Vikan


Vikan - 18.04.1991, Blaðsíða 44

Vikan - 18.04.1991, Blaðsíða 44
„Mér finnst heilmikið til þín koma, Sara, veistu það.“ Raddblærinn var allt að því kæru- leysislegur en aðeins allt að því. Hjarta hennar hægði á sér en svo komu tólf hröð slög. „Finnst þér það í alvöru?" „Þessi Dan særði þig víst, var það ekki?“ „Ég veit ekki hvað hann gerði mór,“ sagði hún sannleikanum samkvæmt. Gula blikkljós- ið, götulengd fyrir aftan þau núna, lét skugga þeirra birtast og hverfa á steypunni fyrir framan þau. Johnny virtist vera að íhuga svarið. „Ég myndi ekki vilja gera það,“ sagði hann að lokum. „Nei, ég veit það. En Johnny ... gefum því tíma.“ „Já,“ sagði hann. „Tíma. Ég býst við að við höfum hann.“ Og þessi orð komu aftur og aftur upp í huga hennar, í vöku og enn ákafar í draumum, f blæbrigðum ólýsanlegs biturleika og missis. Þau fóru fyrir hornið og Johnny opnaði bílinn fyrir henni. Hann fór hringinn og settist undir stýri. „Er þér kalt?“ „Nei,“ sagði hún. „Þetta er fínt veður til að fara.“ „Þaö er það,“ samþykkti hann og ók af stað. Hugsanir hennar hvörfluðu aftur að þessari fáránlegu grímu. Hálfur Jekyll með biátt auga Johnnys sjáanlegt bak við O-laga augntótt hins undrandi læknis - Þetta var ekkert smá- vegis hanastél sem ég uppgötvaði í gærkvöldi en ég reikna ekki með að það seljist vel á börunum - og sú hlið var í lagi því maður sá svolítið af Johnny fyrir innan. Það var Hyde- helmingurinn sem hafði skelft hana svo því það rifaði aðeins í það auga. Það hefði getað verið hver sem var. Bókstaflega hver sem var. Dan, til dæmis. Þegar þau komu að hátíðarsvæðinu í Esty, þar sem naktar Ijósaperur skemmtanasvæðis- ins Ijómuðu í myrkrinu og langir pílárar París- arhjólsins snerust upp og niður, var hún búin aö gleyma grímunni. Hún var með stráknum sínum og þau ætluðu að skemmta sér. köllurunum - vinnið tuskuhund handa elskunni ykkar, hérna, kastið þar til þið vinnið. Þetta breyttist ekkert. Maður var strax orðinn að krakka aftur, óðfús að láta plata sig. „Hérna!" sagði hún og stansaði hann. „Þeyt- an! Þeytan!“ „Vitanlega," sagði Johnny róandi. Hann rétti konunni í miðalúgunni dollaraseðil og hún rétti tvo rauða miða og skiptimynt til baka án þess að líta upp úr leikarablaðinu. „Hvað áttu við - vitanlega? Hvers vegna ertu að „vitanlega" mig með þessum raddblæ?" Hann yppti öxlum. Andlitið var allt of sak- leysislegt. „Það var ekki það sem þú sagðir, John Smith. Það var hvernig þú sagðir það.“ Ferðinni var lokið. Farþegar voru að tínast af og streymdu framhjá þeim, mest unglingar f bláum ullarskyrtum eða opnum hettuúlpum. Johnny leiddi hana upp trépallinn og fékk stjórnanda þeytarans miðana þeirra. Sá leit út eins og hann væri sú skyni gædda vera í heim- inum sem leiddist mest. „Ekkert,“ sagði hann meðan stjórnandinn kom þeim fyrir í einni skelinni og smellti örygg- ■ Feit kona í bláum buxum og mokkasínum var að fara framhjá þeim. Johnny ávarpaði hana og otaði þumli í átt að Söru. „Þessi stúlka er að ónáða mig, frú. Viltu segja lögreglunni f rá því ef þú sérð hana?“ isslánni á sinn stað. „Það er bara þaö að þess- ir bílar eru á litlum hringlaga sporum, ekki satt?“ „Já.“ „Og þessi litlu hringlaga spor eru greypt á stærri hringlaga disk sem snýst hring eftir hring, ekki satt?“ „Já.“ * 3 * Þau leiddust eftir skemmtanasvæðinu án þess að segja margt og Sara greip sig í aö endurlifa héraðshátíðir æsku sinnar. Hún hafði alist upp í Suður-París, pappírsborg í Vestur-Maine, og stóra hátíðin hafði verið sú í Fryeburg. Hjá Johnny, sem var frá Pownal, hafði það líklega verið Topsham-hátíðin. En þær voru í raun og veru allar eins og höfðu ekki mikið breyst í ár- anna rás. Maður lagði bílnum sínum á moldar- stæði og greiddi sína tvo dollara í aðgangseyri og þegar maður var rétt kominn inn á hátíðar- svæðið mátti finna lyktina af pylsum, steiktum lauk, fleski, candyflossi, sagi og ilmandi sætu hestataði. Maður heyrði þungan niðinn í keðju- drifnum rússíbananum, þeim sem kallaður var tryllta músin. Maður heyrði skothvellina úr skotbökkunum, gjallandann frá bingó-kallaran- um úr kallkerfinu sem hékk í stóra tjaldinu fullu af löngum borðum og klappstólum úr líkhúsinu á staðnum. Rokktónlist kepptyvið gufuorgelið um yfirburði. Maður heyrði stöðug hrópin í „Nú, þegar þeytan er komin á fulla ferð snarsnýst litli bíllinn, sem við sitjum í, á litla hringlaga sporinu sínu og fær stundum á sig allt að sjöfalda þyngdarhröðun, sem er ekki nema aðeins minna en það sem geimfararnir fá þegar þeir fara frá Kennedyhöfða. Og ég þekkti strák..Johnny hallaði sér yfir hana og var alvarlegur í bragði núna. „Nú kemur ein af þínum stóru skröksögum," sagði Sara kvíðin. „Þegar þessi strákur var fimm ára datt hann niður tröppurnar hjá sér og fékk örlitla sprungu við efsta hryggjarliðinn. Síðan - tíu árum síðar - fer hann í þeytarann á Topsham-hátíðinni og ...“ Hann yppti öxlum og klappaði síðan samúðarfullur á hönd hennar. „En það verður áreiðanlega allt í lagi með þig, Sara.“ „Óóóó ... ég vil komast aaaaaf...“ Og þeytarinn þeytti þeim af stað svo hátíðin og skemmtanasvæðið varð að hallandi móðu- sýn Ijósa og andlita og hún hló og æpti og hóf að kýla hann. „Örlitla sprungu!" Hún öskraði á hann. „Ég skal gefa þér örlitla sprungu þegar við kom- umst niður, lygarinn þinnl" „Finnst þér eitthvað vera farið að gefa eftir í hálsinum?" spurði hann vingjarnlega. „Ó, lygarinn þinn!“ Þau snarsnerust áfram, hraðar og hraðar og þegar þau þutu framhjá hliðinu í - tíunda eða fimmtánda sinn hallaði hann sér áfram og kyssti hana-og bíllinn þaut áfram á spori sínu svo varir þeirra þrýstust saman á þann hátt sem var bæði æsandi og þröngur. Svo var far- ið að hægja á ferðinni, bíllinn þeirra skrölti af meiri tregðu á spori sínu og nam að lokum ruggandi staðar. Þau stigu út og Sara kleip hann í hálsinn. „Örlítil sprunga, fíflið þitt!“ hvíslaði hún. Feit kona í bláum buxum og mokkasínum var að fara framhjá þeim. Johnny ávarpaði hana og otaði þumli í átt að Söru. „Þessi stúlka er að ónáða mig, frú. Viltu segja lögreglunni frá því ef þú sérð hana?“ „Þið unga fólkið haldið að þið séuð svo sniðug," sagði feita konan full fyrirlitningar. Hún kjagaði á brott í átt að bingó-tjaldinu og hélt töskunni sinni þéttar undir handleggnum. Sara flissaði hjálparvana. „Þú ert vonlaus." „Það fer illa fyrir mér,“ samsinnti Johnny. „Það sagði móðir mín alltaf." Þau gengu aftur hlið við hlið meðfram leik- tækjasvæðinu og biðu þess að veröldin hætti að vera svona völt fyrir augum þeirra og undir fótum þeirra. „Er mamma þín ekki frekar strangtrúuð?" spurði Sara. „Hún er eins mikill baptisti og hægt er að vera,“ samþykkti Johnny. „En hún er ágæt. Hún heldur því í skefjum. Hún stenst ekki mát- ið að rétta mér nokkra bæklinga þegar ég er heima en það er hennar ástríða. Við pabbi líð- um henni það. Ég reyndi að stríða henni með því hér áður fyrr - spurði hana hverjum í fjár- anum Kain hefði búið með í Nód ef foreldrar hans voru fyrsta fólkið á jörðunni og um svo- leiðis mál - en ákvað svo að það væri illkvittið og hætti því. Fyrir tveimur árum hélt ég að Eugene McCarthy gæti bjargað heiminum og baptistar eru í það minnsta ekki með Jesúm í forsetaframboði." „Er pabbi þinn ekki trúaður?“ Johnny hló. „Það skal ég ekki segja um en hann er sannarlega enginn baptisti." Eftir andartaks umhugsun bætti hann við: „Pabbi er smiður," eins og það útskýrði máliö. Hún brosti. „Hvað myndi móðir þín segja ef hún vissi að þú værir með föllnum kaþólikka?“ „Biðja mig að bjóða þér heim,“ sagði Johnny að bragði, „svo hún gæti látið þig fá nokkra bæklinga." Hún nam staðar, hélt enn I hönd hans. „Langar þig til að fara með mig heim til þín?“ spurði hún og horfði grannt á hann. Langa, vingjarnlega andlitið hans Johnnys varð alvarlegt. „Já,“ sagði hann. „Mig langartil að þú hittir þau ... og öfugt." „Hvers vegna?" „Veistu það ekki?“ spurði hann blíðlega og skyndilega lokaðist háls hennar, andlitið þrútn- aði eins og hún væri að fara að gráta og hún þrýsti hönd hans fast. „Ó, Johnny, ég kann svo vel við þig.“ „Ég kann ennþá betur við þig,“ sagði hann alvarlegur. „Komum í Parísarhjólið," heimtaði hún skyndilega, brosandi. Ekki meira af svona tali 44 VIKAN 8. TBL. 1991
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.