Vikan - 20.09.1990, Síða 37

KROSSGÁTUGERÐ: GUÐJÓN BALDVINSSON
Þegar þau komu heim aö notalega, gamla
húsinu þeirra hvarf hún frá andartak, kom síð-
an til aö dúka teborðið og setja vatn [ silfur-
samovarinn. Úr hillu við arininn tók hún þrjár
litlar skálar og diska.
- Við drekkum alltaf sérstaka tegund af kín-
versku tei svo við drekkum það Kka úr kín-
verskum skálum í stað bolla. Hún leit niður f
eina skálina, setti hana aftur í hilluna og tók
aðra í staðinn.
- George, nú hefur þú notað teskálarnar
einu sinni ennþá á rannsóknarstofunni!
- Fyrirgefðu, vina mín, sagði prófessorinn
afsakandi. Þær eru svo hentugar á stærð. Ég
var búinn að panta skálar af þessari stærð en
þær eru ekki komnar.
- Enhvern tíma kemur að því að þú eitrar
fyrir okkur með þessu tiltæki þínu, sagði konan
hans og hló stuttlega. - Frú Davis finnur þær á
rannsóknastofunni og stingur þeim upp í hillu
án þess að þvo þær nógu vandlega. Þú notaðir
eina til að blanda í blásýru um daginn. Þetta er
hræðilega hættulegt, George!
Merrowdene varð dálítið ergilegur á svipinn.
- Frú Davis á ekkert erindi inn á rannsókna-
stofuna. Hún á ekki að snerta neitt þar.
- En við drekkum oft te þar og skiljum
skálarnar eftir. Hvernig á hún þá að vita hvað
er hvað? Vertu nú sanngjarn, elskan.
Merrowdene sagðist ætla að skreppa frá.
Evans var mjög undrandi. Af einhverri
óskiljanlegri ástæðu var frú Merrowdene að
sýna honum í tvo heimana. Átti þetta að verða
„slys“? Var hún að tryggja sjálfa sig á einhvern
hátt með þessu? Svo þegar „slysið" raunveru-
lega yrði gæti hann ekki annað en borið vitni,
henni til hagsbóta. Þetta var heimskulegt af
henni því að fyrir þann tíma væri honum
ábyggilega orðið Ijóst hvernig hún fram-
kvæmdi þetta.
En svo saup hann hveljur. Hún var búin að
hella tei í skálarnar og setti eina fyrir framan
hann, eina fyrir sjálfa sig og þá þriðju á lítiö
borð við stóra hægindastólinn þar sem maöur
hennar var greinilega vanur að sitja. Þegar hún
setti frá sér þriðju skálina lék einkennilegt bros
um varir hennar. Það var þetta bros sem reið
baggamuninn.
Nú var hann viss!
Þetta var furðuleg kona. Hættuleg kona.
Hún þurfti ekki undirbúning. Hún virtist ætla að
snara sér í þetta og nota hann sem vitni. Þetta
var svo mikil frekja og áræði að honum lá við
köfnun.
En sniðugt var það - fjandans ári sniðugt.
Hann hefði engar sannanir. Hún reiknaði með
að hann væri grunlaus þar sem hún lét til skar-
ar skríða svona fljótt.
Hann dró djúpt andann og hallaði sér fram. -
Frú Merrowdene, ég er dálítið einkennilegur
maður og mér dettur oft ýmislegt í hug. Viljið
þér nú ekki vera svo elskuleg að sinna duttl-
ungum mínum.
Hún leit spyrjandi á hann en virtist alveg
grunlaus.
Hann stóð upp, tók skálina, sem hún ætlaði
að drekka úr, gekk með hana að litla borðinu
og skipti um skálar.
- Mig langar til að biðja yður að drekka
heldur úr þessari.
Hún leit ekki undan og augu hennar voru
róleg, óræö. Svo tók hún við skálinni.
Hann hélt niðri í sér andanum. Ef honum
hefði nú sjálfum orðið á í messunni...
Hún lyfti skálinni að vörum sínum en svo var
eins og hún áttaði sig. Hún hellti innihaldi
skálarinnar í blómsturpott. Svo leit hún upp og
horfði þrjóskulega í augu hans.
Hann andaði léttar og settist.
- Jæja? Hljómfallið í rödd hennar var ögr-
andi, jafnvel háðslegt.
Hann svaraði rólega. - Þér eruð mjög greind
kona, frú Merrowdene. Ég held að þér skiljið
mig. Það má ekki verða endurtekning á þessu.
Ég held þér skiljið mig.
- Ég skil yður mæta vel. Röddin var algjör-
lega hljómlaus.
Hann kinkaði kolli. Já, hún var mjög greind.
Hún ætlaði ekki að láta dæma sig fyrir morð.
- Skál fyrir langri sambúð ykkar hjóna,
sagði hann með áherslu og lyfti skálinni að
vörunum.
En svipur hans tók skyndilegum breytingum,
hann afmyndaðist í framan. Hann reyndi að
hljóða, reyndi aö standa upp. En svo féll hann
niður, helblár í framan. Það fóru kippir um lík-
ama hans.
Frú Merrowdene hallaði sér yfir hann og virti
hann fyrir sér. Dauft bros lék um varir hennar.
Hún sagði hljóðlega:
- Yður skjátlaðist, herra Evans. - Þér héld-
uð að ég ætlaði að myrða manninn minn. Það
var heimskulegt, ótrúlega heimskulegt.
Hún horfði stundarkorn á látna manninn,
þennan þriðja mann sem hafði ætlað að skilja
hana og manninn sem hún elskaði.
Hún var nú líkari madonnumynd en nokkru
sinni fyrr. Hún kallaði hátt:
- George! George! Komdu! Flýttu þér! Það
hefur nokkuð hræðilegt skeð! Slys... Vesl-
ings herra Evans ... □
/ SoJtFx LE-iTA KEtjM TEOÚ.i'Vá R.EÍÐ lJEiTTí ZöMÚ. I0/0! / Ofaj 'OTTiST HRESS
mc O 1 X E-i/JS 2

'f\\JExTÍ EilCQJZ
SÖEQuO t / 9 . 1 stefkh C*elt
X f\R irffj FZOtf- SKEAIfMO f I Oiíifomi MjótXuÁ’- f\hUil£> 5 H úiubt
T oSfí-K FuGL- i aJaj 3 > U ,/
þ\JOTT$ Pu ÍCÍ > S L. OþEKKT DR'óLK ÖAáA
F6U>Ði S.EÍaIí' > V
í l J y S F\$Kul( mifiR- JElÍSíA
Lausnarorð 1-7: SÓLGINN
19. TBL 1990 VIKAN 37