Vikan - 05.02.1987, Blaðsíða 39

mér og öðrum. „Yes, sir,“ hikstaði ég einu
sinni enn og spurði hvort honum væri illa við
að ég svaraði á þennan hátt, ég væri óvanur
að umgangast konungborna. Hann sagði:
„K.allaðu mig bara það sem þú vilt, það er
þess vegna sem mér líkar við þig.“ Það var
þungu fargi af mér létt og ég andvarpaði:
„Thank you, sir.“ Síðar stóð til að ég kæmi
þangað aftur að skemmta en um það leyti var
ókyrrðin að brjótast út og fljótlega flýði keis-
araljölskyldan úr landi."
- Hvað geturðu sagt frá stjörnunum sem
þú starfaðir með á gömlu, góðu rokkárunum
í Bandaríkjunum?
„Ja, hvar skal byrja? Ég held ég byrji á
'Dionne Warwick því við erum nánast eins
og systkini. Við vorum hjá sama hljómplötu-
fyrirtæki og stuttu eftir að fyrsta lagið hennar
sló í gegn áttum við að koma fram á fjórum
skemmtunum sama daginn á Apollo Theatre
í New York. Þetta var í fyrsta sinn sem hún
kom fram á sviði og er ég kom inn í búnings-
herbergið hennar fyrir fyrstu sýninguna var
hún hræðilega taugaóstyrk og var að þamba
viskí. Ég bað hana í guðanna bænum að
hætta, hún þyrfti ekki á svonalöguðu að
halda, og inn fór hún. Fyrir næstu sýningu
kallaði hún mig inn til sín og sagðist ekki
ætla á sviðið aftur því hún hefði verið svo
taugaóstyrk að þegar hún opnaði munninn í
byrjun gerðist ekkert, það komu ekki út nein
hljóð. Svo seildist hún eftir flöskunni en ég
stoppaði hana og sagðist skyldi standa nálægt
henni, til hliðar við sviðið, og hún skyldi bara
horfa á mig geifla mig í framan meðan hún
syngi. Hún beit á agnið og stóð sig frábærlega
þaðan í frá. Það sem mér þótti svo sérstak-
Íega vænt um var að mörgum árum síðar, eða
fyrir þrem til fjórum árum, sagði hún í viðtals-
þætti hjá Johnny Carson að sá sem hefði
haft mesta þýðingu fyrir sig í starfinu væri
ég. Við höfum ekki sést í mörg ár en við höf-
unt alltaf samband. Við töluðum saman í síma
nýlega og þá kom upp sú hugmynd að hún
jafnvel syngi lög eftir mig inn á plötu.
Ég kynntist líka vel Johnny Mathis og það
var svolítið undarlegt að fyrst, er við unnum
saman, nikkaði hann bara eða hristi höfuðið
þegar ég talaði við hann. Svo kom í ljós að
umboðsmaðurinn hans hafði bannað honum
að tala ef margir heyrðu því hún vissi að það
myndi heyrast á því hvernig hann talaði að
hann var hommi. Hann talaði aldrei á milli
laga á sviði því þá hefðu stúlkurnar í salnum
uppgötvað sannleikann og á þessum tíma
mátti það ekki gerast.
Ég kynntist líka mjög mörgum listamönn-
um sem unnu hjá Tamla Motown hljómplötu-
fyrirtækinu. Það var sammerkt með þeim
næstum öllum að þeir höfðu byrjað á að
sendast, þrífa eða sækja kaffi handa hærra
settum í fyrirtækinu. Einn þeirra var Marvin
Gaye. Einu sinni, þegar ég kom þangað til
að ræða við Barry forstjóra, kallaði hann fjót-
lega á Marvin og bað hann að sækja kaffi
fyrir Mr. Hunt. „Sugar and cream, Mr.
Hunt?“ spurði Marvin - og það næsta sem
ég frétti af þeim náunga var að hann var
kominn á toppinn. Diana Ross var líka kaffi-
stúlka hjá þeim áður en Supremes urðu frægar
og eins var með Smokey Robertson. Sá sem
aldrei gekk þó í gegnum þetta var Stewie
Wonder. Smokey uppgötvaði Stewie aðeins
níu ára gamlan, en fjölskyldur þeirra þekkt-
ust mjög vel. Og þegar þeir hjá Tamla
Motown heyrðu í drengnum skynjuðu þeir
að hann var undrabarn, verðandi stórstjarna.
Þess vegna kom nafnið Wonder (undur). En
þetta var alls ekki út í hött hjá Barry og þeim,
þeir vissu hvað þeir voru að gera og þegar
þeir fundu að viðkomandi var tilbúinn að
gera eitthvað stórt fékk hann líka gott tæki-
færi. Allir sem störfuðu þarna voru eins og
ein fjölskylda og urðu að gefa af sér áður en
þeir fengu að njóta sín. Þannig hefur fyrirtæk-
ið líka orðið stórt og voldugt og listamennirnir
hafa ekki glatað auðmýktinni eða orðið
hrokafullir."
- Hver er minnisstæðasta persónan frá
þessum tíma?
„Það er óneitanlega Elvis Presley. Leiðir
okkar lágu nokkrum sinnum saman í gegnum
starfið. Eg hitti hann í fyrsta sinn er við kom-
um fram á sömu hljómleikum í Casino
Theatre í Toronto. Elvis var þá ekki orðinn
mjög þekktur en var nýbúinn að syngja Heart-
break Hotel inn á plötu. Mér fannst hann
stórkostlegur og langaði að hitta hann per-
sónulega svo ég barði að dyrum í búnings-
herbergi hans. Reyndar var búið vara mig
við, Elvis væri úr suðrinu og líkaði kannski
ekki sérstaklega við svertingja. Aðstoðarmað-
urinn opnaði og sagði að einn af svertingja-
strákunum væri kominn. Elvis sagði mér að
koma inn, sneri sér svo við, horfði á mig og
sagði sviplaust: „How are you doing?" Ég
sagði sem var, að mig langaði bara aðeins að
heilsa upp á hann sem einn úr hópnum og
af því mér fyndist hann frábær. Hann svaraði
að þegar hann yrði frægur skyldi hann muna
eftir mér...
Hann var einkennilega sterkur persónu-
leiki, hafði einhvern segulkraft, furðulegan
töframátt og það geislaði af honum strax á
þessum árum. Þetta fann maður hvort sem
maður sat fyrir framan hann eða horfði á
hann á sviði. Það fór ekkert á milli mála að
hann yrði sá stærsti. Elvis var og er óumdeil-
anlega konungur rokksins og það mun enginn
geta tekið hans sæti. Ég tók verulega nærri
mér þegar hann dó.. .það var sárt.“
6. TBL VI KAN 39