Vikan - 26.07.1984, Side 44

Framhaldssaga
Konurnar geta fengið sér sæti,
börnin geta fengiö sér úr hvaða
sælgætiskrukku sem þeim
sýnist.”
Þegar Catherine þakkaði
honum tautaöi Buchanan: „Ég
þarf að fá sjúss. Ég vona að ég
vakni og komist að því að mig var
aðdreyma.”
„Draumar,” svaraði Cather-
ine, „flýta ekki fyrir viðskiptun-
um. Og þessa stundina má kráin
bíða. Við getum það ekki.”
ÞRÁTT FYRIR alla spennuna og
óvissuna tókst Catherine raunar
að skemmta sér við næsta stig
undirbúningsins.
Að tillögu Buchanans fór
Eastlake-fjölskyldan aftur heim á
gistiheimilið til að skipuleggja
niðurröðun á föggum sínum.
Catherine var því fegin að fjöl-
skyldan hafði nóg fyrir stafni og
Buchanan var feginn að vera ekki
umkringdur konum og börnum.
Þó hann væri henni enn fjandsam-
legur þótti henni nokkuð til hans
koma viö hressilegt prúttið.
„Frank,” lýsti hann yfir þegar í
upphafi, „ég er að leita eftir fyrsta
flokks stórum pöntunum hjá þér.
Ef verðlagið er ekki rétt hjá þér
fer ég yfir götuna og skipti við
aðra verslun.”
í því að hann tíundaði vörur og
magn gerði Catherine vand-
virknislegan lista yfir vistirnar
sem höfðu verið teknar frá í
skemmunni innan við afgreiðsl-
una. Hún las vörurnar upp af hon-
um og merkti við jafnóðum:
„Hveiti... sykur... baunir...
beikon... salt... kaffi... hrísgrjón...
maísmjöl... indverskt te... epli...
sælgæti handa börnunum...” Hún
andvarpaði fegin þegar hún leit
yfir staflana af pokum, kössum og
tunnum.
„Þú virðist ánægö með sjálfa
þig,” sagði Buchanan súr.
„Því ekki það? Þetta er
spennandi. Við virðumst að
minnsta kosti vera að komast af
stað.”
Honum þótti heldur lítiö til
koma, kveikti sér í vindli og horfði
á hana pírðum augum.
Eftir að hún hafði gert upp við
verslunareigandann gengu þau
upp að kertasölunni við enda
götunnar.
„Af hverju varstu svona hrana-
legur við tvíburana?” spurði hún.
„Þegar öllu er á botninn hvolft eru
þetta ekki annað en börn.”
Andlit hans var gríma.
„Börn eiga það til að deyja.”
Kertasalinn var að hlaða
kössum á hillu. „Buchanan! Ég
frétti að þú hefðir verið rúinn inn
að skyrtunni. Var það þessi
kona?”
Hann horfði rannsakandi á
Catherine.
„Þú hefur verið baktöluð, ung-
frú. Ég frétti að þú hefðir blá
augu.”
„Það skiptir ekki máli hvað þú
fréttir,” urraði Buchanan. „Náðu
íþettafyrir mig.”
Hann rétti kertasalanum annan
lista, sem hann hafði lesið
Catherine fyrir, og stikaði fram og
aftur eftir gólfinu meðan hann var
afgreiddur.
„Strigadúkur ... reipi... pottar
... pönnur... tinbollar og -diskar...
vatnskrúsir ... hnífar ... kerti ...
grænsápa ... tveir speglar ... tvær
stormluktir... tvær skóflur... tvær
axir... tvær vatnstunnur...”
Catherine reiknaði í huganum
út féð sem streymdi nú ört úr
sameiginlegum sjóði hennar og
Eastlake-fjölskyldunnar. En hún
varð að viðurkenna að návist
Buchanans tryggði að ekki var
svindlað á henni um eitt einasta
sent.
Hann prúttaði af snilld við
kertasalann og lauk viöskiptunum
með:
„Þú mátt bæta við tveimur eða
þremur kössum af riffilskotum
fyrir mig — ókeypis! ”
Kertasalinn var búinn að renna
skotfærakössunum yfir borðið
þegar Buchanan flaug skyndilega
nokkuð í hug. Hann sneri sér að
Catherine.
„Hvað eruð þið með margar
byssur?”
„Byssur! Til hvers í
ósköpunum?”
Hann andvarpaði þreytulega og
ávarpaði kertasalann aftur.
„Við þurftum tvær aukabyssur
og nóg af skotfærum. Konan hérna
heldur að hún sé að fara 1 skógar-
ferð með safnaðarnefnd! ”
Fyrir utan réðst hún reið á
hann.
„Af hverju ert að eyða svona
miklu fé í þessar byssur? Ég bað
ekkiumþær.”
„Ég skal tyggja þetta í þig í
síöasta sinn, ungfrú Davenport.”
Hann benti vestur yfir götuna.
„Þarna fyrir utan er sléttan: hún
er svo sem nógu slæm en hún er
léttasti hluti leiðarinnar. Eftir
hana verður erfitt — verulega
erfitt. Snævi þakin fjöll — brenn-
andi eyðimerkur — fólk sem
verður verulega andstyggilegt
hvert við annað.”
Hann gekk fast að henni. „Ung-
frú Davenport, ég hef séð menn
falla af hálum syllum og klessa á
sér höfuðið tvö hundruð fetum
neðar. Ég hef séð veinandi konur,
svo trylltar af þorsta að þær hefðu
selt krakkana sína fyrir bolla af
vatni og fólk sem var svo sjúkt af
pestum að þaö gat ekki einu sinni
lyft riffli til að skjóta óvinveitta
indíána. Og það var í vagnalest
sem var meira en míla að lengd.”
Catherine hörfaði frá, kæfði
andköf og sem snöggvast var
þögn. Svo sagði hún: „Ég er þakk-
lát fyrir allt sem þú segir mér, hr.
Buchanan. Og ég skal hafa það í
huga. Jæja, en það voru vagnarnir
tveir frá býlinu sem þurfti eitt-
hvaðaögera við...”
„Um leiö og ég kem vögnunum
inn í bæinn ætla ég að laga þá í
smiðjunni hans Henk Carters.”
„Þú þarft einhverja hjálp.”
„Hjálp? Frá hópi kvenna! ”
„Svo er það Milton Eastlake.
Það hlýtur að vera eitthvað sem
hann getur gert í smiðjunni. Auk
þess gerði það honum gott að
komast burt frá öllu þessu kven-
fólki.”
„Það var að minnsta kosti vit í
því,” urraði Buchanan.
ÞAÐ VIRTUST allir í St.
Joseph vera að tala um vesturferð
Buchanans. Þessa viku hafði tylft
annarra hópa samband við hann
og grátbað um að fá að taka þátt í
leiðangrinum til Kaliforníu. Hann
kannaði stöðuna og að svo búnu
fór hann á fund Catherine.
„Jæja, hvað segirðu um það,
ungfrú Davenport? ”
„Ég veit ekki,” sagði Catherine
hikandi. „Ég gerði ekki ráð fyrir
því að slást í hóp með svona
mörgum öðrum.”
„Það er öryggi í fjöldanum,”
ráðlagði Buchanan henni. „Þú
ættir að vera góður granni. Og
tveir vagnar myndu vekja tölu-
verðan óheilbrigðan áhuga ráns-
manna. Fjórán vagnar er allt
önnur saga.”
„Aukavagnar? Það merkir
aukagreiðslu fyrir lestar-
stjórann.”
„Og aukaábyrgð. Þú færð það
sem þú greiðir fyrir, ungfrú
Davenport.”
Hún hikaði.
„En hvað með tafir ?”
„Ég er búinn að gera ráð fyrir
því. Hinir hóparnir geta verið til-
búnir eftir tvo sólarhringa. Holl-
endingurinn á múldýr. Það er eng-
inn skortur á bændavögnum. ”
Á endanum varð Catherine að
samþykkja þetta.
Fyrst í stað var Milton banginn
við að hjálpa til í smiðjunni svo
Catherine varð um kyrrt og horfði
á Buchanan styrkja bænda-
vagnana tvo með aukafjölum,
bæta við geymsluhólfi aftan á,
tjarga svo allt timbrið til að þeir
væru þokkalega vatnsheldir þegar
fara þyrfti yfir ár.
Eftir þetta yfirfór hann og
smurði hjólin á háum öxlinum
strengdi segldúk yfir járn-
hringana sem Henk Carter hafði
gert og lauk undirbúningnum með
því að brenna nafnið EASTLAKE
á hliðar beggja vagnanna.
Þegar hér var komiö sögu var
Milton búinn að sigrast að nokkru
á feimninni og hjálpaði til eins og
hann best gat.
„Maður lifandi, Buchanan!”
sagði hann ákafur og fylgdist með
þegar vatnstunnan var fest á
vagnhliðina. „Ég get ekki beðiö
eftir því að leggja af stað! ”
„Hr. Buchanan,” leiðrétti
Catherine hann hæversklega en
Buchanan heyrði til hennar og
hætti verki sínu.
„Buchanan dugir.”
Áður en Catherine fór aftur með
Milton í gistiheimiliö fitjaði hún
upp á nokkru sem henni hafði
verið ofarlega í huga fáeina daga.
„Gætirðu gert fyrir okkur tré-
kross með fáeinum orðum?”
spurði hún.
„Hvað hyggstu fyrir? ”
Hún sagði honum það. Og þegar
hún kom í smiðjuna morguninn
eftir rétti hann henni snyrtilegan,
sléttan trékross sem á höfðu verið
brennd orðin: I KÆRRI MINN-
INGU - ROBERT EASTLAKE og
dagsetningarnar þegar hann
fæddist og dó.
Sama dag fóru þær með kross-
inn á leiði Roberts og þakklæti
Nancy Eastlake, þegar hún sá
hann á sínum stað, veitti henni
stutta fró frá sorginni.
Hún keypti nokkra smávindla
handa Buchanan í St. Joseph og
hann tók hikandi við gjöfinni, enda
að því kominn að tilkynna að
píanóiö væri of þungt til að hægt
væri aö flytja það á öðrum
vagninum.
Emmeline komst í mikið upp-
nám og grátbændi hann innilega.
„En þetta er það eina sem ég á
eftir af tónlistinni minni! Pabbi
lofaöi mér og hét að ég gæti tekið
það með mér til Kaliforníu. Okkur
tókst þetta í lestinni og á bátnum
— vagninn tilheyrir í það minnsta
okkur!”
Buchanan yppti öxlum and-
spænis öðru kvennabandalagi.
44 Vikan 30. tbl.