Vikan - 04.05.1989, Blaðsíða 42

5MA5AC5A
Pað var gefið mál, að kona eins og
k Sally Prentice mundi fyrr eða
* síðar birtast í rólegu og reglu-
sömu lífi Antonys Blackstones. Það
var ekkert nema tímaspursmál. Það voru
fáir sem höfðu eins mikla þörf fyrir hress-
andi lost og hann. En það hafði hann sjálf-
ur auðvitað ekki hugmynd um.
Antony gat sagt nákvæmlega fyrir, hvað
hann mundi gera á hverri stund dagsins.
Það höfðu frænkur hans, Charlotta og Sop-
hia, séð um. Þær höfðu nefhilega alið hann
upp. Nú var Antony orðinn þrjátíu ára,
hár, dökkhærður og laglegur, góður við
gamlar konur, smábörn og álíka spennandi
og hörð brauðskorpa. Það hefði verið þörf
fyrir konu eins og Sally í lífi hans mörgum
árum fyrr.
Án þess að renna grun í, að þýðingar-
mesta augnablik lífs hans væri í nánd, opn-
aði hann hurðina að leiguhúsinu, þar sem
hann hafði búið frá því hann fór frá Sel-
mouth og frænkunum. Hann hélt á skjala-
töskunni í annarri hendi og regnhlífinni í
hinni og algjör lognmolla ríkti í huga hans.
Hann lokaði vandlega hurðinni á eftir sér
og sneri sér við til að fara upp stigann að
íbúðinni á annarri hæð.
Á sömu stundu kom Sally Prentice þjót-
andi fyrir bogann á stiganum, í peysu og
víðu pilsi, í háhæluðum skóm. Hún hrasaði
í fjórðu tröppu ofan frá og valt niður það
sem eftir var stigans. Hlægilega lítil taska
og stór hlaði af vikublöðum þeyttist í
allar áttir og lenti á gólfinu fyrir framan
fætur hans og Sally lenti beint í fanginu á
honum.
Þar sem Antony var einn metri og átta-
tíu og fimm sm á sokkaleistunum og hafði
vel útilátna vöðva á réttum stöðum, og
Sally var grönn stúlka, tæplega einn og
sextíu á hæð, var engin hætta á að hann
Róleg
prýdd
slasaðist við áreksturinn. Hann steig að-
eins eitt skref aftur á bak, þandi vöðvana
og þrýsti ungu stúlkunni að breiðum
barmi sínum. Stutta, örlagaþrungna stund
hélt hann henni í faðmi sínum, en svo reif
hún sig lausa og féll á kné fyrir framan
hann og kallaði eyðilögð: Æ, nei, æ nei!
Antony stóð eins og negldur við gólfið,
umvafinn sætum rósailmi, og starði ffá sér
numinn á gyllta lokka og töfrandi hnakka,
sem minnti hann á nýþvegið ungbarn.
— Þetta var hræðilegt, hélt þessi óham-
ingjusama rödd áfram. — Öll blöðin mín og
taskan...
Frú Mortimer, forstöðukona leiguhúss-
ins kom út úr skrifstofu sinni. - Fröken
Prentice, hvað hefúr komið fyrir?
Nu var Antony
orðinn þrjátíu ára, hár
dökkhærður og laglegur, og
góður við gamlar konur,
smábörn og álíka spennandi
og hörð brauðskorpa.
— Ég hrasaði í stiganum, svaraði Sally
hratt — og þessi herra tók á móti mér. Hún
brosti sólskinsbrosi til Antonys og hann
sundlaði. — Og ég, sem var með þrjá vara-
liti og tvær púðurdósir, héft hún móð
áfram, — en það fór auðvitað allt úr tösk-
unni minni. Ég hafði auðvitað gleymt að
loka henni.
— Fröken Prentice, sagði frú Mortimer
kuldalega, — þetta er herra Blackstone,
einn af elstu leigendunum okkar. Hún
sneri sér að Antony með afsökunarsvip. —
Fröken Prentice, útskýrði hún, — er nýflutt
hér inn. Hún býr á fýrstu hæð. Fröken
Prentice er listamaður.
Sally brosti aftur til Antonys. - Ég teikna
myndir með smásögum. Það er ákaflega
skemmtilegt... Henni varð litið á stóru
klukkuna yfir öxl Antonys. — Drottinn
minn dýri! Er klukkan orðin svona margt?
Ég verð að þjóta. Ég biðst innilega afsök-
unar á þessu. Bless!
Hún hvarf út úr ganginum með blöðin í
annarri hendi og sveiflaði töskunni með
hinni. Antony gekk hægt upp stigann að
íbúð sinni.
Þegar hann var kominn inn, hallaði
hann sér upp að veggnum og dró djúpt
andann. Þannig gekk þetta fyrir sig, hugs-
aði hann. Eins og þruma úr heiðskíru lofti.
Maður opnaði hurð og þar var hún — h ú n,
sú eina. Hún var sjálfsagt að fara út með
einhverjum öðrum manni. Og hér stóð
hann og gerði ekki einu sinni tilraun til að
hindra það.
Hann var kominn hálfa leið niður
stigann, þegar heilbrigð skynsemi fékk aft-
ur yfirhöndina. Þetta var ekki rétti tíminn
til að hlaupa á eftir fröken Prentice og
segja henni, að hún væri eina konan í lífi
hans. Hægt gekk hann aftur inn til sín, sett-
ist í besta stólinn sinn og reyndi að hugsa
skýrt.
Honum varð skyndilega ljóst, að hann
hafði ekki sagt orð við hana. Það fyrsta,
sem hann varð að gera á morgun, var að
kynnast henni nánar.
Hann fór á fætur í grárri morgunskím-
unni, læddist niður stigann og las á nafh-
spjaldið á dyrunum hjá henni.
Sally, hugsaði hann í leiðslu. Það var
miklu fallegra nafn en t.d. Sophia eða
Charlotta...
Hann læddist varlega upp stigann aftur
og byrjaði eins og í draumi að steikja sér
egg. En allt í einu hrökk hann upp við
högg frá hæðinni fýrir neðan, hæðinni,
sem Sally bjó á. Antony gaf sér rétt tíma til
að slökkva á suðuplötunni áður en hann
þaut niður stigann. Hann stansaði fyrir
utan dyrnar hjá Sally. Það heyrðist ekkert
hljóð innan ffá.
Hann ýtti varlega á dyrnar og fann að
þær voru ekki læstar og gekk inn. Þarna sat
Sally á miðju gólfi starði illilega á einhvern
hlut, sem minnti á körfú úti i einu horn-
inu. Hún hafði augsýnilega verið að reyna
að festa þetta á rafmagnsperuna í loftinu.
— Ég er búin að eyðileggja gamla
skerminn, sagði Sally hálfgrátandi, — og
mér tekst ekki að festa þann nýja á, sem ég
keypti. Frú Mortimer verður bálill.
— I.eyfið mér að hjálpa yður, sagði Ant-
ony fljótt. Hann hljóp til hennar og hjálp-
aði henni að standa á fætur. Síðan teygði
hann sig upp og festi nýja lampaskerminn,
og dyggðum
eiginkona
40 VIKAN 9. TBL. 1989