Vikan - 25.04.1985, Blaðsíða 20

Smásaga
Ruth Rendell
Þó leiðir okkar Digbys Ambeach
hafi ekki legið saman eftir skóla
var sú staðreynd að við vorum
einu sinni skólafélagar nóg fyrir
móður mína til að finnast hún
verða að fræða mig á öllum hans
gerðum. „Digby Ambeach er að
fara að gifta sig,” sagði hún þegar
ég kom heim úr menntaskólanum
í lok fyrstu annar minnar.
„Hann getur varla veriö meira
en nítján ára.”
„Það er enginn skaði í því að
giftast ungur þegar maöur veit
hug sinn. Digby hefur gengið mjög
vel. Hún er aðeins eldri en hann;
hún er tuttugu og eins, dóttir
dómara, og ég hef heyrt að hún
hafi fengið dágóöa fjárfúlgu í
hendurnar á afmælinu sínu. ”
„Hvemig fann hann það út?”
sagði ég. „Aðstoðarmaður lög-
fræðings?”
„Digby er mjög myndarlegur
ungur maður og mjög ALMENNI-
LEGUR. Ég vona að þú hittir
hann meira núna þegar þú ert
kominnheim.”
Ég sagði aö ég skyldi hugleiða
þaö en ég var of upptekinn með
myndarlegri ungri dömu til að
hafa tíma aflögu fyrir Digby
Ambeach.
Móðir mín hélt áfram að senda
mér fréttabrot um hann. Hún
skrifaði trúræknislega til mín í
hverri viku. Eitt af þeim bréfum,
um það bil fimm árum síöar, sagði
mér frá því sem hún kallaði ógæfu
Digbys. Konan hans hafði
drukknað meðan þau voru í báts-
ferð á Norfolk Broads.
Ég sendi honum samúðarbréf.
Næstu jól fór ég heim yfir
hátíðarnar og móðir mín sagði
mér að Digby hefði fest alla
peningana sem konan hans hafði
Eiginkonur Digbys
arfleitt hann aö, ásamt
upphæðinni sem hún hafði verið
líftryggö fyrir, í fasteignum.
„Hann á fjögur hús núna, öll
leigð út í íbúöum, og hann á hús-
gagnaverslun í Chelsea.” Móðir
mín beindi vonbrigðalegu augna-
ráði til mín. „0, já, Digby hefur
vegnað mjög vel. Hann hefur ekki
sóaðtíma sínum.”
Gömul vinkona mín bjó í
Fulham. Ég var á leið til hennar,
ók niður King’s Road, þegar ég tók
eftir verslun sem var kölluð
Ambeach Antiques. Hún var langt
fyrir neðan World’s End og
hlutimir sem voru þar til sölu
virtust álíka ósundurgreinanlegir
og nágrenniö.
Ég fór inn og Digby kom út úr
bakherberginu. Við höfðum ekki
sést í sjö ár en hann kom fram við
mig eins og ég væri besti vinur
hans.
„Velkominn til verslunar
minnar, sonur sæll.” Ég átti eftir
að uppgötva það að Digby kallaði
alla menn „syni sæla” og allar
konur „dúkkur”. „Ekki alveg í
flokki á viö Sotheby’s! veit ég.
Heldur samt úlfinum frá
dyrunum.”
„Eftir því sem mamma hefur
sagt mér,” sagöi ég, „þá ert þú
viðskiptaséní.”
„Og eftir því sem móðir MIN
segir ert þú sómamaður.” Við
hlógum saman. „Ég er feginn að
þú komst við hjá mér,” sagði
ZO Vikan 17. tbl.