Vikan - 12.09.1985, Blaðsíða 45

lyfti upp höfðinu. Þegar leigu-
bíllinn stöðvaðist var hún orðin
ástfangin.
Þegar hún læddist upp stig-
ana skalf hún af annarri
ástæðu, dauðskelkuð við mót-
tökurnar sem hún kynni að fá.
Hún lét sig ekki dreyma um að
komast inn í herbergið sitt án
þess að þurfa að gera grein fyrir
hvar hún hafði verið. En Mon-
sieur Sardeau var ekki enn
kominn heim. Hann ætlaði sér
hreint ekki að hanga heima þá
sjaldan kona hans var í burtu
um tíma.
'ilí fór nú á fætur
klukkan fimm á morgnana til
þess að sinna saumunum sem
hún átti að sinna á daginn á
sumrin. Á daginn var hún allt-
af með Alastair. Hún vogaði sér
aldrei aftur að vera svo seint úti
á kvöldin en vinnutími hans
var dásamlega sveigjanlegur.
Því hljóp Lilí alltaf út um miðj-
an daginn til þess að hitta hann
á einhverju kaffihúsi í hádeg-
inu og eftir matinn leiddust
þau eftir Boulogneskógi eða
ráfuðu um meðal fallega bú-
inna barna í Monceaugarði,
fengu sér bát og reru á Signu
eða skoðuðu í búðarglugga.
,,Af hverju má ég ekki
kaupa handa þér almennilegan
kjól? Ég hef bara séð þig í einni
peysu og einni blússu síðan við
hittumst, og alltaf sama bláa
pilsinu.”
,,Ö, ég get ekki leyft þér að
kaupa neitt handa mér! Frúin
myndi sjáþað.”
,,Hvað með þessa litlu rauðu
rúskinnsskó?”
,,Nei, ég gæti ekki falið þá,
þau myndu vilja fá að vita hvar
ég hefði fengið peningana.”
En f bogagöngunum við Rivoli-
götu keypti Alastair handa
henni hjartalaga hálsmen sem
hún gat falið undir koddanum.
Hann hafði aldrei hitt svona
elskulega stúlku sem gerði svo
litlar kröfur og var full
trúnaðartrausts. Jafnvel þær
yngstu voru venjulega á hött-
unum eftir einhverju, sérstak-
lega ef þær vissu hver hann var.
Það var sífellt verið að gera
kröfur um skartgripi, peninga,
stundum hjónaband meira að
segja. Skinner, lögfræðingur
móður hans, sá um þær ef mál-
in þróuðust illa, einkum ef ein-
hver faðir varð illskeyttur. Lilí
átti sérlega vel við hann og
ennþá báru fáir kennsl á hann í
París.
í leigubílnum vafði Lilí
handleggjunum utan um háls-
inn á honum og þakkaði hon-
um fyrir hálsmenið, vinaleg
eins og lítill hvolpur. En þegar
þau fóru út í skugga Eiffel-
turnsins leit hún upp og spurði
undrandi: „Hvert erum við að
fara?”
,,Til þess að fá okkur í glas
hérna á hótelinu, kisa litla. Ég
,,Mig langaði til þess að vera
einn með þér, kisa litla. Leyfðu
mér nú að setja nýja menið um
hálsinn á þér.” Hann lyfti upp
hárinu og kyssti hana á hnakk-
ann, renndi höndunum síðan
undir handleggina á henni
og yflr brjóstin. Hann fann fyr-
ir geirvörtunum undir þunnri
blússunni, síðan hneppti hann
hægt frá litlu rósahnöppunum
að framan.
Lilí var saklaus og vissi ekki
af neinu nema þessari nýju
heitu kennd í líkamanum og
þránni eftir ást og sýndi því
litla mótspyrnu. Henni til
kem hingað oft.”
Bak við afgreiðsluborðið sat
fýluleg, feit kona og prjónaði
gráan sívalning sem hefði getað
verið sokkur eða ermi. Alastair
lét hana hafa seðil og hún
skellti lykli á borðið. „Númer
nítján. Á fyrstu hæð. Þér verðið
að greiða aukalega ef þér dvelj-
ið lengur en tvo tíma.
Lilí elti Alastair upp stigann.
Hann fór venjulega með hana á
miklu fínni staði. ,,Eru
skemmtiauiði? Af hverju
þurftir þú að borga?” spurði
hún.
W úmer 19 var dimmt
herbergi með hlerum fyrir
gluggunum. I því var stórt rúm
með upplituðu, bleikmynstr-
uðu rúmteppi, valtri pjátur-
þvottaskál og vaski. Lilí leið
hálfónotalega.
mikillar furðu lá hún brátt
nakin á bleiku rúmábreiðunni.
Hún var dáleidd af kæruleysis-
legu sjálfsöryggi hans og
æfðum höndum þegar hann
strauk henni yfir titrandi mag-
ann, ýfði silkimjúk skapahárin
og muldraði: ,,Þú ert lítil kisa,
það er það sem þú ert, hmm?
Við skulum hafa að þú sért tíu
ára og ég kennarinn þinn og þú
verður að gera allt sem ég
segi.”
Hann beygði sig niður og
beit varlega í geirvörtuna á
henni. ,,Því ef þú gerir það
ekki verður þér refsað. Þá verð
ég að hringja í Madame Sar-
deau og segja henni hvað þú
ert óþekk stelpa og það viltu
ekki, erþað nokkuð?”
Lilí stífnaði af ótta. ,,Hafðu
engar áhyggjur, ég var bara að
grínast,” sagðihann. „Leggstu
nú niður og slappaðu af vegna
þess að ég ætla að láta þér líða
dásamlega vel.”
/ann renndi
hendinni milli fóta
henni og teygði úr sér
á rúminu við hliðina á
henni. Fingurnir á
honum iðuðu, köfuðu og
grófust inn í hana milli
fótanna. Hann kyssti hana
harkalega á munninn. Síðan
tróð hann fingrunum allt í
einu inn í hana og þegar
hún kipptist við af sárs-
auka þá kipptist hann við af
vellíðan. „Þegiðu, litla fíflið
þitt, vertu ekki með þennan
hávaða,” hvíslaði hann. Hann
lék út trompinu sem hann
hafði beðið með þar til nú.
„Það er vegna þess að ég elska
þig, Lilí. Svona er ást fullorð-
inna, litla kisa.”
„En það meiðir mig,” vældi
hún.
„Ég skal kyssa á bágtið,”
lofaði hann og kyssti blíðlega
geirvörturnar, brjóstin og and-
litið á henni og reif sig úr
fötunum um leið. Síðan skellti
hann sér ofan á hana og renndi
sér inn. Það gerðist svo snögg-
lega að Lilí, sem var rugluð af
tilfínningunum, sem toguðust
á í henni, vissi varla hvað var á
seyði. Hún gerði sér aðeins
grein fyrir því að hún fann til
aftur, síðan fann hún hræði-
lega til þegar Alastair ók sér á
litla líkamanum, titraði þegar
hann fékk fullnægingu og
valt síðan niður við hliðina á
henni, örþreyttur.
Seinna muldraði hann:
„Þetta var yndislegt, kisa litla,
næst skulum við hafa þig í
skólafötunum.” Eftir nokkra
stund fór hann aftur að strjúka
bleik brjóstin, síðan yfír hana
alla þar til hún hætti að skjálfa.
Hann talaði blíðleg ástarorð.
Hún vildi að hann elskaði
hana, var ekki svo? Hægt og
með þolinmæði vann hann
traust hennar aftur — hann var
að hugsa um næsta dag. Hann
blíðkaði hana með atlotum
sínum, fullvissaði hana með
ástarhjali sínu, dáleiddi hana
með sjálfsöryggi sínu, skelfdi
hana með duldum hótunum
um að hætta að elska hana, um
að hringjaí Madame Sardeau.
37. tbl. ViKan 45