Vikan - 04.05.1989, Blaðsíða 26

DAM5
Sigurður með hluta af 1. verðlaunagrip-
unum sem nemendur hans unnu til árið
1987.
Frh. af bls. 24
hafði verið í 12 ár að kenna eingöngu úti á
landi stofnaði ég dansskóla í Kópavogin-
um og hef verið þar síðan, samfleytt í 9 ár.
Að vísu byrjaði ég með kennsluna í Tóna-
bæ, með örfáar hræður en hélt jafnframt
áfram að kenna úti á landi. Ég hafði stúlku
með mér og einhvern veginn tókst að
byggja skólann upp í það sem hann er í
dag.“
„Það var erfitt að byggja skólann upp,
svona uppbygging verður ekki á stuttum
tíma. Þetta kostaði mikla vinnu og mikinn
tíma, en ég hef verið að sjá árangur erfið-
isins undanfarið. Nemendum mínum hef-
ur gengið vel og þeir hafa staðið sig mjög
vel í þeim keppnum sem þeir hafa tekið
þátt í. í síðustu íslandsmeistarakeppni
hrepptu þeir t.d. helming allra verðlauna,
yfir 100 talsins. Gallinn er bara sá að hér
er aðeins haldin ein keppni á ári, sem er ís-
landsmeistarakeppnin og það eru aðeins
þrjú ár síðan hún var sett á laggirnar í
þeirri mynd sem hún er í dag. Þetta eru
alltof fáar keppnir til að vit sé í, en það
verður vonandi bætt úr því áður en langt
um líður. Erlendis eru keppnir kannski
einu sinni í mánuði sem verður til þess að
framþróunin í dansinum verður mun örari
svo og breytingar, til dæmis handahreyf-
ingar og annað."
„Mórallinn innan dansstéttarinnar er
langt frá því að vera góður. Samkeppnin er
mikil og margir sem berjast um sama bit-
ann en það réttlætir samt ekki þann móral
sem ríkir meðal danskennara. Ég er í sam-
keppni við sjálfan mig og engan annan en
manni heyrist utan úr bæ að það séu allir
að keppa við mig. Ég skipti mér ekkert af
því. Á meðan mínir nemendur standa sig
vel og sýna góðan árangur er ég ánægður.
Én nenni ekki að standa í rifrildi og veseni.
Það verða aðrir að sjá um það.
Góður árangur nemenda minna er besta
auglýsing sem ég get fengið, ég nota ekki
þær aðferðir að láta gera stórar og flottar
auglýsingar heldur læt ég nemendur mína
■ Sigurður er umtalað-
ur meðal starfsbræðra
sinna og segist hafa
heyrt um sig ýmsa dóma
— suma rétta, en flesta
ranga.
■ Allir geta orðið dans-
hæfir, en standi einn
skóli fyrir dansleik
þannig að fólk geti æft
sig þá mætir enginn frá
öðrum skólum — og ég
sem hélt að fólk væri að
dansa ánægjunnar
vegna.
■ Nemendur Sigurðar
hreppa flest verðlaun í
íslandsmeistarakeppn-
inni I dansi, sem Sigurð-
ur segir að sé besta
auglýsingin fyrir skól-
ann hans... en um leið
skapast öfund og leiðin-
legur andi innan dans-
stéttarinnar.
Nemendur Sigurðar þau Ásta Margrét
Kristjánsdóttir og Jóhann Öm Ólafsson
hlutu 1. verðlaun í „Ball Room“ dönsum.
um að auglýsa skólann. Þar kemur árang-
urinn best í ljós.“
„Ég er mjög lítið gefinn fyrir að trana
mér fram og vera í sviðsljósinu. Mér finnst
stundum byggðar miklar skýjaborgir í
kringum dansinn sem svo ekki standast
þannig að það er betra að láta verkin tala.
Ég kenni eftir bestu samvisku og fólk verð-
ur bara að láta viljann tala fyrir verkið.
Ég er metnaðargjarn í starfi og get verið
andskoti stífúr á meiningunni en það þarf
mikið til að ég reiðist. Ef það gerist þá
verður gos og það í meira lagi.
Ég kann ekki að lýsa sjálfum mér, ég þoli
svo illa sjálfan mig en ég hef fengið ýmsa
dóma, suma rétta en flesta ranga.
Það virðist landlægt að ef einhverjum
gengur vel og leggur metnað í starf sitt þá
eru allir tilbúnir að rakka þann hinn
sama niður og troða hann ofan í
skítinn. En á meðan ég geri vel þá er von
til að hinir standi sig betur, allavega ef þeir
eru alltaf að keppa við mig.“
Dansinn tekur
allan minn tíma
„Ég kenni alla daga vikunnar, öllum
aldurshópum og fæ til mín gestakennara
frá Englandi a.m.k. einu sinni á ári. Það er
nauðsynlegt og ég geri það ekki síst fýrir
sjálfan mig til að læra. Sumir dansskólar
eru með erlenda kennara allt árið en það
virðist ekki duga í öllum tilfellum til að ná
góðum árangri. Síðan fer ég sjálfúr út á
sumrin til að læra og stundum með nem-
endur mína í æfingabúðir. í fyrrasumar sló
ég tvær flugur í einu höggi, fór með nem-
endur í æfingabúðir og fékk svo enskan
kennara til að kenna þeim ensku. Undir
lokin voru þau búin að taka miklum ffam-
förum, ekki bara í dansi heldur einnig í
ensku."
Glys og skraut lyftir
dansinum á hærra plan
„Það er ótrúlegur rógur og öfúnd undir
niðri í þessum bransa og það má kannski
nefna bréf sem Dansráð íslands sendi til
allra dansskóla eftir síðasta íslandsmót um
reglur varðandi búninga og annað sem
þessu tilheyrir. Þar stóð hvernig stúlkur
og drengir undir 13 ára ættu að vera
klædd, samkvæmt reglugerðum, og að
málningu og háum hælum ætti að stilla í
hóf að ekki sé meira sagt. Ég veit að
þessu var að mestu leyti beint til mín og
veit ekki hvort tilefni hefði þótt til að
senda slíkt bréf ef nemendum mínum
hefði ekki gengið eins vel og raun bar
vitni. Dansinum fylgir glys og skraut, það
gerir mikið fyrir hann og lyftir honum á
hærra plan að mínu mati. Ég hef verið af-
skaplega stoltur og ánægður með hvað
nemendur mínir hafa verið vel til hafðir
og öllum til sóma og það er ekki síst for-
eldrum þeirra að þakka. En það eru ólíkar
skoðanir milli kennara og það verður
aldrei hægt að gera öllum til hæfis.“
26 VIKAN 9. TBL. 1989