Vikan - 13.07.1939, Blaðsíða 22

22
VIKAN
Nr. 28, 1939
Jónas frá Hriflu hafði siglfirzkan pilt
í Samvinnuskólanum, sem Kjartan hét, og
kallaður var Kjartan Siglfirðingur, til að-
greiningar frá öðrum. Einhverju sinni
hafði verið uppsteytur á Siglufirði og
kommúnistar fengið hækkað kaupið.
Þá segir Jónas í kennslustund:
— Getur þú nú sagt mér, Kjartan Sigl-
firðingur, hvað guð var lengi að skapa
heiminn?
— Hann var sex daga að því, segir pilt-
urinn.
— Ójá. Og hvað tók hann sér svo fyrir
hendur?
— Hann hvíldist á þeim sjöunda, segir
pilturinn.
Þá segir Jónas: Heldur þú nú, Kjartan,
Siglfirðingur, að drottinn hefði farið að,
Bezta
amatör-
myndin.
Á þessari mynd sjást tveir
kunnir Reykvikingar, þeir Pét-
ur Ingimundarson, slökkviliðs-
stjóri, og Jón Oddgeir Jónsson,
fulltrúi Slysavamafélagsins. —
Myndin er tekin að lokinni
slökkviliðsæfingu í Lækjar-
götu. Æfingin hafði tekist
ágætlega, sem vænta mátti, og
meðan slökkviliðsmenn eru að
taka saman pjönkur sínar, til
að hverfa aftur til slökkvi-
stöðvarinnar, taka þeir Pétur
og Jón tal saman og eru báðir
hinir áhyggjuþyngstu og al-
vörugefnustu á svipinn. En
þeir ræða hvorki um skipstapa
eða húsbruna, eins og manni
kynni að detta í hug, heldur er
Pétur, sem er ágætur laxveiði-
maður, að segja Jóni frá grið-
arstómm laxi, er hann hafði
einu sinni elt ólar við.
Þátttakendur í verðlaunasamkeppni
ina þurfa að senda myndir sínar til
Vikunnar um beztu amatör-mynd-
afgreiðslu blaðsins fyrir 1. ágúst.
Guðbrandur Jónsson, prófessor, er, sem
kunnugt er, maður orðheppinn og mein-
fyndinn. Fyrir skömmu var hann á gangi
með manni, sem á sæti í gjaldeyris- og
innflutningsnefnd. — Ræddi Guðbrandur
um að fá styrk til utanfarar, og minnti
á, í því sambandi, þann rausnarskap, sem
gjaldeyrisnefndin sýndi guðfræðiprófessor-
leggjast í iðjuleysi, ef hann hefði haft^um Háskólans, er hún léti tvo þeirra hafa
þrjár krónur um tímann, eins og þeir á ;gjaldeyri til þess að heimsækja hina helgu
Siglufirði? ^borg, — og kvað Guðbrandur þetta vera
* 'hinn mesta höfðingsskap.
Jóhann Eyfirðingur heitir maður. Hann ^ Spurði þá maðurinn Guðbrand, hvort
er kaupmaður á Isafirði. Bróðir hans er ‘hann áhti að betra hefði verið, að skipta
Þorsteinn, hinn þekkti skipstjóri á Línu- þessu niður á tvö ár, og láta aðeins ann-
veiðaranum Fróða. — Þá er þeir bræður &an fara í einu.
voru ungir stunduðu þeir sjóróðra úr Bol- J — Nei, sagði prófessorinn, það er ekki
ungarvík. hægt, tveir þurftu þeir að fara, því þeir
Eitt sinn þótti Þorsteini Jóhann vera hafa skipt með sér verðum, er suður kem-
lengi að hafa sig af stað og hafði orð á ur. Ætlar annar, að finna gröf Júdasar, en
því. Jóhann brást reiður við og sagði:
— Farður til helv .. .., Steini bróðir, —
ég kem á eftir.
*
Jóhann hefir að orðtæki: „sko“, og læt-
ur það jafnan krydda ræðu sína. Eitt sinn
var maður að krefja hann um peninga. —
En Jóhann svaraði:
— Það er ekki hægt, sko — ég sendi
þúsund sko út í Bolungarvík í gær, og á
svo ekkert sko eftir. —
*
Kona Jóhanns, sú seinni, heitir Sigríður.
Einu sinni var Jóhanni tíðrætt um hest,
er Sigríður átti, og sagði:
— Hann er and........... enginn kven-
hestur sko, bara fyrir hana Siggu mína.
hinn tréð, sem hann hengdi sig í.
Hafliði heitir maður og er hann Þor-
steinsson, og á hann heima á Vesturlandi.
Ekki þykir hann reiða vitið í þverpokum
og eru til af honum margar sögur, og hér
kemur ein:
Hafliði var vinnumaður á bæ einum. Eitt
sinn um vetur, þá er á mjöltum stóð,
fengu nokkrir hrekkjalimir Hafliða til
þess að fara út í fjós og freista hvort eigi
tækjust ástir með honum og einni mjalta-
konunni. Hafliði fór. Eftir drykklanga
stund kom hann aftur, allur eitt sólskins-
bros. Inntu menn hann nú eftir erindislok-
unum en Hafliði rankaði þá við sér og
sagði: — Æ, ég steingleymdi því.
Einu sinni kom upp sá kvittur í Ame-
ríku, að hinn frægi fjármálajöfur, Jay
Gould, er á sínum tíma réð mestu allra ein-
staklinga í Bandaríkjunum, væri í þann
veginn að verða gjaldþrota. Og til að
hnekkja þessum orðrómi tók Gould það til
bragðs að bjóða nokkrum blaðamönnum
inn á einkaskarifstofu sína, opnaði fyrir
þá peningaskápinn sinn og sýndi þeim þar
verðbréf fyrir 75 millj. dollara. Þetta var
óvéfengjanleg staðreynd, sem blaðamenn-
irnir létu spyrjast út um heiminn — og
þegar Gould dó kom það líka í ljós, að
þetta var rétt.
er þvottasápa nútímans.