Vikan - 31.08.1939, Page 16

16
VIKAN
Nr. 35, 1939
— Mér finnst mér líða ágætlega, herra
biskup.
— Ég skal með ánægju veðja tveim
messuhöklum á móti tveim knéfallapúðum
um það, að yður líður ekki eins vel og
mér, sagði biskupinn. — Það hlýtur að
vera eitthvert óumræðilegt heilnæmi í
loftslaginu hérna. Ég hefi ekki fundið neitt
þessu líkt síðan á kappróðrabátanóttinni
sælu, árið 1893! Síðan æpti hann með
óhemju fögnuði og hrifningu: Ó, hversu dá-
samleg eru tjöld þín, Jakob, og unaðsleg
musteri þín, Israel, stendur í 4. Mósb., 24,
5. Og í sama vetfangi þreif hann um fóta-
gaflinn á rúminu, hóf sig á loft og lék
hinar glæsilegustu jafnvægisæfingar með
fæturna beint í loft upp.
Ágústínus glápti á hann með vaxandi,
óttablandinni undrun. Hann gat ekki losn-
að við þá einkennilegu tilfinningu, að ver-
.ið gæti, að eitthvað misjafnt eða óheilla-
vænlegt stæði að baki þessari sjóðbullandi
ofsakæti biskupsins. Hann hafði að vísu
margsinnis áður séð gest sinn með tign-
arlega fjörugu látbragði, enda var hin
fyrirferðarmikla og ofsafengna glaðværð
biskupsins og lífsskoðun orðin kirkjufleyg
og höfð að orðtaki meðal hempuklæddra
manna. En hér var sannarlega á ferðum
eitthvað meira en tignarlega fjörugt lát-
bragð og limaburður.
— Já, sagði biskup og lauk við leik-
fimisæfingar sínar, og settist á rúmið, —
mér finnst ég Vera eins og hani, sem er al-
búinn í áflog, síra Ágústínus. Mér finnst
ég vera stútfullur af heilnæmu jurtaseyði.
Og mér fannst það svo fráleit vitleysa að
eyða þessum gullnu klukkutímum nætur-
innar í bólinu, að ég varð að skjótast hing-
að til þess að masa við yður. Það var ein-
mitt þetta, sem ég ætlaði að spjalla við
yður um, kæri félagi. Munið þér nokkuð
eftir því, að þér skrifuðu mér — ég ætla,
að það hafi verið um Þrettánda-leytið, —
og gátuð þess við mig, að þér hefðuð haft
eitt hlutverkið í skátaleiksýningunni hér?
Þér lékuð Simbað sjófaranda, ef ég man
rétt.
— Öldungis rétt.
— Ágætt. Það, sem ég kom hingað til
að spyrja yður um, minn góði síra Ágúst-
ínus, var það, hvort þér með nokkru mögu-
legu móti gætuð náð í búninginn hans
Simbaðs sjómanns. Ég þarf endilega að fá
hann lánaðan hjá yður.
— Til hvers þá?
— Það skiptir ekki máli, síra Ágústínus.
Það eru meira en full rök fyrir yður, að
fá að vita það, að það eru hinar heilsu-
samlegustu og hágöfugustu kirkjulegu og
prestslegu ástæður, sem valda því, að mér
er lífsnauðsyn að fá lánaða hjá yður
garmana.
— Allt í stakasta lagi, herra biskup. Ég
skal finna búninginn eldsnemma í fyrra-
máhð.
— 1 fyrramálið er það vita þýðingar-
laust. Þessi seinlætislegi hugsunarháttur
að slá öllu á frest, þessi læðupokaháttur
og silakepps-seinlæti, mælti biskup og
hleypti brúnum, — var sízt af öllu það,
sem ég gat búizt við af yður, síra Ágúst-
ínus. En, bætti hann við í blíðari róm, —
við skulum ekki tala meira um þetta.
Mannið yður nú upp, síra Ágústínus og
náið fljótt í búning Simbaðs sjómanns, og
lítið eftir honum í saumunum. Svo gleym-
um við þessu hjali öllu. En hvernig lítur
búningurinn annars út? Hverju er hann
líkur?
— Rétt eins og venjulegur sjómanna-
búningur, herra biskup.
— Ágætt. Það fylgir honum víst ein-
hverskonar höfuðfat?
— Já, húfa með bókstöfunum H. M. S.
(sjóliði hennar hátignar) og orðið Blotto
(hinn faldi, leynilegi) á bandinu.
— Alveg dásamlegt. Jæja þá, kæri fé-
lagi, sagði biskup, og sindraði af lionum
ánægjan. — Ef þér viljið láta mig fá bún-
inginn, skal ég ekki ómaka yður frekar í
nótt. Þér hafið sannarlega unnið fyrir
hvíldinni með starfa yðar í víngarðinum
í dag. Sætur er svefninn þeim, er erfiðar,
segir Prédikarinn, 5, 11. Þegar dyrnar
luktust á eftir gestinum, gerðist síra
Ágústínus næsta áhyggjufullur og kvíð-
inn. Það var einungis einu sinni áður, að
hann hafði séð hinn andlega yfirboðara
sinn í svona æstu ástandi. Það var fyrir
tveim árum. Þeir höfðu farið niður til
Harchester-háskóla til þess að afhjúpa
líkneskju eða myndastyttu Hemels lávarð-
ar af Hempstead. Við þetta tækifæri mundi
hann eftir því, að biskupinn, sem var und-
ir áhrifum af of stórri inntöku úr Bo-o-kk-
unni, hafði verið andvígur afhjúpuninni.
Biskupinn hafði farið út um lágnætti og
málað myndastyttuna ljósráuða með nell-
ikulit. Og Ágústínus mundi enn eftir ólg-
andi geðshræringunni, sem hann komst í,
þar sem hann hallaði sér út um gluggann
og sá prelátann koma klifrandi upp vatns-
rennupípuna aftur inn í herbergið. Hann
minntist enn hinnar sáru hluttekningar,
sem hann hafði borið í brjósti með bisk-
upnum, á meðan hann varð að hlusta á hið
átakanlega harmakvein hans út af því, að
hann væri kötturinn eldabuskunnar.
Um svefn gat ekki verið að ræða undir
svona kringumstæðum. Með dapurlegu and-
varpi smeygði Ágústínus sér í hempuna og
gekk niður stigann og inn í lestrarstofu
sína. Hann bjóst við því, að það mundi létta
skap sitt að fara eitthvað að fást við
ræðugjörð sína.
Skrifstofa síra Ágústínusar var á neðsta
gólfi og sneri út að blómagarðinum. Það
var yndisleg nótt og hann opnaði frönsku
gluggana til þess að njóta enn betur hins
unaðslega og styrkjandi blómailms. Þessu
næst settist hann við skrifborðið og tók
til starfa.
Það starf að semja ræðu, sem í senn
átti að vera hæfilega háfleyg og andrík
til þess að hafa áhrif á sveitamanna-söfnuð
hans, en fara þó ekki fyrir ofan og néðan
garð hjá áheyrendunum, olli síra Ágúst-
ínusi venjulega allmikilla heilabrota. Brátt
yar hann samt niðursokkinn í starf sitt
og hugsunarlaus og tilfinningarlaus fyrir
öllu öðru en því, hvernig hann ætti að finna
einsatkvæðisorð, sem þýddi eða táknaði
sama og Supralapsarrianisme. Augun í hon-
um urðu einna líkust augunum í freðinni
ýsu og tungubroddurinn á þjótandi hring-
sveiflu milli munnvikanna.
Ur þessu vakandi miðilsástandi komst
hann samt smátt og smátt til óljósrar með-
vitundar um það, að einhver væri að nefna
nafn hans, og að hann væri ekki lengur
einn í herberginu.
Hinn mjúki og grannvaxni likami Hyp-
atiu Vace sat í bríkarstólnum hans, fagur-
lega hjúpaður grænum kveldkjól.
— Hæ, hó, sagði síra Ágústínus gap-
andi. — Þér hér!
— Halló, sagði Hypatia, — já, ég er
hér.
— Ég hélt, að þér hefðuð farið ofan
að Vegamótum til þess að hitta Ronald.
Hypatia hristi höfuðið.
— Það varð ekkert af því. Ronald.
hringdi til mín til þess að segja mér, að
hann hefði fengið prívat-bendingu um það,
að það ætti að „hreinsa musterið" í nótt.
Svo okkur þótti vissara að vera ekki með
neitt tilstand.
— Öldungis rétt, sagði síra Ágústínus
samþykkur. — Fyrst og fremst varkárni.
1 upphafi skyldi endirinn skoða, ogþúmunt
aldrei missa marks, stendur á einum stað.
Hypatia veifaði klútnum sínum mjúk-
lega fyrir augum sér.
— Ég gat ekki sofið, en sá hér ljósið
og gekk svo niður. Mér líður svo afskap-
lega illa, síra Ágústínus.
— Er það út af málefnum ykkur Ron-
alds?
— Já.
— Tarna, tarna, það sem gengur alveg
eins og í sögu.
— Ég sé ekki, hvemig þér farið að
finna það út. Hafið þér heyrt Percy frænda
og Persciilu frænku tala um Ronnie ? Hann
gæti í þeirra augum ekki verið ógæfusam-
ari marhnútur, þó að hann væri sjálf
skækjan frá Babylon.
— Ég veit, ég veit. En eins og ég minnt-
ist lítillega á í kveld, þá geng ég með ofur-
litla hugmynd í kollinum. Ég hefi hugsað
all-mikið um málefni ykkar, og ég gæti
bezt trúað, að þér fallist á það, að þar er
Priscilla, frænka yðar, sem gerir alla bölv-
unina. Reynið að smyrja hana, og biskup-
inn fylgir henni. Það, sem hún hugsar í
dag, það sama hugsar hann á morgun. Ef
við með öðrum orðum getum fengið hana á
okkar band, þá gefur hann sitt samþykki
á mínútunni. Hefi ég rétt eða rangt fyrir
mér?
Hypatia kinkaði kolli.
— Já, sagði hún. — Það er satt, svo
langt sem það nær. Percy frændi gerir ætíð
allt, sem Priscilla frænka segir honum. En
hvernig ætlið þér að milda hana.
#
Konan: Þú ert ræfill, lygari, letingi . . .
Maðurinn: Svona, svona, Hulda mín,
enginn maður er gallalaus.