Vikan - 13.07.1939, Blaðsíða 9

Nr. 28, 1939
VIKAN
9
Örið á augnabrúninni.
Stefán Agnars sat við skrifborðið og
þuldi hálf upphátt úr velktri skruddu:
— Slímhúðin (mucosa) í skeifugörn-
inni (duodenum), er með einlægum þver-
fellingum (volvulæ conniventes) og í öll-
um görnunum, mjógirninu og blágirninu
(intestinum tenue s. jejunum et ileum) er
hún þakin óteljandi sognöbbum (villi).
— IJh — þessi latínuhrærigrautur,
hann getur gert mann brjálaðan. Stefán
Agnars stóð upp og skellti aftur bókinni.
— Intestinum tenue s. jejunum et ileum.
Hann náði sér í sígarettu og kveikti í
henni. Síðan fleygði hann sér aftur á bak
í legubekkinn, sogaði djúpt að sér reyk-
inn og spúði honum fallega út um annað
munnvikið og nasirnar. Það var blár, fínn
reykur.
Stefán Agnars var læknanemi í háskól-
anum, — skrifað stud. med. Það var fínt,
— en það var bara svo hundleiðinlegt að
sitja yfir skruddunum. — Hann teygði
makindalega úr sér í legubekknum.
Þá var barið léttilega á hurðina.
— Æ — aldrei friður til að láta fara
notarlega um sig litla stund.
— Kom inn!
Hægt, næstum hikandi, voru dyrnar opn-
aðar, og stúlka í blárri kápu steig inn fyrir
þröskuldinn. Það var Dóra.
— Komdu sæll!
— A-ha, dæsti hann, — alltaf kemur
þú þegar verst stendur á, ég ætlaði að
hvíla mig í eftirmiðdaginn.
— Það stendur víst alltaf illa á, þegar
ég kem. Ef þú ert að lesa, þá trufla ég þig,
en ef þú ert ekki að lesa, þá veld ég þér
ónæði.
Það leið þreytuskuggi yfir fölt, fíngert
andlit hennar. Á hægri augnabrúninni var
gamalt ör. Það lá á ská niður í miðja
augnabrúnina og var dálítið þrútið og
rauðleitt. Það skar svo vel af við hvítan
hörundslitinn, að það hlaut að vekja at-
hygli. Kannske var persónuleiki hennar
samandreginn í þessu eina öri.
Þegar hann stóð ekki upp, né bauð
henni sæti, þá tók hún sér sjálf sæti í
skrifborðsstólnum.
— Þú veizt það, Dóra, að ég er ekkert
gefinn fyrir heimsóknir, sagði hann ólund-
arlega.
— Það eru nú víst ekki þær, sem þér
leiðast, — nema þegar ég á hlut að máli.
Hann setti upp strangan svip og leit á
hana með kæruleysislegu yfirlæti.
— Ég hefi oft sagt þér það, að þú ættir
alveg að spara þér þessar komur hingað.
Þær eru ekki til neins, — hvorki fyrir þig
né mig, — nema til að valda leiðindum.
— Ó! Stefán, mér þykir alltaf jafngam-
an að hitta þið, — bara tala við þig. —
Manstu í gamla daga, þegar við gengum
SMÁSAGA
eftir
ÁRMANN KR. EINARSSON.
saman niður hjá Stekkjarvatni . . . Rödd
hennar var næstum annarlega angurvær.
— Æ! ég er orðinn hundleiður á þessu
eilifa manstu — manstu, sagði hann hrana-
lega.
Hún drúpti höfði og þagði.
Þrátt fyrir allt, gat hann ekki varizt
því, að minning hins liðna tíma rann ljós-
lega yfir hug hans.
Það var fyrir fjórum árum, þegar hann
dvaldi í sveitinni, — þegar han var heilt
sumar á heimili Dóru. Það var svo friðsælt
upp við faðm f jallanna, tært og hreint loft,
ilmur úr grasi, — fullkomin andstæða við
höfuðborgina. Þá sá hann Dóru í fyrsta
skipti, kynntist henni, og þau urðu vinir.
Hún var eins og sjálft sveitalífið, — fá-
brotin, en svo hrein og fölskvalaus í sinni
eðlilegu, óafvitandi fegurð. Svo ung og
þróttmikil, eins og hinn kjarnmikli, en
skammvinni gróður íslenzka sumarsins.
Á kyrrum, draummildum kvöldum geng-
um við svo oft saman niður hjá vatninu.
Stundum settumst við í grashvamminn
hjá Álfaborgum, og nutum þess að vera
hamingjusöm börn í ríki hinnar ósnortnu
náttúru. Úti á spegilskyggðu vatninu
syntu svanir. Döggvað grasið var enn
ilmsterkara og sýndist dökkgrænna í húm-
slikju kvöldsins. Úti við sjóndeildarhring-
inn blánuðu f jöll í f jarska.
Og Dóra, — þetta brotabrot af náttúr-
unni sjálfri, — kanske var hún mér hug-
stæðust af öllu þessu. Einfaldi, útflúrs-
lausi baðmullarkjóllinn hennar, — mér
fannst hann betur viðeigandi og fegurri
en nokkur tízkubúningur gleðikvenna í
skrautsölum borgarinnar. Og örið á augna-
brúninni, mér fannst það blátt áfram eðli-
legt, eitthvað, sem tilheyrði hinni óbrotnu
og ósnortnu fegurð hennar, eins og hóf-
spor í grassverði eða sprunga .í steini.
Hún sagði mér frá því atviki, er hún
var dálítill telpuhnokki og datt og hjó í
sundur á sér augabrúnina.
Þannig liðu ljúfustu sumarkvöldin. Við
sátum saman í hvamminum hjá Álfaborg-
um, eða reikuðum á milli sofandi blóma.
Mér fannst þetta allt líkast undarlegum,
heillandi draumi.
Og sumarið leið. Ég fór suður til borg-
arinnar. — Við Dóra hlutum að skilja.
Síðan hefi ég aldrei dvahð í fögru sveit-
inni hennar Dóru.
En árin liðu. Dóra yfirgaf æskuheimili
sitt og fór til höfuðborgarinnar. En þar
átti hún ekki heima, í svo gjörólíku um-
hverfi. Og hún gat ekki samlagazt því,
hún var eins og rótslitið blóm. Hinn lát-
lausi, laðandi yndisþokki náttúrubarnsins
hvarf algerlega í ryki hinna steinlögðu
stétta.
Og hversu dýrt er auðmjúk einlægni og
sakleysi metið á vettvangi borgarlífsins ?
Stefán Agnars strauk hendinni yfir enn-
ið, eins og hann vildi þurrka burt þessar
hugsanir, sem ósjálfrátt höfðu þyrpzt
fram í huga hans á svipstundu.
Þarna á móti honum sat Dóra þögul og
niðurlút, — svo nátengt var þetta sjálf-
um veruleikanum.
Var þessi fölleiti svipur ungmærin hans
góða, sem sat hjá honum í hvamminum
fagra við Stekkjarvatn fyrir fjórum ár-
um?
— Uss, enga viðkvæmni, hugsaði hann
með sjálfum sér. Hann reis á fætur og
mælti í skipandi tón:
— Nú verð ég að biðja þig að fara. Ég
má til með að lesa undir morgundaginn.
Hún leit upp og horfði á hann alvarleg-
um, vonsviknum augum.
— Já, ég skal fara. Ég skal reyna að
þoka mér úr vegi, svo að þú komist áfram,
— og verðir hamingjusamur.
Hann sagði ekki neitt, en hnyklaði
brýrnar, gekk fram að hurðinni og opnaði
hana.
— Vertu sæll. Ég get ekki gert að þess-
ari þrá minni, — þó ekki sé nema að sjá
þig., Ég kem bráðum aftur.
— Láttu það nú bíða, mælti hann í sama
tón og áður. — Sæl.
Og hurðin féll að stöfum.
Jæja, dæsti hann, þá er hún nú farin.
Ég hefi kannske verið óþarflega harður
og ókurteis við hana. Lesa! Nei, takk, ég
nenni nú ekki aldeilis að fara að kyrja í
skruddunum. Ég skrepp út í kvöld til að
skemmta mér. Hann tók saman opnar bæk-
urnar á skrifborðinu og stakk þeim í bóka-