Vikan - 26.07.1984, Page 19

Paul Strohm
Rétt fyrir dögun hélt ég Ellie í faðmi mínum og
gladdist yfir því að hún vildi giftast mér... og ég
hugsaði um föður minn liggjandi í rúmi sínu í her-
berginu við hliðina á okkar, einmana mann sem beið
þess að ég segði eitthvað til að brúa bilið milli okkar.
ÉG VAR hálfsofandi þennan
laugardagsmorgun og mér fannst
ég heyra fööur minn kalla á mig:
„Faröu á fætur, Carl!” Ég
minntist fótataks hans í stiganum,
hvernig hann kom inn með upp-
gerðarglaðværð og dró sængina
ofan af mér. „Á fætur með þig!”
sagði hann um leið og hann tók í
sængina.
Einmitt þá hringdi útvarps-
klukkan mín. Ég slökkti á henni en
hann var horfinn. Ég var þrjátíu
og tveggja ára og einn. Ég lá í
rúmi í herbergi í Chicago á heitum
júnídegi.
Ég mundi eftir draumnum á
meðan ég fór í sturtu. Ég hafði
hana kaldari en venjulega og svo
hringdi síminn. Áreiðanlega Ellie,
hugsaði ég. Ég ákvað að þurrka
mér áður en ég hringdi til hennar.
Það var of mikill raki inni á baði til
að þurrka sér almennilega svo að
ég vafði handklæðinu um mittið og
fór fram og hringdi til hennar.
„Þú sefur símann af þér,” sagði
hún. „Og ég hef veriö á fótum í
klukkustund.”
Ég leyfði henni að halda þetta.
„Okkur getur öllum mistekist.”
„Eigum við að fara?” sagði
hún.
„Auðvitað.”
„Kannski við ættum að búa á
hóteli.”
„Ég sagði að við ætluðum aö
gistahjáhonum.”
„Hvaðsagðihann?”
„Hannsagði: Gott.”
Ellie spyr margs því að hún
treystir mér ekki í tilfinninga-
málum. Ég vissi að ég hafði sært
hana í fyrra þegar ég bað hana
ekki um að vera við jarðarför
móður minnar.
„Það hefur aldrei neinn haldið
að jarðarfarir væru skemmti-
legar,” sagði hún „en fólk á að
mæta saman við þær.”
„Við erum alltaf að skipta ein-
hverju milli okkar,” sagði ég.
„Eins og sunnudagsblaðinu.”
„Ef maður deilir kjörum á
maður að deila að fullu. Ekkert
má undanskilja.”
Ég fór út með grautinn minn og
leit yfir garðinn. Starrarnir voru
áleitnir við fræin og ég hafði búið
til fuglahræðu en hún var of falleg,
minnti á heilagan Frans sem
fagnaði öllum fuglum.
Ég fór inn og skildi eftir auka-
skammt handa Ho frænda,
kettinum mínum, settist svo niður
og hringdi í Roy í búðinni.
„Gleymdu ekki listanum.”
„Auðvitaö ekki, Carl. Vertu nú
rólegur og skemmtu þér vel. ”
ÉG SAGÐI sjálfum mér að það
væri einhver vitglóra í þessu. Ég
hafði ákveðið aö fara í ferðalag
því að allir gerðu grín að því að ég
tók mér aldrei frí. Ég læsti og ók
heim til Ellie. Hún kom út með
ljósa ferðatösku. „Hvers vegna?”
spurði ég því að hún kann betur
við bakpoka.
„tJt af engu, ” sagði hún.
30. tbl. Vlkan 19