Vikan - 27.12.1984, Síða 61

Mínir menn í aksjón, frá vinstri til hægri: Mark OToole, ónefnd, Holly Johnson og rétt fyrir ofan og til hægri við hausinn á honum er Peter Gill. Paul Rutherford
kemur næstur, síðan ónefnd og loks Brian Nash.
Nash. Akveðið var að kýla á hljóm-
leikahöld mikil til að reyna að laöa
hina súru fyrirtækjamenn aftur til sín.
Byrjað var á því aö styðja hljómsveit-
ina Fashion í Birmingham og Man-
chester, síðan voru þeir aðalnúmerið í
Leeds og loks átti að bjóða öllum lík-
legum sem eftir voru (en þeir voru
ekki svo margir) til hljómleika í
klúbbnum Cha Chas at Heaven.
Enginn áf þeún sem sérstaklega var
boðið mætti nema einn, síðasta vonin,
fulltrúi frá umboðsfyrirtæki Cowbells.
Upphitunaratriði þaö
kvöld var einhver tyrkneskur fakír
sem stakk sig allan út með glerbrotum
og sprengdi blóöpoka með hræðilegum
öskrum. Þegar hann hætti „listsköp-
un” sinni voru fáeinar hræður eftir í
salnum og síst af öllum umbinn því að
hann hafði lent í slagsmálum við tvo
homma sem höfðu reynt við hann fyrir
utan.
Utlitið var vissulega svart en
þeir eygðu þó glætu þegar þeir fengu
séns á að koma fram í vinsælum sjón-
varpsþætti, The Tube, í staðinn fyrir
Pete Bums sem var eitthvaö illa fyrir-
kallaður þegar til átti að taka.
Enn á ný ætluðu þeir aö reyna
hljómleikatrikkiö og nú í Camden Pal-
ace. Það var áttunda skiptið sem þeir
spiluðu saman og var dómur breska
tóntímaritsins Sounds eitthvað á þessa
leið: „Alger hrúga af skít... best væri
að grafa allt þeirra diskórokk sem
fyrst...”
Meðal fárra, sem voru ósammála,
Voru fulltrúar frá Beggars Banquet
sem buðu þeim 500 pund fyrir að gera
eina litla plötu fyrir sig. Þá kom enn
eitt áfallið. Patrick Cowley, mikil
úiskóhetja (sá sem gerði lagið Do Ya
Wanna Funk meö Sylvester hér um ár-
ið), sem hafði samþykkt aö vinna með
þeim, dó úr krabbameini rétt áöur en
hefjast átti handa. Hljómsveitin var nú
nær því en nokkru sinni áður að fara i
hundana um leið og mórallinn milli
þeirra félaga versnaði með degi hverj-
um.
þegar neyðin er stærst er hjálp-
in næst. Þegar þeir bræður rifust sem
mest var maður nokkur, Trevor Hom,
að stofna nýtt hljómplötufyrirtæki.
Hann hafði þá einungis sér til aðstoðar
Jill Sinclair, konu sína, og Paul Mor-
ley, poppskrifara nokkum af New
Musical Express. Hún átti aö sjá um
fjármálahliðina en hann var hugsuður
fyrirtækisins, eins konar Malcolm Mc-
Laren. Sjálfur ætlaði Trevor að sjá um
tónlistina en nú var bara eitt í veginum
fyrir því að fyrsta platan kæmi út —
þaö vantaði hljómsveit.
Eftir að hafa heyrt í Frankie í The
Tube hringdi hann í strákana og bauð
þeim til viðræðna.
Tilboð hans var ekki það rausnar-
legasta: 250 pund fyrir Relax, allur
upptökukostnaður greiddur og Trevor
sjálfur skyldi vera þeim ókeypis innan
handar. Samningurinn skyldi einungis
undirritaður ef þeir seldu fyrirtæki
Homs, Zang Tuum Tumb, útgáfurétt-
inn að laginu fyrir 1000 pund. Þá væri
möguleiki á annarri plötu. Eftir prútt
og rifrildi var síðastnefnda upphæðin
hækkuð upp í 5000 pund og allt var
klárt. Peningamir skiptust á milli
meðlima bandsins og fóm strax upp í
hina og þessa kostnaðarliöi.
En þeir þurftu aö bíða, blessaöir.
Trevor Hom þurfti fyrst aö ljúka vinnu
sinni með hljómsveit sinni, Yes, en
eins og allir vita var ávöxtur þeirrar
vinnu Owner Of A Lonely Heart, eitt
besta lag ársins 1983.
Tveimur mánuöum seinna, í septem-
ber, gátu þeir loksins labbað sig inn í
stúdió. Þeir höfðu þó ekki með öllu ver-
ið verkefnalausir meðan á biðinni stóð.
Paul og Holly höfðu setið með Morley
og lagt á ráðin um hvemig taka skyldi
fjöldann með trompi.
Þegar inn var komið leit ekki
gæfulega út fyrir drengina okkar.
Reynsluleysi drengjanna þriggja, á
mælikvarða Homs, reyndi svo mjög á
þolinmæði hans að hann fleygði þeim
út úr stúdíóinu og réð hljómsveit Ians
Dury, The Blockheads, til að spila lag-
ið. Vitanlega urðu strákamir æfir en
höfðu þó rænu á að bíta i tunguna á sér
því að útgáfa klumphausanna var allt
of góð, allt of fagmannlega unnin —
Holly fannst hún reyndar hljóma eins
og Hit Me With Your Rythm Stick —
þannig að Hom náði aftur í strákana
og hætti ekki fyrr en eftir fimm vikur,
þá loksins ánægður og 70.000 pundum
fátækari.
Oll þessi vinna gerði þeim mjög
gott á flestan hátt. Ut gengu þroskaðri
og öruggari tóniistarmenn um leið og
þeir vissu vel hvert stefna skyldi. Þeir
gerðu video sem byggði á upphaflegri
ímynd þeirra í Feilinistíl og ailt var
orðið klárt fyrir flugtak plötunnar.
I fyrstu gekk bara alls ekkert of vel.
Það tók plötuna fjórar vikur að ná 54.
sæti á enska listanum en í þeirri
fimmtu datt það niður um eitt sæti.
Líkumar á meira risi og um leið ann-
arri plötu voru orðnar litlar. En þá
komu fjölmiðlar þeim til bjargar.
Þeim var boðiö að koma fram í jóla-
þætti The Tube og eftir að þeir kýldu á
þaö komst platan i 35. sæti á fyrsta
lista þessa árs. Það þýddi að þeir
myndu koma fram í Top Of The Pops,
sjónvarpsþætti einum geysivinsælum
sem hefur yfirleitt þau áhrif að plötu-
salaeykst til muna.
Iklæddir jakkafötum frá Yamamoto
í stað leðursins gerðu þeir góða hluti
þar og næst var platan komin í sjötta
sæti. Þá sneri heilladísin aideilis að
þeim framhliöinni. Hún var í formi
Mikes Read, áhrifamikils plötusnúðs á
Radio One, sem ákvað að hætta að
spila plötuna í þætti sínum vegna þess
að hún væri kynferðislega ögrandi.
Bannið smitaðist í alla hina þætti út-
varps eitt. Þá var búið að spila lagið
yfir sjötíu sinnum á þeim bæ.
Þann 24. janúar voru þeir loksins
komnir þangað sem þeir höfðu alltaf
stefnt, í toppsætiö. Þar voru þeir næstu
fimm vikur.
Stuttu seinni fylgdi í kjölfarið Two
Tribes sem hoppaði beint í fyrsta sætið
og fékk litlu síöar Relax í það næsta.
Það eina sem þeir áttu þá eftir að gera
var að verða fullvaxin popphljómsveit
með öllu sem tilheyrir, aðdáendum,
stórum plötum og hljómleikum. Það
eru þeir að gera um þessar mundir í
Bandaríkjunum þar sem þeir fylgja
eftir LP-plötu sinni, Welcome To The
Pleasuredome. Lagið The Power Of
Love er tekið af henni og er síst af öllu
það besta á plötunni. Væntanlega
koma fleiri, ég mæli með San Hose eft-
ir Burt Bacharach.
Eg segi ykkur það hér og nú:
Þetta er hljómsveitin sem á eftir að
setja stærsta markið á tónlistarheim
ársins 1985 og hefur svo sannarlega
unnið fyrir því.
Texti: Hörður.
46 tbl. Vikan 61