Vikan - 04.05.1989, Blaðsíða 43

5MA5AGA
eins og hann hefði ekki gert annað allt sitt
líf.
— Kærar þakkir, sagði Sally. - Þetta var
afskaplega fallegt af yður.
Það var fyrst þegar hann var kominn
upp til sín, að honum varð ljóst, að hann
hafði látið gullið tækifæri ónotað. Hann
hefði þó getað sagt eitthvað...
Antony var annars hugar á skrifstofunni
daginn eftir. Það var svo áberandi, að
vinnufélagar hans tóku eftir því, og einn
þeirra, Tom Carrington spurði hann hrein-
skilnislega: — Jæja, gamli vinur, hvað heitir
hún?
— Sally Prentice, svaraði Antony, án
þess að hugsa sig um.
Tom brosti gleitt. — Það held ég að
heimurinn sé að farast! Ég hélt ekki, að þú
hefðir áhuga á stúlkum. En allt kemur
fyrir. Hvernig lítur hún annars út?
Antony var að springa af löngun eftir að
tala um ástina sína og lýsti henni ýtarlega
fyrir Tom Carrington, sem hlustaði með
meðaumkun.
Á leiðinni að neðanjarðarbrautinni
gerði Antony ótal ráðagerðir um hvernig
hann ætti að fara að því, að bjóða Sally út
með sér. Það, sem með þurfti voru pening-
ar, dálítill þokki og að reyna að vera
skemmtilegur. Peningana átti hann þó...
Þegar nýr farþegahópur kom inn í lest-
ina á næstu stöð, var lítilli grannri veru ýtt
inn í hornið og þröngvað upp að honum.
Breið karlmannsöxl þrýsti andliti hennar
að brjósti hans og hann fann hvernig hún
barðist um til að losna. Hann leit niður og
hjarta hans tók kipp. Hún var með grænan
hatt í þetta skipti en gullnu lokkarnir voru
þeir sömu. Hún leit upp og tók andköf.
— En — þetta er herra Blackstone, er
það ekki? stamaði hún. — Kærar þakkir. Ég
get ekki þolað að..., sjáið, hvað ég hef gert!
Hún starði á ljósgrátt silkibindið hans
og þegar hann leit niður sá hann að þar var
greinilegt far eftir varir hennar!
— Þetta er hræðilegt. Sally var eldrauð. —
Þér náið því aldrei burt. Þessi varalitur er
alveg kossekta.
Antony brosti glaðlega. — Það er allt í
lagi, kallaði hann yfir hávaðann í lestinni.
Mér fmnst það fallegt. Það gerir bindið svo
sérkennilegt.
Augu Sally ljómuðu af kæti og hún
skellihló.
Auðvitað urðu þau samferða heim úr
lestinni. Þegar hann skildi við Sally þaut
hann í loftinu upp stigann.
Meðan hann buslaði í baðinu söng hann
hástöfum „Sól úti, sól inni,“ og trallaði inn
á milli. Það var einkennilegt hve allt var
einfalt, aðeins þegar byrjað var á því. Það
var svo auðvelt að tala við hana og
skemmtilegt að vera með henni, að þetta
mundi allt verða mjög auðvelt. Byrjunin
var góð og hitt kom fyrr eða seinna.
Meðan hann var að binda á sig nýtt
bindi, varð honum litið út um gluggan og
þá sá hann hvar Sally hljóp niður tröpp-
urnar og inn í lágan rauðan bíl. Hár ljós-
hærður maður opnaði fyrir henni bílhurð-
ina.
V
-Mér finnst leiðinlegt að hafa látið þig
bíða svona lengi, Alistair, heyrði Antony
hana segja - en ég gat ekki fundið rauðu
skóna mína. Hefurðu á ævi þinni heyrt
nokkuð eins asnalegt.
Antony sneri sér frá glugganum og kast-
ið sér niður í stól.
Næstu daga flögraði Sally eins og fiðrildi
um í tilveru Antonys. Á hverjum morgni
Næsta
laugardagskvöld sat
Antony
og lagði á ráðin um
hvernig hann gæti hitt
Sally og látið
það líta út eins og
tilviljun.
sagði hún: Hailó, Blackstone, og á hverju
kvöldi sagði hún að sama. Hún brosti töfr-
andi til hans í hvert sinn, en hún var alltaf
að fara eitthvað.
Eftir hálfan mánuð hafði hann aðeins tal-
að við hana fjórum sinnum.
Antony var örvilnaður þegar Charlotta
ffænka hans hringdi til hans síðdegis einn
dag. Honum létti merkilega við að heyra
ákveðna rödd hennar. Það voru leifar frá
bernskunni, hugsaði hann daufúr.
Charlotta frænka spurði hann hvernig
honum liði og gaf honum stutta skýrslu
um líðan Sophiu ffænku. Síðan tilkynnti
hún honum, að þær systurnar ætluðu til
London daginn eftir og hvaða kvikmynda-
sýningu þær langaði til að sjá, hvert og
hvenær hann ætti að sækja þær og kvaddi
hann svo stuttlega.
Antony hitti frænkurnar eftir sýninguna.
Hann fór með þær heim í íbúðina til að
gefa þeim tebolla áður en hann færi með
þeim á stöðina og óskaði sjálfúm sér til
hamingju með, hve snurðulaust þetta
hafði gengið. En Charlotta frænka lét hann
ekki standa lengi í þeirri trú.
— Antony, sagði hún og settist í besta
stólinn hans — þú hefur breyst. Hvað hefur
komið fyrir?
Hann starði orðlaus á hana.
— Reyndu ekki að skrökva neinu að
mér, hélt hún áfram. — Þér hefur hingað til
ekki tekist að blekkja mig.
í því var barið að dyrum og Antony fór
ffam til að opna, þakklátur fyrir truflunina.
Fyrir utan stóð Sally, í ljósgrænum kjól.
— Það var indælt að þér skylduð vera
heima, sagði hún. — Allir aðrir í húsinu eru
einhvers staðar úti. Lítið á. Hún sneri bak-
inu að honum. Rennilásinn hefúr fest og
ég get hvorki náð honum upp né niður. Ég
kemst ekki einu sinni úr kjólnum, þannig
að ég geti lagað hann. Getið þér hjálpað
mér?
Antony stóð og starði á berar axlir
hennar.
— Æ, gerið það fyrir mig, sagði hún
eyðilögð.
Eins og í móðu heyrði hann gjallandi
rödd Charlottu frænku innan úr stofunni.
— Segðu henni að koma inn Antony.
Kannski getum við hjálpað henni.
Sally snarsneri sér við og þaut inn í stof-
una. Frænkurnar heilsuðu henni án þess
að sýna nokkra undrun og Sally brosti töfr-
andi til þeirra, og kraup niður hjá þeirri
ffænkunni, sem nær sat.
- Ég heiti Sally Prentice, sagði hún
glaðlega.
— Ég bý hér á fyrstu hæð. Þið hljótið að
vera ffökenar Blackestone, frænkur Anton-
ys. Frú Mortimer hefúr sagt mér ffá ykkur.
Það var reglulega heppilegt fyrir mig, að
þið skylduð vera staddar hér núna.
Charlotta frænka brosti vingjarnlega til
hennar og Sophia ffænka leit með skilningi
á frænda sinn.
- Þetta er yndislegur kjóll, sem þér
eruð í, góða mín, sagði hún blíðlega.
Sally beygði sig, svo Charlotta kæmist
að rennilásnum. - Þetta er eftirlætiskjóll-
inn minn. Ég er aðeins í honum við sér-
stök tækifæri, en eins og venjulega var ég
að verða of sein og þá festist rennilásinn
auðvitað.
— Sitjið bara kyrr, sagði Charlotta
frænka.
— Ég verð enga stund að þessu.
Andartaki síðar sagði hún ánægð. — Jæja,
nú held ég að þetta sé í lagi. Sophia, vilt þú
halda kjólnum saman að ofan, þá held ég
lásnum saman að neðan, og þá getur Ant-
ony rennt lásnum upp.
Antony gerði eins og honum var sagt.
Það var eins og hann hefði tíu þumalfing-
ur, en lásinn rann auðveldlega upp.
Sally stóð á fætur með yndisþokka og
brosti þakklát. — Þakka ykkur öllum kær-
lega fyrir, sagði hún. — En ég verð að þjóta.
Alistair getur komið á hverri stundu og ég
er ekki nærri tilbúin.
Þegar Antony hafði lokað á eftir henni
gekk hann þunglega inn í stofuna aftur.
— Ó, Antony, sagði Sophia ffænka æst,
hún er töfrandi. Og mikið hefúr hún
fallegt hát.
— Reglulega lagleg og vel uppalin
stúlka, samsinnti Charlotta frænka allra
náðarsamlegast.
Antony starði orðlaus á þær. - Heyrðuð
þið ekki hvað fröken Prentice sagði? Hún
ætlaði út með Alistair.
— Ekkert gerir það til, sagði Charlotta
ffænka.
— Hún er ekki trúlofuð. Ég gáði að því,
en hún var ekki með hring. Hún reis upp.
— Komdu Sophia, við verðum að fara.
Næsta laugardagskvöld sat Antony og
lagði á ráðin um hvemig hann gæti hitt Sally
og látið það líta út eins og tilviljun. Hann
hrökk upp við að bíll hemlaði fyrir utan og
Frh. á bls. 44
9. TBL. 1989 VIKAN 41