komið á sinn stað suður í Hafnarf jörð.
Það kemur líka fyrir að fólk fleygir í mis-
gripum og vill svo endurheimta það sem hing-
að hefur farið. Það getur nú reynst erfitt.
Einu sinni kom fólk hingaö alveg eyðilagt.
Það hafði verið að taka til á háalofti og fengið
menn til þess að fara með ruslið á haugana.
Þeir tóku hins vegar allt sem var á loftinu,
þar á meðal bækur í kössum. Þarna var víst
Æskan frá upphafi og fleira. Þetta fannst
ekki, enda er rutt hér mörgum sinnum á dag.
En við reynum auðvitað að hjálpa fólki sem
verður fyrir einhverju svona.”
Týndur tanngómur í öskubílnum?
„Ein erfiöasta leitin sem ég man eftir var nú
að fölskum tönnum. Þá var hringt til okkar og
við beðnir að athuga hvort við fyndum þetta í
tilteknum sorpbíl því að grunur léki á að
tennurnar hefðu farið í ruslið. Þetta var um-
fangsmikil leit. Ég tók á móti bílnum þegar
hann kom og síðan pældum við í gegnum allt
sorpið. Ég tók í þetta allan tiltækan mann-
skap, við vorum fimm eða sex. Við fundum
ekki tennurnar. En um kvöldið var hringt og
okkur sagt að þær hefðu fundist. Hún var með
þær undir koddanum allan tímann, konu-
greyið.”
Hvert með sinn lögfræðinginn
Blaðamaður ber það undir Þórð hvort þær
flugufregnir séu réttar að stundum séu heilu
búslóðirnar lagðar í rúst á öskuhaugunum
vegna ósamkomulags erfingja um skipti á
dánarbúum.
„ Jú, það kemur fyrir.
Einu sinni horfðum við á systkini koma
hingað til þess að fylgjast með eyðileggingu á
heilu dánarbúi. Þau voru þrjú og hafði hvert
þeirra sinn lögfræðinginn. Það var ekki sam-
komulagið þar. Þetta voru ágætis húsgögn,
bæði nýleg og gömul, myndir og allt sem
nöfnum tjáir að nefna. Systkinahópurinn
fylgdist svo með því þegar jarðýtan bruddi
þetta niöur. Þess var sko vandlega gætt að
ekkert kæmi heilt undan henni og raunar lítil
hætta á því. Það er dálítið blóðugt að horfa á
þetta og manni verður hugsað til þess hvort
afkomendur þessa fólks hefðu kannski áhuga
á því seinna að eignast myndir af forfeðrum
sínum. Þær liggja þá maskaðar og grafnar á
öskuhaugunum.”
26. tbl. Vikan ZI