Vikan - 24.11.1938, Qupperneq 23

Allt í gamni . . .
— Ó, ef þú vissir, hvað ég er hamingju-
söm! Ég er svo að segja trúlofuð.
— Hvað segirðu, bam? Hvenær kyntist
þú honum?
— Ég hef aldrei séð hann, en ég býst
fastlega við að mér verði boðið í sam-
kvæmi til Olsen á morgun.
Stýrimaðurinn: Esjan — til Hornafjarðar ?
Hún er farin til Argentinu — og kemur víst
ekki aftur. Hér erum við um borð í Súðinni
á leið til Stykkishólms.
Liðsforinginn: Getið þér, nr. 89, sagt mér
hvert við stefnum.
— Sennilega i suður, herra liðsforingi.
Liðsforinginn: Rétt — en á hverju vitið
þér það?
-— Hitinn fer óðum vaxandi.
spila á fiðlu.
— Já, það leynir sér ekki, að það er langt
síðan þér lærðuð að spila!
— Þjónn! Viljið þér gjöra svo vel og gefa mér tvö
linsoðin egg, ekki samt of linsoðin og heldur ekki harð-
soðin. Og svo eina sneið af ristuðu brauði, ekki mjög
dökku, og eina sneið með osti, ekki samt gömlum osti,
og ekki heldur alveg nýjum. — — —
— Já, sjálfsagt. Er það nokkur sérstök tegund af
leirtaui, sem herrann óskar eftir?
— Hvað er það, sem vex með rótina upp á við
og krónuna niður.
— Ekki veit ég það.
— Það eru efri tennumar.
Þú ímyndar þér þó ekki, að ég gangi með sama
refinn, það sem ég á ólifað?
— Hm. Ekki hafði hin tæfan öðm til að dreifa.
Amma: Hvað kemur til, að þú hangir
alltaf út í glugganum, Hannes minn.
— Ég er að bíða eftir slökkviliðinu.
— Áttu von á því núna?
— Já, pabbi sagði, að þegar þú kæmir
mundi allt fara í bál og brand.
— Veistu hvaða munur er á vatnssalemi
og klæðaskáp?
— Ónei —- ekki veit ég það.
— Þá skaltu vara þig á að villast ekki.
ferðast með skipum?
— Það veit ég ekki.
— Farþega, — auðvitað farþega.
Forstjórinn: — Munduð þér nú eftir að
loka ytri hurðinni, Kalli.
Sendisveininn: Já, ætli það ekki.
Forstjórinn: Hvaða vöflur em þetta. Annað
hvort hafið þér lokað hurðinni eða ekki.
Sendisveinninn: Það átti ég lika við.