Vikan - 23.07.1987, Qupperneq 39

r-
Við Islendingar eig-
um að auka kvótann
afflóttamönnum.
Ur leikritinu Kátlegar kvonbænir sem Herranótt sýndi. Á myndinni eru, talið frá vinstri, Jón
E. Ragnarsson, Hólmfriður Arnadóttir og Ólafur.
örlítið flókin. Við erum nefnilega bæði tvígift. Við
giftinguna lögðum við svo i púkk þvi við áttum
bæði tvö böm af fyrra hjónabandi. Á tímabili
voru því fimm böm á heimilinu."
Að sögn Ólafs hefur oft verið erfitt að sam-
ræma störf læknis, maka og föður. „Því er ekki
að neita að starf mitt hefur að nokkm komið
Nú er ég soddan fé-
lagsmálaskunkur.
niður á fjölskyldunni," segir hann. „Hún hefur
þurft að leggja mikið á sig fyrir mig, meðal ann-
ars þurft að sætta sig við þennan langa og oft
óskipulagða vinnutíma minn."
Mér verður litið á rafmagnsklukku sem hangir
á einum veggnum; hún er langt gengin í sex. Það
er kominn timi til að kveðja. Við Ölafur sátum
og röbbuðum saman í rúmar tvær klukkustund-
ir. En á þessum hundrað og tuttugu mínútum
flugum við á vængjum hugans. Ferðin hófst í
Austurríki, lá gegnum Þýskaland til Danmerkur
og íslands. Þaðan héldum við svo til víðfeðmra
slétta Vesjurheims, með viðkomu á tunglinu, og
endum í Álftamýrinni. Ólafur lætur þetta þó ekki
nægja í dag. Strax að lokinni vinnu verður stefnan
tekin austur á Þingvöll þar sem skóflan, moldin
og plöntumar bíða hans.
að íslendingar ættu að taka við fleira fólki. „Já,
mér fmnst Islendingar hafa rækt þessa skyldu sína
í samfélagi þjóðanna slælega. Við megum auka
kvótann af flóttamönnum; réttara sagt við eigum
að gera það.“
Og hann heldur áfram: „Ef þjóð vill vera þátt-
takandi í þessum litla heimi sem heitir jörð verður
hún að taka á sig vissar skyldur og ég tel að einn
daginn verði skírskotað svo kröftuglega til skyld-
unnar um að jafna metin milli ríkra og fátækra
þjóða - ofTjölgunarþjóða og svo hinna sem stöð-
ugt verða fámennari - að það geti farið svo að
ef við bregðumst ekki sjálf við vanda flóttamanna
neyðumst við til þess að gera það og þá á öðmm
forsendum en ella."
Nú rekur Ólafur læknastofu í Heilsugæslunni,
Álftamýri 5. Við ræðum örlítið um störf hans og
þátttöku í félagsmálum. „Ég hef verið mikill félags-
málaskunkur að undanfömu. Ég er formaður
Félags íslenskra heimilislækna en ætla að hætta
því bráðlega." Nú ætlar hann „bara" að vera
læknir.
„Ég held “ segir Ólafur, „að það sé hreinlega
orðið meira en nóg að vera bara læknir, ég tel
þetta með erilsamari störfum. Það er svo merki-
íegt að það er eins og álagið aukist með árunum.
í upphafi hélt ég að þetta yrði einmitt svo rólegt
og þægilegt þegar maður kæmist á efri árin. Þetta
reyndist vera alger misskilningur; þegar maður er
kominn í betra samband við sitt fólk leitar það
til manns með mun fleiri vandamál en áður og
það verður afslappaðra.“
Ólafur segist stundum þurfa að taka sjálfum
sér tak og líta á sjúklinga svolítið ferskari augum.
„Manni hættir nefnilega til,“ segir hann, „að setja
allar umkvartanir og einkenni undir sama hatt-
inn. Þvi verð ég með vissu millibili að líta á
sjúklinginn eins og hann væri að koma í fyrsta
skipti."
- Á læknirinn einhver önnur áhugamál en vinn-
una?
„Þau eru nú fá,“ svarar Ólafur. „Að vísu er
ég ekki í rónni á sumrin fyrr en ég er kominn upp
í sumarbústaðinn minn sem er við Þingvallavatn.
Þetta var upphaflega hinn mesti koft sem varð
að dubba upp og lagfæra. Nú orðið dunda ég
þama aðallega í garðinum; ég fæ mikið kikk út
úr því að standa á kaft í mold, grafa stærðar
holur, bera áburð og vökva plöntukrilin. Svo fyll-
ir maður sig af fersku lofti þama upp frá og nýtur
þess að vera í faðmi fjölskyldunnar."
Hlutverk Ólafs em mörg. Við höfum þegar séð
hann sem lækni og leikara, flóttamann og félags-
málaskunk. Eitt hlutverk hefur þó farið framhjá
okkur sem vert er að athuga betur; fjölskyldufaðir-
inn Ólafur Mixa.
„Konan mín heitir Kristín Þorsteinsdóttir,“ seg-
ir Ólafur, „og við eigum eina dóttur sem er sjö
ára gömul. Annars em fjölskyldumál okkar hjóna
30. TBL VIKAN 39