Vikan - 28.12.1989, Blaðsíða 44

— Joe, sagði hann, þú hefur líklega ekki
séð Mörvu ogjill fara að heiman í leigubíl
síðdegis eða í rökkrinu?
Joe leit á hann og var dálítið undrandi á
svipinn. — Ég kom ekki heim fyrr en klukk-
an sex, sagði hann. - Og ég hef ekki séð
neinn leigubíl síðan. Ég skal spyrja Helen.
- Já, gerðu það, sagði John og kinkaði
kolli.
— Leigubíl? át Helen eftir honum. — Ég
man ekki til að hafa séð nokkurn fara
hvorki inn eða út úr leigubíl. Ég sá Mörvu
síðast kiukkan fjögur. Er eitthvað að, John?
— Ég veit það ekki ennþá, sagði John
dræmt. Svo sagði hann þeim frá miðanum
og sporinu undir glugganum.
— Það skyldi þó aldrei vera brjálaði
maðurinn, Joe? sagði Helen og saup
hveljur.
John Willoughby leit á þau. — Brjálaði
maðurinn? sagði hann.
— Það stendur í kvöldblaðinu, sagði Joe.
— Það hefur einn sjúklingur sloppið af
vitfirringahælinu.
Blaðið lá fyrir framan þau. John tók það
án þess að segja nokkurt orð. Þar var lýs-
ing á vitfirringnum. Hann hét George
Fenwich, var fjörutíu og eins árs og 1,88
metrar á hæð — sem sagt stór maður.
Fyrir nokkrum árum hafði hann myrt
konu sína. Hann hafði líka átt dóttur en
hún var látin. Fenwich var álitinn það
hættulegur að hann hafði verið í haldi
síðan.
Honum var lýst sem álútum manni, með
ljóst hár, eiginlega hvítt, og hann var rjóð-
ur í framan. Sterklegur maður, hugsaði
John, með stóra fætur...!
— Það getur verið að hann hafi fengið
að sitja í hjá einhverjum, sagði John og
hann fann hvernig kuldinn læddist niður
bakið á honum. Hann sneri sér við til að
fara og sagði:
— Ég ætla að hringja aftur til Millie. Það
getur verið að hún hafi verið á járnbraut-
arstöðinni til að taka á móti Mörvu þegar
ég hringdi áðan.
— Reyndu að taka þessu rólega, sagði
Joe. — Hún er að öllum líkindum hjá systur
sinni. Ég skal koma með þér ef þú vilt.
John bað fýrir því í huganum að Millie
væri komin heim og að Marva væri hjá
henni. Hann valdi númerið og nú tók
Millie upp símann.
— Halló? sagði hún og John var næstum
búinn að hrópa upp af gleði.
— Millie, sagði hann, er Marva komin?
— Marva? endurtók Millie. — Ætlaði hún
að koma til mín í dag, John?
John varð flökurt. Hann starði á símann.
— Hún skildi eftir miða, sagði hann. — Þar
stendur að hún hafi ætlað að heimsækja
Þig-
— Það var skrýtið, sagði Millie. — Marva
hefúr ekki sagt eitt einasta orð um að hún
ætlaði að heimsækja mig. Hún þagnaði.
— John, sagði hún allt í einu. — Er eitt-
hvað að, John?
John varð að kyngja kekkinum í hálsin-
um. — Ég veit það ekki ennþá, sagði hann.
— Ég... ég skal hringja til þín seinna.
Honum varð kalt, ískalt, og honum
fannst að fæturnir gætu ekki borið hann.
Hann tók símann upp aftur og í þetta sinn
hringdi hann í lögregluna.
42 VIKAN 26. TBL.1989
Það liðu næstum tíu mínútur þangað til
lögreglubíllinn kom og á eftir honum ók
lítill fólksbíll með tveim óeinkennisklædd-
um mönnum.
Það var orðið aldimmt þegar þeir komu
en John sýndi þeim sporið í rósabeðinu
með hjálp ljóskastaranna frá lögreglu-
bílnum.
— Er nokkur kjallari? spurði annar óein-
kennisklæddi maðurinn. Það var stór,
rauðhærður, miðaldra maður með gler-
augu, Torgersen að nafni, og hann leit alls
ekki út sem lögreglumaður.
— Við höfúm engan kjallara, sagði John,
en það er herbergi við hliðina á bílskúrn-
um.
John tók blaðið
og las hvert orð
sem stóð í því um
þennan Fenwick,
vitfirringinn sem
hafði sloppið út.
Hann hafði myrt
konu sína í
reiðikasti. Dóttir
hans var líka lótin.
John Willoughby
sat hugsi.
Þeir fóru bæði inn í bílskúrinn og hliðar-
herbergið.
— Hvað skyldu þeir búast við að finna,
hugsaði John. - Hverju leita þeir að?
Torgersen skoðaði miðann frá Mörvu. —
Er þetta skriftin hennar?
— Það er örugglega hennar skrift, svar-
aði John. — En það var þessi effirskrift um
köttinn sem gerði mig órólegan.
— Köttinn sem var aflífaður fyrir tveim
vikum?
— Já, fyrir tveim vikum, sagði John og
kinkaði kolli. — Jill tók það mjög nærri sér.
Það - það er eins og hún sé að reyna að
segja mér eitthvað, ef til vill að vara mig
við einhverju.
- Hvernig er það með þennan vitfirr-
ing? spurði hann svo og var þungur á brún.
Torgersen leit á hann. — Ég held að allir
hafi fengið þennan vitfirring á heilann í
dag.
— Er nokkuð að frétta af honum? spurði
John. — Er búið að ná í hann?
Lögregluforinginn hristi höfúðið. — Nei,
hann er ennþá laus, sagði hann. - En hann
getur varla verið kominn langt í burtu.
Þeir gengu aftur inn í húsið og Torger-
sen sagði: — Við sendum út lýsingu á þeim
mæðgunum, herra Willoughby. - Svo
verðum við í sambandi við yður.
Hinn maðurinn hafði talað við leigubíla-
stöðina. Hann lagði símann á og sagði við
Torgersen: — Það hafa ekki verið neinir
leigubílar hér í nágrenninu í dag. Þeir eru
alveg vissir um það.
— Þá hafa þær farið gangandi, sagði John
og virtist alveg hjálparvana.
— Þau geta hafa farið yfir engið og náð í
bíl á þjóðveginum, sagði Torgersen.
— Þau? spurði John og Torgersen hristi
höfuðið.
- Haldið þér að hún hafi þá farið með
hverjum sem var? spurði John. — Hún hlýt-
ur að hafa getað hrópað á hjálp eða eitt-
hvað slíkt!
Þá rann það upp fýrir honum að Marva
hefði ekki getað hrópað á hjálp ef einhver
hefði haft Jill í haldi og jafnvel haldið hnífi
að barka hennar.
Eftir stundarkorn óku báðir bílarnir
burt og það var aftur svartamyrkur í garð-
inum. Helen var komin til þeirra og sagði:
— Ég skal hita kaffi handa þér, John. Það
hressir þig.
— Við hljótum að frétta eitthvað eftir
stundarkorn, sagði Joe. - Kannski fféttum
við eitthvað af þessum Fenwick. Ef þeir ná
í hann er ekkert að óttast, John.
John tók blaðið og las hvert orð sem
stóð í því um þennan Fenwick, vitfirring-
inn sem hafði sloppið út. Hann hafði myrt
konu sína í reiðikasti. Dóttir hans var líka
látin. John Willoughby sat hugsi.
Hann hringdi til hælisins sem Fenwick
hafði verið á. Stúlkan, sem svaraði, fann
strax sjúkdómsgreiningu hans og aðrar
upplýsingar.
— Georg Fenwick, sagði hún, var fædd-
ur 7. mars árið 1921 ...
— Ég hef mestan áhuga á að heyra eitt-
hvað um dóttur hans. Mér skilst að hún sé
látin, tók John fram í fyrir henni.
Stúlkan þagði um stund og blaðaði í
skjölunum.
— Fenwick átti eina dóttur sem hét
Heidi. Hún dó af slysförum fyrir þrem
árum. Hún datt niður úr litlum kofa sem
var uppi í stóru tré við húsið þeirra.
John Willoughby fannst hjarta sitt
frjósa. — Kofa í tré? endurtók hann.
— Það lítur þannig út að Fenwick hafi
ásakað konu sína fýrir að hún hafi ekki litið
nægilega vel eftir barninu og að hann hafi
kennt henni um dauða þess, sagði stúlkan.
— Jæja, sagði John dræmt. Þakka yður
fyrir, þakka yður kærlega fyrir.
Hann lagði símann á. — Fékkstu nokkrar
fréttir, John? spurði Joe Brighton.
— Þau eru í húsinu uppi í trénu, sagði
hann lágt.
í húsinu í trénu? Joe greip andann á lofti.
— Hver eru þar?
— Marva, sagði John, rólega. — Marva,
Jill og þessi Fenwick.
— Já, en lögreglan leitaði um allt, sagði
Joe.
— Ekki uppi í trénu, svaraði John. — Það
var orðið dimmt þegar þeir komu og mér
datt ekki kofinn í hug. Það er kaðalstigi
þangað upp en það er ekki gott að sjá hann
í myrkri ef ljósið fellur ekki beint á hann.
— En Marva hlýtur að hafa séð þig, sagði