Vikan - 05.02.1987, Page 54

Sakamálasaga eftir Peter Godfrey
benti henni. Hún sagði frá samtali sínu við
frú Perry og hvers vegna hún leit inn um
gluggann.
„Mér skilst að klukkuna hafi vantað tíu
mínútur í eitt?“
„Já.“
„Það hefur væntanlega verið áfall fyrir yður
að sjá vinnuveitanda yðar myrtan á svo
hroðalegan hátt?“
„Að sjálfsögðu.“
„Fóruð þér inn til að kanna hvort hún
væri örugglega látin?“
„Það var óþarfi, ég sé hvenær fólk er látið
og það var enginn möguleiki á því að hún
væri á lífi.“
„Ég skil,“ sagði Joubert og bætti síðan við
eins og fyrir tilviljun: „ .. .og þér hötuðuð
hana náttúrlega líka?“
Villiers sat teinrétt: „Að sjálfsögðu hataði
ég hana. Það verður seint sagt að hún hafi
verið viðkunnanleg manneskja en ég drap
hana ekki ef það er það sem þér eruð að
segja. Mér líkar ekki hvernig þér sögðuð þetta
og ekki veit ég hvernig þér komust að því að
við rifumst oft en ég var ekki sú eina sem hún
átti í illdeilum við og ég get ekki ímyndað
mér að það réttlæti á nokkurn hátt grun yðar
hvað mig varðar.“
„Ekki það?“ sagði Joubert. „Gjörið svo vel
að upplýsa hvernig stóð á því að þér lituð inn
um gluggann þegar klukkuna vantaði tíu mín-
útur í eitt og sáuð að Henshaw hafði verið
myrt en þér hringduð ekki í Patterson lækni
fyrr en kortér yfir eitt?“
Hjúkrunarkonan var mjög spennt: „Ég
heyri á öllu að þér vitið lítið um hvernig lífið
gengur fyrir sig á geðsjúkrahúsum. Grundvall-
arreglan, sem við vinnum eftir, er sú að æsa
ekki sjúklingana upp undir nokkrum kring-
umstæðum. Ég fylgdi þeirri reglu og fór því
með frú Perry í matsalinn og kom öllum sjúkl-
ingunum að borðunum og kom þeim af stað
með matinn, að því búnu fór ég í símann.
Mér bar auðvitað að láta lögregluna vita taf-
arlaust en það var líka skylda mín að æsa
ekki sjúklingana sem voru í minni umsjá. Ef
ég hef brotið af mér þykir mér fyrir því.“
„En frú Perry hlýtur að hafa verið orðin
allæst?“
„Nei, alls ekki, að minnsta kosti ekki á
þann hátt sem þér eigið við. Hún var fyrst
og fremst að hugsa um týndu nálina sem hún
hafði nú fundið. Staðsetning hennar skipti
ekki máli.“
Joubert kinkaði kolli til Johnsons sem lok-
aði vasabókinni sem hann hafði verið að
skrifa í og stakk henni í vasann. Villiers varð
undrandi.
„Ætlið þér ekki að spyrja mig meira?“
spurði hún.
„Ekki að svo stöddu,“ sagði Joubert. „Nú
ætlum við að skoða sjúkrahúsið og sjúkling-
ana. Getið þér náð í Patterson og komið síðan
með okkur?“
McGregor notaði tækifærið til að komast
í burt: „Ég er ekki sálfræðingur," sagði hann,
„og ég þarf að kryfja lík þannig að ef ykkur
er sama þá fæ ég bifreiðina lánaða og sendi
hana svo aftur til ykkar. Þegar líkbíllinn kem-
ur sýnið þeim þá hvar líkið er.“
Hann kvaddi ekki aðeins lögreglumennina
heldur einnig Patterson lækni og hjúkrunar-
konuna sem komu inn um aðrar dyr í þann
mund.
„Ef þér hafið ekkert á móti því þá ætla ég
að fylgja hefðbundinni áætlun," sagði Patter-
son. „Fyrst förum við til frú Perry. Það er
hún sem átti morðvopnið, hún er með of-
sóknaræði og telur alla á móti sér. Hún er
af góðum ættum, rétt eins og aðrir sjúklingar
hérna. Hún hefur þjáðst af sjúkdómi sínum
allt frá því að eiginmaður hennar yfirgaf
hana.“
Allt þetta sagði hann meðan hann teymdi
þá eftir ganginum. Að lokum bankaði hann
á dyr sem hann síðan opnaði án þess að vera
sagt að koma inn.
Frú Perry leit upp með æðisglampa í aug-
um. „ O læknir,“ sagði hún. „Þetta var ekki
mér að kenna, það er alveg satt. Það kenna
mér allir um þetta, ég veit það, en það gerð-
ist óvart.“
„Hvað gerðist óvart, frú Perry?“
„Að sjúklingurinn skyldi deyja á skurðar-
borðinu. Það var ekki mér að kenna, skurð-
hnífurinn bara rann til.“
„Við vitum að það var ekki yður að kenna,
frú Perry. Mér skilst að þér hafið góðar frétt-
ir handa mér og þér hafið fundið nálina sem
þér týnduð?“
Frú Perry iðaði af örvæntingu: „Ó, nei,
læknir góður. Ég hélt ég hefði fundið hana
en svo kom í ljós að Henshaw yfirhjúkrunar-
kona hafði náð henni og hún vill ekki láta
mig hafa hana. Hún gaf mér illt auga, ég veit
að hún hatar mig.“
Patterson læknir gaf lögreglumönnunum
merki' og þeir létu sig hverfa út um dyrnar.
Þeir heyrðu kjökrið í frú Perry og óminn af
hughreystingum læknisins.
„Næst er fröken Brett,“ sagði Patterson.
„Ég veit ekki hvernig ég á að lýsa sjúkdómi
hennar. Hún er mjög eðlileg, nema hvað hún
hefur ákveðinn hlut á heilanum. Þegar hún
var ung stúlka mun hún hafa misst af mikil-
vægu stefnumóti vegna þess að klukkan
hennar var vitlaus og síðan hefur hún eytt
dögunum í að kanna hvort klukkurnar séu
ekki örugglega réttar. Þið getið yfirheyrt hana
sjálfir ef þið viljið.“
Hann vísaði þeim inn í herbergi og kynnti
þá fyrir fröken Brett. Joubert sá að hún byrj-
aði á að gjóa augunum á úrið hans og síðan
á klukkuna á veggnum yfir snyrtiborðinu.
Honum létti þegar hann sá að báðar sýndu
sama tíma.
„Munið þér hvað þér gerðuð í morgun,
fröken Brett?“ spurði Joubert.
„Já, ég var önnum kafin.“
„Sáuð þér Henshaw fara inn á skrifstofuna
sína?“
„Já, það var klukkan hálfellefu.“
„Sáuð þér einhvem annan fara inn á skrif-
stofuna?"
„Nei, ég þurfti að fara og athuga hinar
klukkurnar.“
„Komuð þér svo aftur þangað?“
„Já, rétt áður en hádegisskotinu var hleypt
af. Þetta var allt saman vitlaust í dag. Þeir
skutu á vitlausum tíma. Ég varð að breyta
öllum klukkunum í húsinu. Hádegismaturinn
var alltof seint, ég er að velta því fyrir mér
hvað var að.“
„Ja, ekki get ég ímyndað mér það,“ sagði
Joubert.
Hann hafði greinilega gefist upp á að tala
við hana en bætti þó við: „Þakka yður fyrir
og verið þér sælar.“
„Yður gengur miklu betur en mér,“ sagði
hann við Patterson. „Ég læt yður um afgang-
inn. Ég heid þó út frá því sem hún sagði
núna áðan að hún hafi ekki skapgerð morð-
ingja.“
Patterson leit á Villiers hjúkrunarkonu og
brosti: „Það vill þó svo til, lögregluforingi,
að fröken Brett er eini sjúklingurinn okkar
sem sýnt hefur tilhneigingu til ofbeldis. Það
var í síðustu viku. Hún var ekki í herberginu
sínu þegar við fórum á stofugang. Hún hefur
líklega verið að athuga klukkur einhvers stað-
ar og þegar hún kom spurði Henshaw á sinn
ruddalega hátt hvers vegna hún væri sein.
Fröken Brett varð óð og ég er viss um að hún
hefði kálað Henshaw ef við Villiers hefðum
ekki gripið í taumana."
Hann staðnæmdist fyrir utan þriðju dyrn-
ar: „Ég er hræddur um að við fáum lítið út
úr þessum sjúklingi. Fræðilega nafnið á sjúk-
dómi hennar er fótablæti. Einu tilfmningarn-
ar, sem hún er fær um að sýna, eru gagnvart
fótum og skófatnaði. Þetta er dálítið flókið
en trúlega er þetta einhvers konar trúarof-
stæki.“
Hann opnaði.
Frú Fenwick kraup við gluggann í öllu sínu
veldi. Hún var bæði feit, stór og grófgerð og
það var æðisglampi í augunum. Hún góndi á
skópar sem stóð í glugganum og bærði varirn-
ar án þess að orðaskil heyrðust. Hún var
greinilega að tala við skóna. Rétt áður en hún
reis á fætur heyrði Joubert sér til hrellingar
að hún sagði: „Amen.“
Patterson spurði hana út úr en svörin voru
ógreinileg og merkingarlaus. Hún hafði ekki
augun af fótum þeirra. Allt í einu byrjaði
Villiers hjúkrunarkona að skjálfa og kippti í
handlegginn á Joubert: „Þarna í gluggakist-
unni eru skór Henshaw yfirhjúkrunarkonu.
Hún var í þeim í morgun.“
„Segið mér, frú Fenwick, hvar fenguð þér
þessa skó þarna í glugganum?" spurði hann
hvasst.
Nú fyrst virtist hún með á nótunum. „Þeir
komu,“ sagði hún. „Það var kraftaverk, þeir
komu í sársauka af eldi og glampandi stáli.
Látum oss biðja.“
Hún lagðist aftur á hnén og Patterson yppti
öxlum. Þau fóru út úr herberginu og upp á
loft.
Patterson spurði frú Kemp hvað hún hefði
54 VIKAN 5 TBL