Vikan - 28.12.1989, Blaðsíða 52

Á meðan fólk er jákvætt og
hvetjandi fer tvíburunum
stöðugt fram og þær eru dug-
legar við að reyna nýja hluti.
nóttu í tvö ár. Þær fengu
lungnabólgu 9 mánaða og
urðu að leggjast á spítala. Okk-
ur fannst stundum að tvíbur-
arnir leggðu á okkur bönd og
það kom jafnvel fyrir að við
töluðum eins og við værum
aðeins að bíða eftir að þær
dæju. En þegar við héldum
upp á eins árs afmæli þeirra
gerðum við okkur grein fyrir
að það var tilgangslaust að sóa
lífinu í bið í stað þess að lifa
því.
Margir hafa sagt við okkur:
„Þetta er sorglegt, hörmulegt."
Ég segi þessu fólki alltaf að það
eina sorglega sé þess eigið
mat á aðstæðum stúlknanna,
því að augljóst sé að Ruthie og
Verena séu hamingjusöm
börn. Við leyfum þeim að
rannsaka og finna sjáifar sínar
takmarkanir. Við setjum þeim
engar skorður. Þegar þær voru
yngri reyndi ég að kenna þeim
hvernig „best“ væri að ganga
eða sitja eða fara á salernið. En
þegar ég lét þær afskiptalausar
íúndu þær undantekningalaust
betri aðferðir til að gera hlut-
ina. Þær tóku fyrstu skrefin
með hjálp fjögurra hjóla
göngugrindar en þegar þær
gátu farið hjálparlaust um,
tveggja ára gamlar, hélt ég að
þær þyrftu að skiptast á að
ganga áfram þar sem þær snúa
hvor að annarri og geta ekki
50 VIKAN 26. TBL1989
báðar gengið beint áfram í
einu. En þær komust að þeirri
niðurstöðu að best væri að
ganga út á hlið, næstum eins
og þær væru að dansa.
Þær fengu sérsmíðað þríhjól
þar sem önnur þeirra gat hjól-
að í einu en hin var aðeins
farþegi. í byrjun var Verena
dálítið pirruð og sagði:
„Mamma, viltu segja hægri
fetinum að fara upp þegar ég
segi vinstri fætinum að fara
niður? Þeir eru ruglaðir og vita
ekki hvað þeir eiga að gea.“
Þegar þær höfðu náð tökum á
þessu nýja leikfangi hjóluðu
þær upp og niður götuna í þrjá
daga og börðu dyra alls staðar
til þess að vera vissar um að
allir sæju nýju gersemina.
Stelpurnar eru alveg eins í
útliti, eins og allir samvaxnir
tvíburar. Líklega munu þær
þroskast álíka hratt en tauga-
kerfi þeirra eru aðskilin og þær
hafa svo sannarlega mismun-
andi persónuleika. Verena er
mjög ræðin og hefúr gaman af
því að svara í símann og spjalla
fljótlega að samkomulagi.
Stundum slær þó í brýnu hjá
þeim. Verena er mjög matlyst-
ug en Ruthie aftur á móti er
lítið hrifin af mat. Það kemur
fyrir að hún borðar lítið sem
ekkert allan daginn og það
þýðir að Verena þarf að borða
fyrir tvo. Það er raunar lítið
mál fyrir hana að borða þrjá
diska af kornflögum, tvær jóg-
úrt og tvær ristaðar brauð-
sneiðar í morgunmat. Stund-
um þegar Verena hefur ef til
vill borðað tvær samlokur og
biður um skál af rjómaís á
Ruthie það til að þrífa matinn
og henda honum yfir borðið
með þeim ummælum að hún
hafi fengið nóg og sé orðin
þreytt á að sitja hér!
Þegar önnur þeirra hagar
sér illa koma afleiðingarnar að
hluta til niður á hinni líka.
Ruthie er stundum send út í
horn fyrir óþekkt og Verena
fylgir auðvitað með. Hún á þá
til að segja: „Þú mátt ekki fara
úr horninu strax, Ruthie, þú
ert ennþá óþekk.“ Þó þarf hún
„Náin tilflnninga-
tengsl systranna
sanna mikilvægi
þess að deila ást og
samúð,“ segir
móðir þeirra.
við fólk. Ruthie er handlagin
og finnst gaman að mála og
teikna. Hún er líka ráðrík og
veit nákvæmlega hvað hún vill.
Hafi hún ákveðið eitthvað fest
hún ekki til að skipta um
skoðun. Verena vill aftur á
móti vera viss um að hún sé að
gera rétt. Ruthie á það til að
haga sér illa og þá hvíslar Ver-
ena að henni: „Ruthie, þetta
máttu ekki gera, það er ljótt."
Verena heldur aftur af Ruthie
og sér til þess að hún getur
ekki hagað sér alltaf eins og
hún vildi helst.
Tvíburarnir eru orðnir snill-
ingar í málamiðlunum, óiíkt
flestum 5 ára börnum. Ef þær
eru ósammála eiga þær venju-
lega mjög auðvelt með að
ræða vandamálið og komast
að standa þar líka. Hún skilur
að Ruthie þarf að taka út sína
refcingu.
Tvíburarnir hafa verið í leik-
skóla í tvö ár. Það virðist
ekki skipta hin börnin neinu
máli að Ruthie og Verena eru
fastar saman og þær hafa alveg
fallið inn í hópinn. Önnur
börn sjá að Ruthie og Verena
hafa alltaf vin sér við hlið. Þær
eru aldrei einmana, alltaf er
einhver til að hugga þær ef
þær meiða sig og til að trúa
fyrir leyndarmálum.
Undanfarið hefúr María,
eldri systir tvíburanna, verið
óhress yfir allri þeirri athygli
sem þeir fengu. Fólk dregst
ósjálfrátt að Ruthie og Verenu
en tekur varla eftir Maríu. „Ég
er ánægð yfir að vera systir

þeirra af því að þær elska mig
og af því að þær eru sérstakar,"
sagði hún nýlega við mig. „Ég
er ef til vill ekki eins merkileg
af því að fólk tekur stundum
alls ekki eftir mér. Stundum
vorkenni ég systrum mínum,
að þær skuli vera samvaxnar,
af því að þær vilja ekki alltaf
gera það sama. En þegar þær
eru ekki að rífast finnst mér
þær vera heppnar að geta ver-
ið saman.“
Stundum vilja Ruthie og
Verena ræða um framtíðina.
Önnur þeirra segist ætla að
verða læknir en hin hjúkrunar-
kona. Hvor þeirra ætlar að
verða hvað breytist vikulega.
Giftingar hefúr einnig borið á
góma. Lengi vel ætluðu þær að
giftast Walter frænda, bróður
mínum, sem er mjög barnelsk-
ur. „Ef við giftumst honum,
mamma, þá á hann tvær konur
og það verður skemmtilegra
fyrir hann en að eiga eina,“
sögðu þær.
Ég geri ekki ráð fyrir að þær
lifi í mörg ár enn, en við látum
hverjum degi nægja sína þján-
ingu. Við verðum að fylgjast
með heilsu þeirra, þó fara þær
aðeins einu sinni til tvisvar á
ári til læknis. Þær eru hjá
sjúkraþjálfara einu sinni í viku.
Læknarnir segja að þær vanti
milta en helsta ógnunin við líf
þeirra er þó hið ófúllkomna
hjarta þeirra. Þær verða því
fljótt þreyttar og eiga erfiðara
með að ná sér ef þær veikjast.
Þar sem þær eru viðkvæmari
fyrir smiti en flest börn taka
þær mikið af fúkalyfjum dag-
lega.
í byrjun hugleiddi maður
oft að einhvern daginn kæmi
fram nýjung í læknavísindum
sem gerði það kleift að aðskilja
Ruthie og Verenu. En því eldri
sem þær verða, tengsl þeirra
meiri og nánari og þær háðari
hvor annarri verða slíkar hug-
renningar sjaldgæfari. Tvíbur-
arnir verða afar æstir ef ein-
hver spyr hvort við höfúm
hugleitt skurðaðgerð. Lækni
einum fannst svo sjálfsagt að
reynt yrði að aðskilja þær að
honum virtist finnast allt í lagi
þó aðeins önnur þeirra lifði
aðgerðina af. Ef Ruthie og Ver-
ena lifa enn í nokkur ár og
mögulegt verður að aðskilja
þær verða það ekki við foreldr-
arnir sem ákveðum það held-
ur þær sjálfar. Við skulum hafa
það hugfast að ekki er aðeins
um að ræða líkamlegan að-
skilnað heldur einnig sálræn-
an, andlegan og tilfinningaleg-
an. Ég held að við hin höfúm
ekki forsendur til að taka þá
ákvörðun fyrir þær. □