Vikan - 23.02.1989, Síða 17

skal vökva
sem vitað var að við hefðum
verið og þegið veitingar. Varð
þetta venjulegast til að okkur
var veitt óspart og boðið aftur
og aftur.
Það varð því að smátt og
smátt kynntumst við Rósabæn-
um og íbúum hans betur.
Einnig bjargaði það miklu í fá-
sinninu áð við komumst í
kynni við gistiheimili eða pen-
sjonat þar sem hægt var að fá
sterkt öl ef ekki var látið mikið
á því bera að slíkar veitingar
hefðu verið veittar.
Nutum við þess óspart að
heimsækja ýmsa þá sem við
kynntumst í Verftinu og þess á
milli að fara á pensjonatið og
renna úr nokkrum glösum af
sterku Hansa-öli fyrir svefhinn.
Konuleysi hrjáði okkur ekki
mikið en þó var ekki laust við
að á það væri minnst á öðru
eða þriðja glasi þegar við sát-
um á pensjonatinu og teyguð-
um Hansa-ölið, að gæði Guðs
væru mikil svo að lítið vantaði
á annað en kvennakynni, þó
ekki væri nema einstaka
sinnum.
>»
Ieitt sinn þegar við sátum
yfir ölinu í pensjonatinu
trúði Gvendur mér fyrir því að
hann væri farinn að renna hýru
auga til piparjómfrúar nokk-
urrar sem vann á skrifstofu
Verftsins. Hún var reyndar tal-
in vera einn af eigendum
Verftsins. Verftið var nefnilega
erfðagóss og voru því eigend-
urnir nú tveir bræður og svo
systir þeirra jómfrúin. Hún var
reyndar kölluð jómfrú dags
daglega þegar hún sjálf heyrði
ekki til enda var það fullyrt að
hún hefði ekki verið við karl-
mann kennd. í einu húsi sem
við heimsóttum var okkur að
vísu tjáð af húsmóðurinni að
jómfrúin hefði orðið fyrir ást-
arsorg þegar hún var ung. Það
var á skólaárum í útlöndum.
En í Rósabænum var ekki til
þess vitað að hún renndi hýru
auga til nokkurs karlmanns og
enginn hafði fengið svo mikið
sem að snerta hana. En þetta
með ástarsorgina er ekki selt
dýrar en það er keypt.
Jómfrúin bjó alein í stóru
tvílyftu timburhúsi sem var
erfðagóss eins og Verftið og
það stóð við hliðið niður að
Verftinu og við gengum þar
um eins og allir aðrir. Jómfrúin
átti sér fá áhugamál að því er
vitað var, annað en rækta garð-
inn sinn sem var stór og þar
voru rósarunnarnir í öndvegi.
Gvendur velti mikið vöng-
um yfir því hvernig hann gæti
komist í kynni við jómffúna.
Hann reyndi margsinnis að
brydda upp á samræðum á
skrifstofunni í Verftinu, en þar
var svo mikill ys og þys að í
hvert skipti sem þetta virtist
vera að takast, þá kom einhver
og truflaði.
Gvendur bölvaði mikið yfir
þessum óförum sínum og vissi
ekki hvernig taka ætti á mál-
inu. Hann taldi sig slyngan í
mannlegum samskiptum, var
mikill selskapshrókur, en nú
var eins og skorti dýr ráð.
Með ítrustu gætni hélt
Gvendur uppi spurnum um
jómfrúna, hvort hún væri ekki
í einhvers konar félagslífi sem
hægt væri þá að stunda lika til
að koma á frekari kynnum.
Hann var reiðubúinn að ganga
í hvaða félagsskap sem væri.
En ekki varð það til ráða því
eina félagslíflð sem jómfrúin
virtist taka þátt í var kvenna-
kór. Varla gat Gvendur vænst
þess að vera tekinn inn í þann
félagsskap.
Gvendur komst að því að
jómfrúin kæmi nálega aldrei
fram á mannamótum nema á
þjóðhátíðardaginn 17. maí
þegar kvennakórinn tók þátt í
skrúðgöngunni en þá gekk
jómffúin i fararbroddi sem
fánaberi, skrýdd norskum
þjóðbúningi. Fór mikið orð af
jómffúnni í þessu hlutverki.
Gvendi þótti staðan í málinu
bölvanleg og ræddi títt hugs-
anlega möguleika þegar við
sátum yfir Hansa-ölinu í pen-
sjonatinu. Það hagaði svo til að
það var um tuttugu mínútna
gangur frá pensjonatinu og um
borð í Rauða Rút, þar sem
hann var í Verftinu. Leiðin lá
alltaf framhjá húsi jómfrúar-
innar og ég veit ekki hvort það
var alltaf af tilviljun að ölið eða
bruggið eftir atvikum, sagði að
jafnaði til sín um það leyti sem
við gengum framhjá. Við piss-
uðum því gjarnan í skugganum
af stærsta rósarunnanum rétt
við tröppurnar og horfðum á
meðan með andakt upp í
gluggana á húsgaflinum. En
aldrei sást jómfrúnni svo mik-
ið sem bregða fýrir og aldrei
var einu sinni glæta í gluggun-
um. Líklega færi hún venjulega
snemma að sofa, blessunin. Líf-
erni jómffúarinnar var Gvendi
hin mesta ráðgáta.
Dvöl okkar í Rósabænum
var orðin hartnær tveir
mánuðir og kvöldpissur okkar
í rósarunna jómffúarinnar því
æði margar. Vorið var í nánd
og gróðurinn sagði til sín.
Við vorum orðnir svo fast-
grónir í bæjarlífinu í Rósabæn-
um að við vorum farnir að lesa
lókalblöðin reglulega til að
fýlgjast með því sem fram fór.
Við vorum meira að segja bún-
ir að taka þátt í einni jarðarför
þegar einn besti borgari bæjar-
ins dó. Við syrgðum hann að
sjálfsögðu fölskvalaust ekki
síður en aðrir.
Við vorum í hinu daglega
eftirliti í Verftinu einn morg-
uninn þegar víðlesnasta lókal-
blaðið barst okkur í hendur.
Fyrirsögn flannaði yflr forsíð-
una með stríðsfféttaletri:
„Várets förste roser“, en það
þykir alltaf tíðindum sæta þeg-
ar fýrstu rósirnar springa út
á vorin í Rósabænum. Reynd-
ar var um þetta nokkur sam-
keppni hjá garðeigendum. Mér
þótti þetta nú ekki merkilegar
fféttir við fyrsta yfirlestur en
svo vakti myndin sem fýlgdi
með greininni athygli mína.
Runninn og húsgaflinn komu
mér eitthvað kunnuglega fýrir
sjónir. Ég rétti Gvendi stóra
blaðið og hann rak í rogastans
þegar hann las að rósir jóm-
frúarinnar hefðu sprungið út
tveimur vikum fyrr en venju-
Iega. Rósirnar voru svo sannar-
lega fallegar og gróskumiklar
að sjá á myndinni. f viðtali sem
blaðamaður átti við jómfrúna
sagðist hún ekki hafa brugðið
út af fyrri venjum í rósarækt-
inni, en annars hefði þessi
runni verið einstaklega grósku-
mikill í ár, án þess að hún hefði
sýnt honum neitt meiri alúð
en hinum runnunum í garðin-
um. Kannski hefði hún talað
ögn meira við hann en hina
runnana að þessu sinni, taldi
hún.
Gvendur las greinina einu
sinni enn. — Þarna sérðu hvort
maður kemur ekki lífi í hlut-
ina. Og svo hélt hann langan
lestur um að á sama hátt gæti
hann kvikkað upp á jómffúna
ef hann bara kæmist í færi við
hana. En það tækifæri gafst
aldrei, því nú var langt liðið á
viðgerðina og brátt yrði við
annan veiðiskap að fást á fs-
landsmiðum.
Það hvarflaði að Gvendi að
vekja athygli jómfrúarinnar á
því að hún hefði notið dyggrar
aðstoðar við rósaræktina og
nota það sem átyllu til frekari
kynna. En aldrei þessu vant
brást kempunni kjarkur.
Ég lofaði Gvendi að ég
skyldi skrifa jómfrúnni eftir að
heim væri komið og tjá henni
að okkur og Hansaölinu bæri
örlítill heiður af því hve vel
hefði til tekist við rósaræktina.
Hver veit nema hún yrði okkur
Gvendi þakklát og við kæmum
okkur í mjúkinn þó vík yrði á
milli vina. En það varð aldrei af
þessum bréfaskriftum hjá mér
svo jómfrúin er enn ósnortin
af okkur Gvendi stóra.
Það má segja að ég hafi víða
komið við. Það eru sko engar
ýkjur. □