Vikan - 28.12.1989, Blaðsíða 51

Eitt það skemmtilegasta sem systurnar gera er að fara í sund.
Marlene útbjó sundbol handa þeim með því að sauma saman
tvo boli og þær hafa kút um hálsinn til að styðja við höfuðið.
tímasóun að vera að velta því
fyrir sér hver ástæðan geti
verið. Það er ekki hægt að
sanna neitt og jafhvel þó það
væri hægt, hvaða tilgang hefði
það?
Eftir fæðinguna var strax far-
ið með tvíburana til Denver í
gjörgæslu. Mörgum dögum
síðar sögðu læknarnir okkur
að Ruthie og Verena hefðu
sameiginlegt hjarta og þarma
að hluta til og að lifrar þeirra
væru fastar saman. Sennilega
myndu þær aðeins lifa í tvo
mánuði. Ég man að ég grét
þetta kvöld og hugsaði með
mér að ég ætti ekki einu sinni
eitt alvörubarn, hvað þá held-
ur tvíburana sem ég hafði ósk-
að mér og þessar tvær átti ég
ekki að fá að hafa lengi. En um
nóttina hvarf sorgin og morg-
uninn eftir var ég orðin þeirrar
skoðunar að ef til vill væri ein-
hver tilgangur með því að hafa
þær svona. Ekki svo að skilja
að guð hafl sagt við þær: „Ég
ætla að refsa foreldrum ykkar
með því að hafa ykkur fastar
saman.“ Ef til vill var tilgangur-
inn sá að færa okkur nær guði.
Þær yrðu ekki aðskildar, svo ég
taldi að þeim hefði verið ætlað
að vera saman.
Þegar ég var að bera þær út
í bílinn daginn sem þær komu
heim hrópaði maður til mín
yflr bílaplanið: „Eru þetta
síamstvíburarnir?" Þá gerði ég
mér grein fyrir að héðan í frá
yrði ég að horfast í augu við líf-
ið eða fara í felur. Svo ég sagði:
,Já, viltu sjá þá?“ Hann kom
hlaupandi til mín ásamt fjórum
vinum sínum. Þeir voru ekkert
illkvittnislegir, aðeins forvitn-
ir. Þvi minni sem þekking okk-
ar er þeim mun meiri líkur eru
á því að við séum neikvæð. Ég
taldi því að við yrðum að deila
stúlkunum með eins mörgum
og hægt væri.
Við Peter vorum orðin svo-
lítið bitur áður en Ruthie og
Verena fæddust. Okkur fannst
fólk yfirleitt bera meiri um-
hyggju fyrir peningum en
hvert fyrir öðru. Okkur fannst
heimurinn fara versnandi og
að fólk væri sjálfselskt. Ruthie
og Verena hafa sýnt okkur að
svo er ekki. Það er eitthvað í
fari tvíburanna sem laðar fram
ást annarra. Gleðin og ham-
ingjan sem skín úr andlitum
þeirra er svo mikil að hún
smitar aðra.
í byrjun var erfitt að annast
um tvíburana. Við áttum
heima í tæplega 2000 metra
hæð yflr sjávarmáli og blóð
þeirra gat aðeins flutt um 80%
af því súrefhismagni sem það
átti að geta flutt. Þær þurftu
því stöðugt að fá viðbótarsúr-
efhi, allt að fjögurra mánaða
aldri. Þær gátu ekki snúið sér
María, sem er 7 ára, sefur í
efri kojunni. Hún sættir sig
alveg við sérþarfir yngri
systra sinna, þeirra Ruthie og
Verenu.
eða hreyft sig mikið og fengu
því legusár. Og af því þær voru
svo nálægt hvor annarri kom
fyrir að þær vöktu hvor aðra
með höggum. Þær vöknuðu á
klukkutíma ffesti á hverri
Ruthie og Verena
hafa lært að vinna
saman, jafnvel við
svo erfitt verkefni
sem að hjálpa
Marlene að búa til
morgunverðinn.
26. TBL.1989 VIKAN 49