Vikan - 12.09.1985, Side 20

Ég fór út í Kron við Skólavörðu-
stíg og keypti mér kók og sígar-
ettur, ég var ekkert að flýja. Þetta
var á fínum degi, rólegheit og ég
að labba yfir götuna aftur. Þegar
ég kem að framdyrunum eru tveir
rannsóknarlögreglumenn þar,
Maggi Magg og einhver annar.
Þeir komast ekki inn af því að það
er enginn til þess að opna fyrir
þeim. Svo ég segi við þá: „Heyrið
þið, ég skal bara redda þessu, ég
ermeð lykla.”
Svo opnaði ég fyrir þeim, þeir
komu inn og hinn alvitlaus í elda-
vélinni. Þeir hlógu bara að þessu,
ég var ekki einu sinni tekinn úr
uppvaskinu. Ég hefði getað farið
með alla morðingjana niður á
Borgímat!
Ég haföi stórgaman af þessu en
ég var ekki með neitt rugl, ég var
ekki að opna eða flýja eða neitt.
Einu sinni vorum við að keyra
niður Laugaveg á Bjúkkanum og
fórum frekar hægt, ég held við
höfum verið að blanda eða
eitthvað, og þaö var einhver bimbi
að flauta fyrir aftan, bíll með lágu
númeri, R- áttatíu og eitthvað. Þá
bara stoppuðum við Bjúkkann,
Hanni í Bárunni snaraði sér út,
opnaði húddið á hinni druslunni og
við rifum kveikjuna úr og fórum.
Bimbinn var stopp á miðjum
Laugavegi. Svona var það!
Svo var ég einu sinni á Borgar-
spítalanum, vaknaði upp eftir
uppskurð, og þá var einhver alvit-
laus þarna, geðsjúklingur úr
Hafnarfirði. Hann var beltaður
niður, gæinn, en ég fékk ekki frið
til að sofa. Hann var alveg aö gera
mig vitlausan svo aö ég bara
keyrði hann út af stofunni, í
lyftuna, niðrí beisment og bara
geymdi hann þar. Þeir fundu hann
ekki í einn og hálfan dag! En ég
fékk frið til að sofa.”
— Síðasta rispan var
Norðurlandaferð?
„Viö vorum bara í tíu daga reisu
um Skandinavíu með 5000 dali í
svörtum plastpoka. Ég þarf að
segja þér þetta, hann Gulli í
Karnabæ er búinn aö hlæja mikið
að þessu.
Við vorum í stórveislu í hálfan
mánuö áður en við fórum út.
Dagurinn byrjaði svoleiðis —
sko, mann langar að detta aftur
þegar maður er að tala um þetta
— að við vöknuðum um áttaleytið.
Þá var Presley settur á, síöan var
farið niöur á Hótel Esju, þá var
barinn á efstu hæðinni alltaf
opnaður snenrima á morgnana.
Það var farið á barinn í þrjá—
fjóra dobbúl til þess að geta opnað
augun, síöan í gufu og nudd hjá
Jónasi — það var bara leigubíll
alltaf í þessu, maður þurfti ekkert
að segja taxanum hvert átti að
keyra, þetta var bara rúta — síðan
beint í greiöslu og rakstur hjá
Lauja, síðan til Gulla í Karnabæ
og fengin föt til þess að vera í yfir
daginn.
Svo var maöur að svalla allan
daginn í rólegheitum. Stundum
stoppaði ég leigubílinn þar sem ég
var í bænum, bankaði upp á í
næsta húsi, alltaf kurteis:
„Heyrðu, frú, get ég ekki fengiö að
nota strauboltann?” Maður pældi
ekki í öðru, alltaf að pressa, bóna
skóna, alltaf í hreinum nærfötum,
alltaf í baði, maður var eins og
klipptur út úr tískublaði.
Það voru alltaf tilbúin föt um
sexleytið því við fórum alltaf út að
borða á kvöldin. Við skiptum um
föt þrisvar, fjórum sinnum á dag,
allt nýtt, svo var hinu bara hent.
Svo var farið á Röðul og út þaðan
aftur um hálfellefu, ég keyrði
beint heim til Lauja og lét hann
greiða mér áður en ég fór í Þórs-
kaffi. — Peningar, það var nú
bara problem að vera með það allt
ásér.
Þetta var um verslunarmanna-
helgina. Við fórum yfirleitt á
Borgina í hádeginu. Um
verslunarmannahelgina var
Borgin alveg full, skilurðu, af
þessum lýð sem var í verkfalli,
allir aö djúsa.
Á barnum á Borginni voru þrír
stólar saman og borð á milli, sitt á
hvað. Við sátum þar alltaf.
Þennan dag sátum við þarna, ég
og Steini, og autt sæti á milli. Þeir
voru að rífast í okkur að komast í
þetta sæti, þessir verslunarmenn.
Við neituðum og það þorði enginn
í okkur. Það var náð í Árna dyra-
vörð, hann lítur á okkur, snýr sér
aö þeim og segir: Það tekur eng-
inn þetta sæti, þarna er Matthías
— hann verslar meira en þið!
Matthías var svona lítil Donald-
Duck plastdúkka sem var alltaf
með. Matthías fékk alltaf sitt glas
og var látinn í það. Þegar við
fengum okkur ný glös þá var
glasið hans Matthíasar tekið. Nýtt
glas af koníaki handa Matthiasi,
hann skolaður rétt aðeins í vatni
og aftur í glasið.
Svo fórum við til Köben. Þegar
við birtumst á Kastrup, vinur
minn, hvernig heldurðu að klæða-
burðurinn hafi verið? Ég var í
hvítum skóm, svörtum, teinóttum
fötum með vesti eins og A1
Capone, svartri skyrtu með silfur-
bindi og svartan kúluhatt úr
Herradeildinni. — Þaö færði sig
bara frá, fólkið.
Sko, þetta var þannig að þegar
við vorum í Kaupmannahöfn
fórum við alltaf á melluhótel á
morgnana. Það er stór bar á
neðstu hæð við Istedgade og svo
hótelið uppi. Barþjónninn spilaöi
sjálfur á fón fyrir innan barinn.
Þegar við byrjuðum að koma þar
gáfum við hundrað, tvö hundruð
danskar í þjórfé. Þetta var ekkert
mál.
Þegar við birtumst, það var
alveg sama hver sat hvar eða hver
var aö spila — þá var alltaf sett á
lagiö „Boy named Sue” með
Johnny Cash. Þeir reyndu ekki að
breyta því fyrr en þeir vissu að
það var í lagi að breyta því. Ég
átti afmæli í þessari reisu og það
var haldið upp á stórafmæli á
melluhótelinu þarna í Istedgade.
Þetta var voða veisla.
Heyrðu, svo er ekkert með það,
að þegar ég held upp á afmælið á
miðnætti, þá nær hóteleigandinn
bara í fínt, franskt kampavín út í
bæ. Svo bara fór ég úr öllu og svo
helltu mellurnar yfir mig kampa-
víni, þrjátíu—fjörutíu mellur. —
Já, já, bara sandur af þessu, við
vorum búnir að kynnast þeim,
komum alltaf þarna í hádeginu,
gáfum þeim bara pening fram og
til baka, ekkert mál. Við vorum
aldrei með þeim eða neitt svo-
leiðis, þetta var bara sukk. Það
var spilað lag með Presley, hérna
„You don’t have to say you love
me” byrjar þaö — og bara kampa-
vínsbað!
Síöan vorum við að pæla í því
að fara til Spánar — það var allt
tilbúið, nema að okkur vantaði
passa. Við fórum í íslenska sendi-
ráðið, þeir vissu að við vorum
eftirlýstir en við vissum það ekki.
Þeir spyrja um addressu og við
segjum það alsaklausir — og þá
kemur kríminalpólitíið. Við
opnuðum dyrnar á hótelher-
berginu og þá óðu þeir inn og allt í
byssum — ég var að blanda þegar
þetta skeði — þá kemur danska
kríminalpólitíið, allir alvitlausir
með byssur.
Það hafði komið skeyti frá
rannsóknarlögreglunni og úr því
mátti lesa aö við hefðum drepið
tíu manns. En þá var bara verið
að stoppa okkur af. Við vorum
búnir að eyða of miklum seðlum.
Svo vorum við fluttir út á völl í
járnum og .rannsóknarlögreglan
beið úti á braut eftir okkur. En
þegar það er búið að selflytja
okkur heim í járnum er
rannsóknarlögreglan komin með
mig í tóm vandræði. Þeir vita ekki
hvaö þeir eiga að gera við mig —
búnir að flytja mig milli landa
fyrir engar sakir.
Þá finna þeir bara eldgamlan
dóm, sem var að verða fyrndur,
og ég er sendur austur á Hraun.
En svo er bara annað að ske á
Hrauninu, þeir eru að byggja ný,
flott hús á Hrauninu, böð og allt
þetta. Og ég er iðnaðarmaður.
Það átti að fara aö sýna þetta
ráðuneytinu. Mér er bara ekkert
sleppt fyrr en ég er búinn að flísa-

DaemigarO baejarmynd
ar hasgra megin h myndinn . (,tgerðarbœnum.
20 Vikan 37. tbl.