Vikan


Vikan - 12.09.1940, Síða 4

Vikan - 12.09.1940, Síða 4
4 VIKAN, nr. 37, 1940 Hvers vegna þakkaði hann nú, eins og þau væru að skilja að fullu. Hann talaði ekki um heimkomu. Ef til vill bjó meira í hug hans en hann gerði uppskátt. Hún sat eftir hrygg og sár, þegar hann var farinn. Þetta sama kvöld kom Jóhannes til hennar. Hann var ekki heillandi maður, en drengilegur og staðfastur. Hann unni henni og það var henni uppreisn nú, þegar henni fannst, að hún hefði verið yfirgefin. Hún beið með óþreyju eftir bréfi frá Hlöðver. Það kom eins fljótt og nokkur sanngirni var að vænta þess. Gott, hlýlegt og hressandi bréf, sem fjallaði um ferð hans, hún þrílas það, og lagði það frá sér vonsvikin. Hin' næstu bréf voru í sama anda, engin upprif jun á endurminningum þeirra, engar framtíðaráætlanir, sem snertu þau bæði. Ef óvissa, uggur og særð- ur sjálfsmetnaður hefðu ekki níst hjarta hennar, hefði hún notið þess, hve hann lýsti ferðalagi sínu og daglegum háttum af mikilli hreinskilni. Það var að vísu gott og blessað, en það fullnægði henni ekki. Hana þyrsti eftir ástúð, langaði framar öllu öðru til að lesa um það í bréfum hans, að hvert, sem leið hans lægi leitaði hug- urinn alltaf til hennar. Og heimkoman og endurfundir þeirra væri ljúfasta takmark þessarar ferðar. Og þegar hann kæmi heim — — —. En það var ekkert um þetta. Henni fannst hann vera gagntekinn af ferð sinni og viðfangsefnum og frásagn- arþörf hans og frásagnargleði fengi út- rás í þessum bréfum til hennar, sem ávallt hafði hlýtt á hann fús og fagnað þeim trúnaði, sem hann sýndi henni. Sjálfs sín vegna hafði hann tjáð henni trúnaðarmál. Sjálfs sín vegna hafði hann haldið vin- áttu við hana í þrjú ár. Hún hafði verið honum hentug, hljóðlát og hlédræg um sín- ar óskir, alltaf tekið fyllsta tillit til hans og aðstöðu hans. Nú var aðstaða hans breytt, en hann var samur og áður. Enn sem fyrri mundi hann líta á kærleika henn- ar sem sjálfsagða fórn og finnast að hún gæti beðið, hennar vegna þyrfti hann ekki að vinda bráðan bug að neinni ákvörðun. Ef til vill mundi hann aldrei kjósa hana sér til langfylgdar. Verða menn ekki leiðir á konum, sem alltaf leitast við að verða þeim til geðs? spurði hún sjálfa sig í angist. Hún var óendanlega óhamingjusöm þessa vetrarmánuði. Henni fannst hún hafa óvirt sjálfa sig, og bæri því sjálf sök á tómlæti Hlöðvers. Sennilega mundi hug- ur hans hneigjast til annarrar konu, sem hefði heitara skap og sterkari vilja, konu, sem fengi vald yfir honum og beitti því. --------Annars hugar hlustaði hún á ástarjátningu Jóhannesar og óskaði þess, að Hlöðver sæti hjá henni í hans stað, en við þessar heitu þrár, sem beindust að henni, var þó eins og hún vaknaði til fyllri meðvitundar um sína eigin verðleika og metnaði hennar yxi afl. Aldrei framar skyldi hún hylja líf sitt bak við hálfgagn- sæ húmtjöldin, héðan í frá ætlaði hún að ganga eftir geislabraut. ,,Ég vildi geta varðað veg þinn ljósi,“ sagði Jóhannes. ,,... Enn eigum við eftir að hittast í húminu —“ las hún í bréfi frá Hlöðver. Hann ráðgerði heimkomu tiltekinn dag, síðan þessi orð: ,,Enn eigum við eftir að hittast í húminu.“ Ef til vill sveigðust orð hans aðeins að árstíðinni, en þau snurtu hana óþægilega. Ekkert um framtíð þeirra, ástir þeirra, aðeins fundur í húminu. Hún hafði setið á tali við Jóhannes, eða öllu heldur hlýtt á tal hans, þegar póstur- inn bar henni bréfið. Hún opnaði það óstyrk af eftirvæntingu og stakk umslag- inu eins og í leiðslu inn á milli bréfa í borð- skúffu. „Afsakaðu mig andartak,“ sagði hún við Jóhannes, og sneri sér undan til að lesa bréfið. Ekkert svar við þrám hennar, henni kólnaði um hjartað. „Sittu ekki þarna í skugganum, flyttu þig í ljósið, vina mín,“ sagði Jóhannes. Ákvörðun hennar var tekin. Hún skyldi sýna Hlöðver, að hún væri ekki eins og dauður hlutur, sem hann gæti lagt frá sér, þegar honum hentaði og gengið að vísum, þegar honum þóknaðist. Þetta kvöld ját- aðist hún Jóhannesi. í gær opinberuðu þau trúlofun sína, í dag kom fregnin um hana í blöðunum. Hún hafði hagað þessu þannig til þess að Hlöðver vissi jafnskjótt og hann kæmi heim, að hann hefði misst hana. Það mundi áreiðanlega særa hann á ein- hvern hátt og þá hefði hún fengið hefnd. Hefnd! Það var svo óumræðilega fánýtt nú, þegar hún sat og beið unnustans, en hefði þó þúsund sinnum heldur kosið að fagna Hlöðver um leið og hann stigi á land. En beiskjan í sál hennar hafði krafizt upp- reisnar, hvort sem sú uppreisn hét hefnd eða eitthvað annað, og fyrir þessa upp- reisn hafði hún fórnað frelsi sínu. Hún mundi aldrei þurfa að fela neitt framar, það yrði virðuleg kona, sem heimurinn sæi í hinum nýja þætti lífs hennar. En yrði skarð hamingjunnar fyllt? Hún hristi höf- uðið dapurlega. Það var eins og nafnið Viftið þér það? 1. Hvað hét franski byltingamaður- inn, sem myrtur var í baðkeri? 2. Hver nam Hornafjörð? 3. Hvaða franski stjórnmálamaður var kallaður „tígrisdýrið"? 4. Hvaða ás var guð gróðurs og vaxtar ? 5. Hvað hét fyrsti forseti Banda- ríkja Norður-Ameríku ? 6. Hver er þingmaður Borgfirð- inga? 7. Hvaðan eru tómatarnir komnir? 8. Hve breitt er Gibraltarsund, þar sem það er þrengst? 9. Hver er forseti Fiskifélags Is- lands ? 10. Hvaðan er álitið að Zigaunarnir séu upprunnir? Sjá svör á bls. 14. Hlöðver væri leikið án afláts á grátklökkv- an streng, þannig hljómaði það í huga hennar. Nú var hann að koma heim, og hér sat hún, heitbundin öðrum manni, horfði á glampandi einbauginn á fingri sér og fannst hann þyngja hönd sína. Það var orðið um seinan að snúa við, þótt hún kysi hinn hlýja, húmaða heim. I fallegu skríni í læstum skáp geymdi hún bréfin frá Hlöðver, hún ætlaði ekki að lesa þau núna, hana langaði aðeins til að sjá skriftina hans, þessa rólegu, fögru pennadrætti. Allt í einu mundi hún eftir umslaginu, sem hún hafði stungið ofan í . borðskúffuna, leitaði milli bréfa og blaða- úrklippa og fann það. I flýtinum, þegar hún stakk því ofan í skúffuna, hafði hún ekki athugað það nægilega, nú fann hún ofurlítinn miða, sem hafði verið stungið inn undir fóður umslagsins, hún sléttaði úr honum og las: Vina mín. Undanfarin ár hefi ég átt ljúfustu stundir lífs míns á laun með þér. Nú breytist þetta, þá vissu eigum við ef- laust bæði. Þú mátt trúa því, að ég fagna framtíð bkkar beggja, og þó skilst ég með söknuði við liðna tím- ann og legg þessar línur í felur til að minnast hans. H. Arnhildur starði fram undan sér snjó- föl, jafnvel tálrósirnar á vöngum hennar virtust hafa bliknað. „Of seint, of seint,“ stundi hún. Of seint komu þessi ástarorð, sem hjarta hennar hafði saknað svo sárt, þráð sér til ómæl- anlegrar kvalar og örvænt um. Hvors sök var þyngri, hennar, sem í örvæntingu sinni og særðum sjálfsmetnaði hafði kastað hamingju þeirra beggja á glæ, eða hans, sem hafði þagað hjartadraum hennar í hel? Þrír fjórðu hlutar af silfurframleiðslu heimsins fást úr úrgangsefnum þeim, sem koma fram við vinnslu á kopar, zinki og blýi. Aðeins fjórði hlutinn er úr sérstök- um silfurnámum. * Algerlega saltlaus fæða — ef hún væri til — mundi vera hverjum manni lífs- hættuleg. Að margar milljónir manna, já, jafnvel heilir kynflokkar, eins og til dæmis Eskimóar, geta lifað góðu lífi, án þess að setja nokkurn tíma salt í fæðuna, stafar af því, að náttúran hefir séð fyrir nægi- legu salti í fæðutegundum þeim, sem þeir lifa af. Ensk sjúkrahús hafa gert ráðstafanir til þess, að radiumforði þeirra sundrist ekki út í veður og vind við sprengjuárásir og geti þannig orðið hættulegur lífi og heilsu manna. Þau hafa látið búa til sér- stök rör, sem ganga fimmtán metra niður í jörðina, og þangað er radiumforðinn lát- inn í hvert skipti sem merki er gefið um loftárás.

x

Vikan

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.