Vikan - 23.07.1987, Síða 53

- Þakka þér fyrir, ég reyni að vera fljótur,
áttu nokkuð von á gestum?
Hún starði á hann með hneykslun í svipn-
um.
- Þú veist það jafnvel og ég að hingað
kemur enginn.
Hann sá eftir að hafa spurt.
- Eru fötin mín enn á sama stað?
Hún þagði. Hann beið.
- Nei, ég setti þau í poka og fór með hann
niður í geymslu.
- Helvítis belja geturðu verið! Þú hefðir
nú getað beðið aðeins með það.
- Þú ræður engu hér lengur. mér er alveg
sama hvað þú segir. Þetta drasl þitt er niðri
í geymslu. Taktu það og komdu þér svo út.
Hann hafði hlaupið á sig. Börnin horfðu á
þau og hann fann spennuna vaxa innra með
sér. Hann mátti ekki missa svona stjórn á
sér. Ætlaði þetta að enda í einhverri vitleysu
enn einu sinni? Það mátti alls ekki ske. Það
ruglaði hann í ríminu hvað hún var djöfull
róleg og yfirveguð. Hann yrði að snúa sig út
úr þessu.
- Má ég þá fara niður og ná í það sem
mig vantar?
- Já, gerðu það.
Hún kveikti á sjónvarpinu.
Hann var dágóða stund að finna fötin sín
en að lokum tókst það. Gamlir gönguskór
og ullarsokkar. Það var gott að skipta um.
Hún var að tala í símann og lét sem hún tæki
ekki eftir honum þegar hann kom upp aftur.
Hann gekk inn í stofuna og settist. Ætti hann
að reyna að tala eitthvað meira við hana?
Kannski væri best að koma sér burt sem
fyrst? Hann heyrði að hún gekk inn i eld-
húsið og lét renna í vaskinn. Það heyrðist
glamur í diskurn og hnífapörum.
- Hva, ertu hér enn, ég hélt að þú værir
farinn fyrir löngu?
Hún var komin aftur inn í stofuna. Forðað-
ist að líta í augun á honum en einblíndi á
sjónvarpið. Hann stóð upp. Um leið hringdi
dyrabjallan og hún fór fram. Hann heyrði
mannamál. Hann heyrði að það voru karl-
menn.
Hann mætti þeim í dyrunum, tveim lög-
reglumönnum í fullum skrúða. Þeir voru
alvarlegir á svipinn og báðu hann að setjast
niður. Hún sást hvergi og ekki börnin heldur.
Djöfulsins djöfull. Hann hefði getað sagt sér
þetta sjálfur. Nú sat hann í gildrunni eins og
rotta. Hann gat ekki hugsað sér að eyða nótt-
inni í Steininum. Hann yrði að reyna að hafa
þá góða, þá myndu þeir leyfa honum að fara.
Hann virti þá fyrir sér. Annar þeirra var eldri
maður, frekar meinlaus að sjá. Hinn var ung-
ur og hann þekkti týpuna strax, einn af þeim
sem eru ólmir í að sýna vald sitt. Hann fyrir-
Ieit þá af öllu hjarta. Hann varð að fara
varlega, ekki æsa hann upp. ekki gefa honum
ástæðu.
- Hvenær ætlarðu að hætta að ónáða kon-
una þína? Er ekki nóg komið, það var búið
að banna þér að koma hingað?
Föðurlegur svipur þess gamla fór illa við
svartan búninginn.
- Ég á allt draslið mitt hérna, ég varð að
koma til að skipta um föt. Er það ekki í lagi?
- Hvaðan varstu að koma?
Sá ungi hvessti á hann augun.
- Hvaðan var ég að koma? Kemur það
eitthvað málinu við? Mig vantaði bara fötin
mín.
- Hvar heldurðu til?
- Hvers konar spurningar eru þetta, hef ég
gert eitthvað af mér?
Hann var orðinn gramur, þeir vissu fullvel
um allar aðstæður hans.
- Áttu engan fastan samastað?
- Ég sé ekki að ykkur komi það andskoti
mikið við. Ég er búinn að fá nóg af þessu,
ég þarf að komast aftur í bæinn.
- Hvar verðurðu í nótt?
- Þú verður að koma með okkur niður á
stöð.
- Til hvers? Ég er ekki einu sinni fullur.
- Ég veit það ekki, varðstjórinn vill hafa
tal af þér.
- En ég hef bara ekkert við hann að tala.
- Þú kemur með okkur með góðu eða illu.
Sá ungi gekk skrefi nær honum.
Hann gerði úrslitatilraun. Hann myndi
missa stjórn á sér ef þetta héldi svona áfram.
Var það það sem þeir vildu?
- Getið þið ómögulega skilið að ég hef
ekkert brotið af mér? Ég er ekki fullur, ekki
með læti og vil bara komast út héðan í friði
og sem fyrst.
- Bíddu hérna rólegur, ég ætla að hringja
niður á stöð.
Sá gamli fór fram.
Sá ungi gekk að honum og beygði sig yfir
hann, tók með annarri hendinni í hálsmálið
á skyrtunni og sneri upp á.
- Svona aumingja eins og þig á að loka
inni, það eru alltaf einhver vandræði með þig
og þína líka.
Hann reyndi að losa sig. Sá gamli gekk inn
í stofuna og í sömu andrá losnaði takið. Hann
leit upp og sá andlitið á þeim unga uppblásið
af heift. Guð, hvað hann hataði þá mikið.
Einhvern tíma mundi hann kannski ná sér
niðri á þeim.
- Þú kemur með okkur niður eftir.
Sá gamli var nú orðinn valdsmannslegur.
- Þú ræður hvort þú kemur með góðu eða
við berum þig.
Sá ungi leit á hann sigri hrósandi.
Hann gat ekki skilið hvers vegna þeir vildu
endilega fá hann niður á stöð, var það svona
mikill glæpur að fara í þurrt á lappirnar?
- Okei, ég kem með góðu.
Heimilisfólkið var hvergi sjáanlegt þegar
hann gekk út úr stofunni, framhjá eldhúsinu
og fram ganginn. Sá ungi ýtti sífellt í bakið á
honum.
- Áfram með þig.
Nokkur börn voru að leika sér í fremri
ganginum. Þau hættu andartak og gláptu.
Honum sýndist sonur sinn vera eitt þeirra.
Hann vonaði að sér hefði missýnst.
Þeir voru komnir að bílnum. Þeir opnuðu
afturdyrnar og ýttu honurn inn. Hurðin skellt-
ist aftur og nú varð ekki aftur snúið. Hefði
hann átt að reyna að hlaupa? Nei, hann hafði
enga krafta til þess. Þeir óku greitt og brátt
var stansað við lögreglustöðina, bakdyrameg-
in. Þeir fóru með hann upp í lyftunni. Sá
ungi potaði í bakið á honum. Lyftan stöðvað-
ist og þeir komu inn á ganginn þar sem
L
30. TBL VIKAN 53