Vikan - 18.04.1991, Blaðsíða 63

aö var bara venjulegur vinnudags-
morgunn. Ég vaknaði úldinn eins og
venjulega, i spreng eins og venju-
lega og bara á nærunum eins og
venjulega. Semsagt venjulegur
morgunn. En það átti eftir að breytast - þetta
var nefnilega enginn venjulegur morgunn. En
hvað um það? Ég reif mig á fætur, ófúsan úr
hlýju rúmsins og fór fram á bað til að svara kalli
náttúrunnar. Ég tók að gretta mig framan i
spegilinn eins og ég er vanur til að vakna al-
mennilega.
Það var þá sem þetta byrjaði. Mér fannst ég
sjá svartan blett í sþeglinum en bara örsnöggt.
Svo hvarf hann. Mér brá ekkert eðlilega. í
fyrstu datt mér í hug að spegillinn hefði grett
sig á móti. Að sjálfsögðu var það alveg út í
hött. Þetta hlaut að vera missýn, eða hvað?
Ég lauk mér af á klósettinu og fór að skoða
spegilinn nánar, setti fingurinn á þann stað
sem mér fannst ég hafa séð blettinn en fann
enga misfellu á speglinum. Þegar ég hafði
skoðað spegilinn nokkra stund og var í þann
veginn að flokka þetta sem ímyndun hjá mér
sá ég þetta aftur. Efst í vinstra horni spegilsins
var stór, svartur, hringlaga blettur á stærð við
undirskál. Ég starði á þetta undur alveg berg-
numinn og gat mig hvergi hrært.
Hversu lengi á þessu stóð veit ég ekki. Mér
fannst það vera heil eilífð en hefur sjálfsagt
ekki varað nema í nokkrar sekúndur. Þá byrj-
aði hann smám saman að minnka þar til hann
hvarf. Spegill þessi er ósköp venjulegur nema
hvað hann er í stærra lagi eða mannhæðar-
hár. En þar sem bletturinn hvarf byrjuðu aðrir
litlir blettir að myndast hér og þar í sþeglinum.
Ég staröi á þetta eins og steingervingur. Þegar
á þessu hafði gengið nokkra stund hætti þetta
skyndilega og spegillinn varð eins og hann átti
að sér.
Ég reyndi að anda eðlilega á ný, setja and-
litið í réttar skorður og hugsa rökrétt. Það eina
sem mér datt í hug var að annaðhvort væri mig
að dreyma eða tími væri kominn til að setja sig
í samband við hvítsloppana inni við sundin
blá. Ekki gafst þó mikill tími til hugleiðinga því
býsnin létu ekki á sér standa. Lítill, svartur
blettur myndaðist um miðbik spegilsins og fór
hægt og hljóðlega stækkandi.
Ekki fannst mér hægt að standa bara eins
og glópur og horfa á svo ég herti upp hugann,
færði hönd mína hikandi í áttina að þessu fyrir-
bæri eins og af ótta við að verða bitinn. Þar
sem vænta mátti mótstöðu spegilsins námu
fingur mínir enga fyrirstöðu. Hönd mín hélt
áfram en nam ekki neitt. Hlutföllin innan speg-
ilsins tóku að breytast sortanum í hag.
Með auknum kjark fór ég að skoða fyrirbær-
ið betur, teygði hendurnar eins langt inn og ég
gat en fann ekkert. Ég reyndi að sjá eitthvaö
en myrkrið var eins og múrveggur sem enginn
Ijósgeisli megnaði að rjúfa og ég hélt niðri i
mér andanum til að heyra sem best. Þá fannst
mér ég heyra ofurlágar, holar og djúpar drunur
úr órafjarlægð, svo fjarlægar að mér datt eilífð-
in ein í hug.
Spurningar hrönnuðust upp í huga mér. Nú
var svo komið að spegillinn var alveg horfinn
fyrir ógnvekjandi myrkri sem vakti með mér
mikinn beyg. Það var forvitnin sem varð óttan-
um yfirsterkari og mér að falli og þess á ég
sjálfsagt alla tíð eftir að iðrast. Ég teygði mig
eins langt og ég gat inn í myrkrið og hélt mér
einungis með annarri hendi í brúnina þar sem
veggur og „spegill" mættust - til að reyna að
sjá eða finna eitthvað.
Það var þá sem ég missti takið á einhvern
óskiljanlegan hátt og byrjaði að falla mér til
mikillar skelfingar. Með hendur og fingur
teygða til hins ýtrasta, leitaði eftir einhverju til
að ná taki á, einhverju sem ekki varfyrir hendi.
Á hverri stundu bjóst ég við að lenda með
hörðum skelli en þess í stað féll ég lengra og
lengra. Hraðinn jókst óðfluga, stefnumót mitt
við hið óþekkta, umlukinn kolniöamyrkri á allar
hliöar.
Heili minn starfaði á fimmföldum hraða og
ég renndi í gegnum ævi mína á örskotsstundu.
Slíkt kæmi sér vel ef maður væri að skrifa ævi-
sögu sína en svo gott var það ekki. Hugsanir
um allt það sem ég hafði upplifað, gert, látið
ógert og það sem ég ætti eftir að gera, hversu
neyðarlega ég var klæddur og aðra fáránlega
hluti sem skiptu engu máli.
Þar sem ferðin virtist engan endi ætla að
taka fór hugur minn að róast og aðlagast aö-
stæðum. Allt i einu datt mér í hug orðatiltækið
„að missa alla fótfestu í lífinu". Það lá við að
ég færi að hlæja. Núna er ég búinn að vera
hérna nokkuð lengi á góðri siglingu, hversu
lengi veit ég ekki. Tímaskyn mitt er brenglað -
eða hefur tíminn aðra vídd hér?
Mig er farið að svengja mikið svo það hljóta
að vera margar klukkustundir, fyrir mér sem ei-
lífð.
Væri ég á eyðieyju gæti ég kannski sent
flöskuskeyti og beðið þig um hjálp en um það
er ekki að ræða hér. Það eina sem ég get reynt
er að senda þér hugskeyti og geri ég það hér
með. HJÁLP!!...
8. TBL.1991 VIKAN 61
SMÁSAGA EFTIR BJÖRN KARLSSON