Vikan - 13.07.1939, Blaðsíða 10

10
VIKAN
Nr. 28, 1939
hilluna. Síðan lagfærði hann vandlega á
sér hálsbindið, fyrir framan spegilinn, og
náði í frakaknn sinn og hattinn.
Stefán Agnars stud. med. var glæsilegur
maður.-------Það er gaman að skemmta
sér úti í borginni á kvöldin.
Þrjár vikur liðu. Á þeim tíma hafði Dóra
aldrei komið að heimsækja Stefán. Hann
var farinn að halda, að hún ætlaði að taka
orð hans til greina, að vera ekki með þess-
ar heimsóknir. Það var líka ekki undar-
legt, þó að hún trénaðist upp á þessu óvel-
komna rölti heim til hans. Annars kom
honum Dóra sjaldan til hugar, þegar hún
varð ekki á vegi hans.
Stefán Agnars var á leiðinni heim til
sín. Hann leigði herbergi vestur í bæ, í
stóru, gömlu timburhúsi.
Það var kalt í veðri og hráslagalegt og
slabb á götunum. Stefán bretti upp frakka-
kragann og gróf hendumar djúpt ofan í
vasana. Honum var ónotalega hrollkalt.
Það var að byrja að rökkva, — grásvartir
skuggarnir teygðu sig lymskulega út úr
hverju skúmaskoti.
Loks var hann kominn heim. Það var
gott að komast í húsaskjól.
Hann gekk upp stigann, herbergið hans
var á annari hæð. Hann opnaði herbergis-
hurðina, — en hvernig vék þessu við? I
skrifboðsstólnum sat stúlka. Hún var
með hatt og í kápu, eins og" hún væri ný-
komin utan af götu og biði hans.
Stúlkan tók ekki undir við hann, en stóð
á fætur. Hún var eitthvað svo annarleg
og föl í andliti. Með rólegum hreyfing-
um hneppti hún frá sér kápunni, innan-
imdir var hún í hvítum kjól, eða það líkt-
ist öllu meir víðum slopp.
En . . . hvað . . . hvað var þetta? —
Stefán fölnaði upp og starði skelfdum aug-
um á þessa einkennilegu stúlku. — Hvíti
hjúpurinn virtist gegnsær. — Það sást inn
í uppsprett kviðarholið, blóðtrefjar og
rauðleitt hold, — og kviðarholið var tómt,
það vantaði öll innyflin.
Stefán riðaði á fótunum og það ætlaði
að líða yfir hann. Undarlegur, dimmur
þytur dunaði fyrir eyrum hans, og hann
skynjaði lága rödd:
— Ég sagði þér, að ég ætlaði að koma
bráðum aftur.
Þá þekkti hann þennan nábleika, þján-
ingarfulla svip. Það var Dóra.
Hann hafði staðið eins og lemstraður,
hvorki getað hreyft hönd né fót. Nú seild-
ist hann eftir kveikjaranum og kveikti Ijós.
Svipurinn var horfinn.
Stefán Agnars náði sér í vatn að drekka.
Kaldir svitadropar sátu á enni háns, hon-
um leið illa. Samt var hann ekki beinlínis
hræddur, eftir að þetta var um garð geng-
ið. Hann gekk óstyrkum skrefum að legu-
bekknum og lét fallast niður á hann. Hann
gat ekki hugsað. Hann gat ekki ályktað
neitt skynsamlegt.
Hann vissi ekki, hvað hann hafði setið
lengi í hugsanavana leiðslu, þegar hann
heyrði ískrandi marr í stiganum. Það var
gamall timburstigi. Stefán Agnars spratt
felmtraður á fætur. Hvað gat þetta verið ?
Hver var að læðast í myrkrinu fyrir utan ?
Gat það verið . . . þetta hræðilega . . .
Dóra? Eða var þetta misheyrn, aðeins
hans æstu taugar, sem voru í uppnámi?
I hræðslutitrandi óvissu hélt hann niðri
í sér andanum og hlustaði. Þey, — þey.
Jú, marr og létt fótatak í myrkrinu fram
á ganginum.
I annað skipti þetta kvöld var eins og
ískalt magnleysi læsti sig um hverja taug
í líkama hans.
Áður en hann fengi ráðrúm til neins,
var drepið á dyr og hurðin opnuð.
Stefáni létti stórlega, — í dyrunum stóð
Áskell, námsbróðir hans í Háskólanum.
— Sæll og bless. En hvað er að sjá þig,
maður. Ertu veikur? Þú ert eitthvað svo
torkennilegur í útliti.
— Nei, ég er ekkert veikur, mælti,
Stefán og reyndi að láta sem ekkert væri.
— Gerðu svo vel og komdu inn.
Áskell settist. Hans fyrsta verk var eins
og endranær að draga upp sígarettuveskið.
Stefáni var kærkomin nærvera kunn-
ingja síns, eftir hinn voveiflega viðburð.
Þeir spjölluðu saman um hitt og þetta.
En samtalið gekk stirt af Stefáns hálfu.
Hann var enn eigi laus undan dulmagni
hinnar ógnþrungnu forspá.
Áskell starði á hann, og hló síðan.
— Svei mér þá, maður gæti haldið, að
þú hefðir verið á andafundi og fallið í
,,trans“. Þú ert bleikari en sjálfur dauð-
inn.
— Bull. Mér er dálítið illt í höfðinu.
— Þú hefðir mátt spjara þig, ef þú
hefðir verið í mínum sporum í dag. Ég
var í fyrsta sinn viðstaddur líkskurð. —
Bráður kemur röðin að þér. Ja, ekki að
verða krufinn, vonandi, — en að lærá að
gramsa í dauðra mann kjúkum.
— Hvað voruð þið að rannsaka?
— Prófessorinn taldi það afar sjaldgæft
og merkilegt tilfelli, mjög illkynjað inn-
vortis. Það dró stúlkuna til bana á tæpri
viku. Innyflin voru tekin úr kviðarholinu
og rannsökuð.
— Hv-hvaða stúlka var þetta? Stefáni
tókst naumast að dylja hugaræsing sína.
— Ég veit ekki, hvað hún hét.
— En hvernig leit hún út? spurði
Stefán með sömu ákefð.
— Æ! hvað heldurðu að ég muni það.
Hún hafði stórt ör á augabrúninni.
Það fór kipringur um munn Stefáns og
orðvana sársauki leið um vitund hans. Síð-
asti þátturinn frá því ég marði í sundur
rót blómsins upp við f jöllin. Því gerði ég
það? Mál tilfinninganna verður ekki þagg-
að niður — og það kvelur menn.
Japanski forsætisráðherrann, Baron
Hiranuma, sem um þessar mundir á
i mörgum og löngum fundarhöldum
við hermálaráðherra sinn og utan-
ríkisráðherra í tilefni af ástandinu í
Kina og styrjöld Japana þar.
I tilefni af 150 ára afmæli stjórnar-
byltingarinnar frönsku hefir verið
komið upp sýningu í París, þar sem
getur að líta listaverk úr sögu blyt-
ingarinnar. Hér á myndinni er verið
að hengja upp tvö fræg málverk.
Clark Gable leikur aðalhlutverkið,
Rhett Butler, í kvikmyndinni ,,Horf-
inn með vindinum", og litla leikmær-
in Cammie King leikur dóttur hans.
Hér sjást þessi frægu og hamingju-
sömu ,,feðgin‘‘ á leiksviðinu.
1 París eru gerðar ýmsar varúðar-
ráðstafanir til að verja ibúana, ef til
styrjaldar drægi og loftárás yrði gerð
á borgina. Meðal annars viðbúnaðar
eru smá-vamarklefar á hjólum, eins
og sá, er sézt hér á myndinni.