Vikan - 12.09.1985, Side 46

"íðan kastaði hann
af sér í vaskinn, klæddi
sig og fór út úr
herberginu á meðan Lilí
þvoði sér í þvottaskálinni.
Hún hugsaði sem svo að
ef hann elskaði hana þá
hefði hann ekki átt að
fara með hanahingað. En
ef hann elskaði hana ekki
myndi hann örugglega
ekki langa til þess, eða
hvað? Hann hafði gert það
vegna þess að hann elskaði
hana.
Eftir nokkrar mínútur kom
Alastair aftur og settist á rúm-
stokkinn. Hann dró hana niður
í kjöltu sér og dró upp töflu-
pakka. ,,Ég vil að þú takir eina
á dag. Sérðu, leiðbeiningarnar
eru hér á pakkanum. ’ ’
,,Af hverju?”
,,Svo þú eignist ekki barn.
Þetta er nýja pillan. Lofaðu
mér því að þú takir þær inn. ’ ’
,,Af hverju getum við ekki
gift okkur og eignast barn? ’ ’
„Vegna þess að þú ert of
ung, kisa litla. Seinna, ef þú
ert góð stelpa, þegar þú ert
búin að ná prófunum, þá
skulum viðsjátil.”
Eftir þetta var ekki farið oftar
upp að ánni, ekki lengur reikað
í skugga trjánna. Á nær
hverjum einasta degi þetta
heita sumar hitti Lilí, hrædd og
óörugg, Alastair á hótelinu
milli klukkan þrjú og fimm.
Þegar Madame Sardeau kom
aftur útskýrði Lilí að það hefði
verið svo heitt að hún hefði
farið með saumakörfuna sína í
skuggsælan garðinn á hverjum
degi. Náttkjólar Madame
Sardeau voru mjög vel saum-
aðir og barnið var vissulega fölt
eins og næpa, svo það var ef til
vill ágætis hugmynd að fara í
garðinn svo fremi að hún væri
komin heim í tæka tíð til þess
að elda kvöldmatinn.
'eislar september-
sólarinnar helltu sér niður hin-
um megin í garðinum þegar
Lilí kúgaðist fimmta morgun-
inn í röð. Hún var skelfingu
lostin og skreið aftur upp í
rúmið. Hún vissi ekkert um
kvensjúkdómafræði en hún
vissi hvað það þýddi að hafa
morgunógleði. Hún var of
máttvana og of áhyggjufull til
þess að koma sér á fætur, hvað
þá fara að sauma. Hún heyrði
Madame Sardeau kalla í sig.
„Lilí, Lilí, hvert hefur barnið
farið? Af hverju er ekki búið að
laga kaffi? Jæja! Enn í rúminu
klukkan sjö!” En barnið leit
illa út, hún virtist varla geta
lyft höfðinu firá koddanum og
baugarnir undir augunum
höfðu dökknað. Ef til vill ætti
hún að kalla á lækni. En hann
þyrfti auðvitað að fá borgun
fyrir. Það var betra að sjá hvort
einu varð hann ekkert líkur
Leslie Howard.
„Ég hefði mátt vita það! Þið
eruð allar sömu heimskingjarn-
ir!
. . . Ertu viss?”
„Ég er ekki búin að fara til
læknis en ég er búin að vera
með ógleði alla þessa viku. ’ ’
, Jæja, þetta er allt þér sjálfri
að kenna. Þú getur ekki kennt
mér um neitt. Þú veist ekki
hvar ég held til. Það hefur
enginn séð okkur saman og
hvað veit ég nema þú sofír hjá
öðrum hverjum karlmanni í
París. . . Ó, guð, ekki fara að
gráta! ’ ’ Andartak hugsaði
hún lagaðist ekki ef hún lægi í
rúminu í dag. Það var engin
ástæða til þess að hringja í
lækni nema hún væri alvarlega
veik.
Ögleðin leið hjá um miðjan
dag. Hún var ekki lengur lasin.
Hún var aðeins lömuð af ótta.
Hún hafði tekið pillurnar frá
Alastair í þrjá daga en hætt því
síðan vegna þess að henni varð
óglatt af þeim. Hún hafði ekki
sagt honum frá því vegna þess
að hún var hrædd um að hann
yrði reiður við hana.
fram úr. Alastair beið eftir
henni á Pam-Pam kaffihúsinu.
Sem betur fer átti Madame
Sardeau að spila bridge I dag.
Þegar hún trúði Alastair fyrir
ótta sínum varð andlit hans,
sem venjulega var svo
sviphreint, hörkulegt. Allt I
hann með sér að það væri best
að hræða hana ekki. Hann vissi
ekki hvað hún var gömul en
hún var áreiðanlega undir lög-
aldri. Skinner gæti ef til vill
ekki afgreitt það svo létt hjá
frönsku lögreglunni. En
Frakkar voru yfirleitt fremur
umburðarlyndir I svona
málum. . .
„Getum við ekki farið upp á
hótelið?”
„Nei, við getum það ekki. I
guðsbænum hættu að væla og
leyfðu mér að hugsa málið.”
Guði sé lof fyrir að hún vissi
ekki rétt nafn hans. Hann
hlaut að hafa verið brjálaður,
viti sínu fjær að leggja lag sitt
við hana! En það var of seint að
fást um það núna. Hann varð
að komast úr þessari klípu áður
en nokkur gæti kennt honum
um neitt. Auðvitað vissi konan
I móttökunni á hótelinu um
þau en það var hægt að fá hana
til að þegja fyrir nokkur
þúsund franka. Hann fékk
hugmynd. Hann fór ofan I vas-
ana á buxunum sínum og dró
upp fimmtíu þúsund franka,
ekki mikið, um það bil hundr-
að og áttatíu dollara, en það
var allt og sumt sem hann var
með á sér.
„Gerðu það fyrir mig hættu
að gráta, Lilí, eða ég labba út.
Heyrðu nú hvað þú þarft að
gera. Farðu með þessa peninga
til læknis og gakktu úr skugga
um að þú sért ólétt. Ég veit
ekkert hvað hann tekur fyrir
það en þetta hlýtur að vera
nóg. Ef þú ert ekki ólétt höfum
við bara gert mikið veður út af
engu. Ef þú ert það hins vegar
skaltu fara beint til húsvarðar-
ins á hótelinu og hún sér um að
útvega þér einhvern sem getur
bjargað því. Ég skal sjá til þess
að reikningurinn verði greidd-
ur. Gerðu þetta eins fljótt og
þú getur — og segðu engum
neitt.” Hann kastaði seðli á
borðið fyrir reikningnum og
stóð upp.
„Ekki fara, Alastair, gerðu
það, ekki fara frá mér, ég elska
þig svo mikið.”
„Ef þú elskar mig skaltu
gera nákvæmlega það sem ég
segi þér. Þú verður að hlýða
mér eða þú sérð mig aldrei aft-
ur.”
„Hvenær hitti ég þig?
Hvenær?” Hún var orðin of
hrædd til þess að geta grátið.
, ,Ég hitti þig hérna eftir tvær
vikur.” Hann klappaði á
axlirnar á henni. „Vertu hress!
Ef þú ert hlýðin og góð stelpa
getum við gleymt öllu þessu
óskemmtilega. Ætlarðu nú að
lofa að gera eins og ég segi?”
„Ó, ég lofa því, en þú
kemur aftur, er það ekki?”
„Auðvitað, kisa litla,” sagði
hann I huggunarskyni og
beygði sig niður til þess að
kyssa votu kinnina — og ætlaði
sér hreint ekki að hitta hana
nokkurn tlma aftur.
f^/znn var farinn áður
en Lilí datt I hug að spyrja til
hvaða læknis hún ætti að fara.
Hún sat og starði á seðla-
hrúguna, síðan tróð hún þeim I
vasann á regnkápunni og gekk
heim að hótelinu. Hún hékk
46 Vikan 37. tbl.