Vikan - 05.02.1987, Síða 36

upp á loft. Ég andaði rólegar og hélt upp stig-
ann. Ég kunni þennan stiga alveg utanbókar, vissi
nákvæmlega hvar brakaði í honum og hvar ekki.
Það brakaði í fyrstu og þriðju tröppu, Ijórða,
frmmta og sjötta voru í lagi og svona hélt þetta
áfram. En ég komst óséð inn til mín.
Svo þekkti ég íslenskar stelpur sem voru í
Grimsby og fékk stundum að heimsækja þær á
föstudögum. Þá fékk ég far með Mr. Cook þegar
hann fór til Grimsby á fundi. Þá ók ég með hon-
um í Rollce Royœ. Ég man að á þessum ferðum
var hann alltaf með hvítan trefil og hvita hanska.
Þegar ég sat við hliðina á honum í bílnum leið
mér eins og persónu úr sögunni um Oliver Twist.
En það var margt þama sem stakk mig. Mr.
Cook átti þorpið sem var í nágrenninu, samkomu-
húsið og kirkjuna. Flest af fólkinu, sem bjó í
nágrenninu, vann á búgarðinum. Það var upp til
hópa illa upplýst og ómenntað. Ég man til dæm-
is eftir strák sem ég kynntist sem gat ekki tekið
bílpróf af því að hann var ekki læs.
Aginn þama var miklu meiri en ég hafði van-
ist áður, en ég myndi segja að ég hafi haft mjög
gott af þessu, þetta var ævintýri sem ég álít að
allar stelpur hefðu gott af að lenda í. Dvöl mín
í Englandi varð lengri en ég haföi ætlað því þar
var ég í eitt og hálft ár í stað eins, eins og ég
haföi ætlað mér. Svo fór ég heim og lenti á kafi
á revíunum.
r
g náði í rassinn á revíunum í Sjálfstæðis-
húsinu og lék þar í nokkram revíum með
Haraldi A. Sigurðssyni. Hann var mikill
leikari. Revíutímabilið hófst snemma á
haustin og þvi lauk ekki fyrr en í maí og þá var
farið með sýningar út á land. Mér hefur alltaf
þótt reviuleikur mjög skemmtilegur. Revian á eig-
inlega hug minn allan.
A sumrin var ég hins vegar föstudaga, laugar-
daga og sunnudaga að skemmta á héraðsmótum
sjálfstreðismanna. Þá ferðaðist maður með alls
konar fólki, bæði stjómmálamönnum og leikur-
um, og það var oft voðalega gaman.
Það var margt skemmtilegt sem gerðist á þess-
um árum. Einu sinni var ég pöntuð vestur á
ísafjörð af fótboltafélaginu á staðnum. Ég hopp-
aði upp í næstu flugvél og var ein því ég átti að
fá undirleikara fyrir vestan. Ég lendi og er keyrð
beint í samkomuhúsið. Þegar þangað er komið
er sagt við mig: Þú kannt náttúrlega rock’n roll,
þú ert úr bænum. Ég kunni ekkert rock’n roll,
en maður gat svo sem gert ýmislegt. Svo er náð
í einhvem ægilegan gúmmíkarl utan úr bæ, sem
gat farið í splitt og spígat og ýmislegt fleira. Við
voram drifin upp á svið og sýndum rock’n roll
við fögnuð áhorfenda. En gúmmíkarlinn var nú
ekki sterkari í rokkinu en það að ég varð að kenna
honum það litla sem ég kunni. Ég haföi ekkert
verið pöntuð til að sýna dans heldur var ég pönt-
uð til að syngja og fara með gamanmál. Én ég
lét hafa mig út í allt mögulegt því ég þorði ekki
að viðurkenna að ég kynni ekki rock’n roll. Þess-
ar sýningar gengu tvisvar á dag í heila viku þvi
þegar ég var komin vestur skall á flugmannaverk-
fall. Ég má ekki fara vestur á ísafjörð, þá festist
ég. Þegar vikan var liðin sögðu forystumenn fót-
boltafélagsins: Þú ert búin að aðstoða okkur svo
mikið að við pöntuðum sjúkraflugvél með þig í
bæinn og endirinn varð sá að ég fór með henni.
Ég samdi sjálf mikið af því efni sem ég flutti á
þessum skemmtunum, en notaði líka mikið af
efni úr revíunum sem ég lék í. Þær urðu vinsælar
og því sjálfsagt að nota þær. En ég samdi alltaf
eitthvað á milli, það hefur alltaf verið í mér að
semja. En það sem hefur hjálpað mér hvað mest
í þessum bransa er hvað ég hef alltaf átt gott með
að breyta röddinni.
Nú man ég eftir atviki sem mér fannst hálfneyð-
arlegt. Þá voram við Guðmundur Jónsson og
Fritz Weisshappel að fara vestur á Snæfellsnes að
skemmta. Á einum staðnum var vegurinn í sund-
ur. Við vissum ekkert hvað við áttum að gera,
áttum að vera mætt skömmu seinna í Ólafsvík,
að mig minnir. Bílstjórinn bindur kaðal í bílinn
og segir við þá kappa: Ég ætla út af veginum
með bílinn - en þama var mikill halli - og þið
verðið bara að draga bílinn upp á veginn - hvað
þeir og gerðu. En geturðu ímyndað þér, Guð-
mundur Jónsson eins og Þ í laginu en hinn eins
og penni. Svona minningar sitja í manni. Þær era
kannski ekki beint hlægjlegar heldur neyðarlegar."
- Sigríður, getur þú ekki sagt mér eitthvað
fleira um reviutímabilið.
„Jú, þær vora alveg sérlega skemmtilegar. Þær
era þáttur sem vantar alveg inn í þjóðfélagið í
dag. Það vora mörg atriði í revíunum sem hittu
áhorfendur beint í hjartastað. Ég man til dæmis
eftir einni revíu sem átti að gerast á nitjándu öld.
Ég lék bamapíu í henni. Og í einu atriðinu átti
ég að vera úti að labba með bamavagn. Mætti
ég þar tveimur vegfarendum sem litu á bamið
og sögðu: Hvað, það er bara alveg eins og........
Þá var hann staddur í salnum. Það var alltaf reynt
að nota eitthvert frægt nafn sem vitað var að
myndi vera á staðnum. En það mátti aldrei nota
þá sem taldir vora viðkvæmir persónuleikar, kon-
an gat tekið það nærri sér eða eitthvað ámóta.
Það varð að vera einhver sem var tilbúinn að
taka sprellinu.
Við fórum líka oft á sjúkrahúsin með atriði
úr reviunum. Einu sinni fóram við inn að Vífils-
stöðum og sýndum þar. Þá var bamið látið líkjast
Hauki pressara. Það var ekkert annað en hann
kom til mín stuttu seinna þar sem ég var að vinna
í búð og sagði: „Siriður, Siriður, er nokkuð til í
að við á þennan krakka saman?“ Þá var búið
að Ijúga því að Hauki að Við ættum saman bam.
En ég gat útskýrt málið.“
- Nú vora revíumar feikilega vinsælar, af
hveiju heldur þú að þær hafi rannið skeið sitt á
enda?
„Fyrsta vitleysan, sem var gerð, var að selja
Sjálfstæðishúsið. Það hentaði alveg sérstaklega vel
fyrir revíur. Þangað kom fólk til að skemmta
sér, fyrst borðaði það, svo gat það hlegið í klukku-
tíma meðan á sýningunni stóð og síðan var ball
á eftir. Svo náttúrlega dó revían út með þessum
körlum eins og Haraldi Á. Sigurðssyni og Guð-
mundi Sigurðssyni, þeir vora eins og jarðýtur í
þessum efnum. En ég held að húsmissirinn hafi
verið aðalmálið."
Sumarið 1956 fer Sigríður i siglingu með
Gullfossi. Þar kynnist hún mannsefninu
sínu, Otto Péturssyni, manni sem er af
dönsku bergi brotinn. „Ég kynntist honum
á hafinu milli íslands og Skotlands, af þvi getur
þú nú séð hvað maður er sjóhraustur," segir Sig-
ríður og kímir. „En þegar revíutíminn er liðinn
tekur bamauppeldið við. Eg geng með fyrsta
bamið á þessum tímamótum. Þá varð ég að taka
ansi stóra ákvörðun og svara spumingum eins
og: Viltu ala upp bömin þín eða viltu halda áfram
að leika? Það var mikið hringt í mann og hringlað
í manni og ýmis gylliboð voru í gangi. Það var
til dæmis búið að semja fyrir mig sérstakt revíu-
hlutverk sem ég gat svo ekki tekið því að ég var
orðin ófrísk. Ég horfðist einfaldlega í augu við stað-
reyndir og sagði: Þínir tímar eiga eftir að koma
aftur. Ég átti bömin ansi þétt, átti fjögur böm á
níu áram.“
Sigríður flytur frumsamin gamanmál á kvenna-
kvöldi Lionsklúbbsins Týs.
En það líður ekki á löngu áður en Sigríð-
ur fer af stað aftur og nú tekur brúðuleikur-
inn við, hún fer að leika Krumma í
Stundinni okkar. Og parið Rannveig og
Krammi varð mjög vinsælt meðal bamanna.
„Krakkamir vora alltaf að senda bréf og sömdu
gjaman vísur sem þau létu fylgja með. Krumma
er kalt á tánum og svo framvegis. Hann var ógur-
legur prakkari, alltaf að stela glingri og því sem
honum þótti fallegt. Einu sinni kemur hann í
Stundina okkar og er ægjlega skömmustulegur,
hann getur ekki opnað munninn og hristir bara
höfuðið. Hvað hefur komið fyrir, Krammi minn?
segir Rannveig. Viltu gjöra svo vel að opna túl-
ann. Þá er hann með tyggjó sem limir saman á
honum gogginn. En Rannveig náði því ekki út
úr honum og við eyðilögðum upptökuna. Þá lá
allt í hlátri í sjónvarpinu. Þetta heföi verið neyðar-
legt ef við heföum verið í beinni útsendingu.
Við gáfum út plötu, voram búnar að æfa lögin
uppi í sjónvarpi. Svo mættum við í stúdíóinu og
36 VI KAN 6. TBL